ಸ್ಮಿತಾ ಅಮೃತರಾಜ್, ಸಂಪಾಜೆ

ಯಾರದ್ದು ಎಷ್ಟೆಷ್ಟೋ..
ತುಂಬಿಕೊಂಡ ಮೌನದ ಭಾರಕ್ಕೆ ಮುಗಿಲು
ಏದುಸಿರು ಬಿಡುತ್ತಾ ತೇಕುತ್ತಿದೆ.
ಗತದ ಬಂಡೆಯ ಹೊರಲಾರದೆ
ಗುಡುಗುಡು ದುಮ್ಮಾನ ದುಡು ದುಡೂ ಉರುಳಿ
ಶಬ್ದ ಸ್ಫೋಟಗೊಳ್ಳುತ್ತಿದೆ.

ತಟ್ಟನೆ ನೆತ್ತಿ ಮೇಲೆ ಉದುರಿ ಬಿದ್ದದ್ದು
ಹನಿಬಿಂದು.
ಕಣ್ಣು ತಂಪಾಗಿ, ಕಿವಿಗೆ ಇಂಪಾಗಿ
ಒಳಗೊಂದು ನದಿಯ ಹರಿವು
ಎದೆ ದಡ ಕಾಣದ ಕಡಲು.

ಬೆಟ್ಟ ದುಗುಡ ಮಿದುವಾಗಿ
ಅಲ್ಲಿದ್ದು-ಇಲ್ಲಿಗೆ,ಇಲ್ಲಿದ್ದು-ಅಲ್ಲಿಗೆ
ಚದುರಿ ಚೆಲ್ಲಾಪಿಲ್ಲಿಯಾಗಿ
ನವಿಲು ರೆಕ್ಕೆ ಬಿಚ್ಚಿ, ಮುಂಗಾರು ಹಿಂಗಾರು
ಸ್ವಾತಿ ಮುತ್ತಾಗಿ ತಟ ತಟಾ ತೊಟ್ಟಿಕುತ್ತಿದೆ.

ಎಲ್ಲಿತ್ತೋ? ರಕ್ತ ಕೆಂಪು,ಕಡುಕಪ್ಪು
ನಾರುವ ಕಸ ಕಡ್ಡಿ ಬಗ್ಗಡ
ಕೊಳೆ ತೊಳೆದು ಹದ ನೆಲ
ಮನ ತಿಳಿ ತೊರೆ.

ನೆಲ ನಕ್ಕು ಹಸುರುಕ್ಕಿ, ತೆರೆಸರಿದು
ಪುಳಕಗೊಂಡು ಜೀವನಾಡಿ ಮಿಡಿಯುವಾಗ
ತೂಗಿ ತೊನೆದದ್ದು ತೆನೆ.

ಒಳ ಒತ್ತಡಕ್ಕೆ ಸ್ಫೋಟ ಅಸಹಜವೇನಲ್ಲ
ಬೆಂಕಿ ಲಾವಾರಸ, ಚಿಲುಮೆ ನೀರು ಕಾರಂಜಿ
ಅವರವರ ಹಿಡಿ ಹೃದಯದೊಳಗಿನ ತೀವ್ರತೆಗೆ
ರೂಪಾಂತರ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ ಅಂತಹ ಅಸಾಧ್ಯವೇನಲ್ಲ.

ಅದೋ… ಧೋ… ಧೋ… ಕಲ್ಲುನೋವು
ಆಲಿಕಲ್ಲಾಗಿ ಹನಿಯುತ್ತಿದೆ.
ಜೀವನದಿಯಾಗಿ ತೊಟ್ಟಿಲಾಗಿ ಪೊರೆಯುತ್ತಿದೆ.