ಕಾವ್ಯ ಎಸ್
ನಾನೆಂಬುದು ಇಳೆ
ನೀನೆಂಬುದು ಆಕಾಶವಲ್ಲ
ಆಕಾಶವೆಂಬುದು ದೂರವೇ
ಎಂದೆಂದಿಗೂ
ನೀನು ಬಿಳಿ ಚುಕ್ಕಿಯ
ಹನಿಗಳಾಗಿ ಉದುರುತ್ತಿರುವಾಗ
ಬಾಯ್ತೆರೆದು ಕಾಯುವೆ
ನೀ ನನ್ನ ಕಣ ಕಣಗಳ
ಮೃದುವಾಗ ಸ್ಪರ್ಶಿಸಿ ಹರಸಿದಾಗ
ಮೈನೆರೆದು ಹಸಿರಾಗುವೆ
ನಿನ್ನ ಹನಿಗಳು ನನ್ನ ಚುಂಬಿಸಿದಾಗ
ಆ ಹಸಿರ ಉಸಿರನ್ನು ಧರಿಸಿ
ನಾ ಶೃಂಗಾರಗೊಳ್ಳುವೆ
ನನ್ನ ಸೌಂದರ್ಯವನ್ನು ನೀ
ಕದಿಯ ಬಂದವನಂತೆ
ನೀ ಹೀಗೆ ತಂಪನೆರೆಯುವಾಗ
ಒಂದಾಗಿ ನನ್ನೊಳಗಿಳಿದು
ಝರಿ ಎಂಬುದಾಗಿಯೋ
ಸಸಿ ಎಂಬುದಾಗಿಯೋ
ಪ್ರೀತಿಯ ಕುರುಹು
ಮೊಳಕೆಯೊಡೆದು
ಉಳುಮೆ ಒಡೆಯನ
ಮುಖವೆಂಬ ಎದೆಯಂಗಳದಲ್ಲಿ
ನಲಿಯುತ್ತಿರಬೇಕು ಒಂದಾಗಿ ಸದಾ
ಆದರೆ ನೀ ಎಂಬುದು
ಎಂದೂ ಆಕಾಶವಾಗದಿರಲಿ
ಆಕಾಶ ಇಳೆಗಳ ಅಂತರ
ನಾ ಎಂದಿಗೂ ದಾಟಲೊಲ್ಲೆ.
0 ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಗಳು