ಶವಾಗಾರದ ಮುಂದೆ…
ಸದಾಶಿವ್ ಸೊರಟೂರು
ಗಾಳಿಗೆ ದೀಪ ಪಕ್ ಎಂದು
ನಂದಿದಂತಹ ಕತ್ತಲು; ವಿಷಾದ
ಯಾರಿಗೆ ಮೈಲಿಗೆ? ಎಲ್ಲೆಲ್ಲಿ?
ಎತ್ತುವ ಹೆಣಕ್ಕೆ ಸಾವಿರ ನೆಂಟರು
ಶವದ ಮನೆಯ ಮುಂದೆ ಸಾಲು, ಕೊಯ್ಯಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಕೈಯಲ್ಲೊಂದು ಚೀಟಿ,
ಹೋದ ಜೀವದ ಬಾಯಲ್ಲಿ ಪಕಪಕ ನಗು
ಒಳಗೊಳಗೆ ನಗುತ್ತವೆ
ಶವಗಾರದ ಗೋಡೆಗಳು;
ಹೊರಗೆ ಕೂತು ಅಳುವವರ ಕಂಡು.
ಕೊಯ್ಯಲು ತಂದ ಕೋಳಿ
ಸುಮ್ಮನೆ ಕಾಳು ಮುಕ್ಕುವುದಿಲ್ಲವೇ?
ವೈದ್ಯನು,
ಮಾಂಸದಂಗಡಿಯ ಏಕನು
ಇಬ್ಬರೂ ಒಂದೇ
ಮಾಂಸ, ರಕ್ತ, ಬೋಟಿ, ಕಲೀಜ
ಇವುಗಳದ್ದೇ ವಿಲೇವಾರಿ
ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಎಲ್ಲರೂ ಕಟುಕರೆ
ಬಗೆದ ಎದೆಯೊಳಗೆ
ನೆಟ್ಟ ಗುಲಾಬಿಯ ಗಿಡ
ಗೆರೆ ದಾಟಿದ್ದಕ್ಕೆ ಮುರಿದ ಮುಳ್ಳು
ಮಗುವಿನ ಪಾದ
ದುಡ್ಡು ಹೆಸರು ಆಸೆ ಹೀಗೆ
ಏನೇನೋ ಸಿಗುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತವೆ
ಎಣಿಸಲು ನಿಂತ ಕೊಯ್ಯುವವನ ಕೈಗಳು ನಡುಗುತ್ತವೆ
ಮೂರೇ ಮೂರು ಹೊಲಿಗೆ
ಮೀಟರು ಬಟ್ಟೆ
ಸುಡಲು ಒಂದು ಪಾವು ಬೆಂಕಿ
ಮುಗಿಸುವ ಅವಸರಕ್ಕೆ ಲೆಕ್ಕಗಳು ಕಡಿಮೆ
ಮನೆಗೆ ಹೊರಟವರ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ
ಸ್ನಾನ ಮಡಿಯ ಯೋಚನೆಗಳು
ಸತ್ತವರ ಮನೆಯಲ್ಲಿ
ದೀಪ ಉರಿಯುತ್ತದೆ
ಕತ್ತಲೆ ಕಳೆಯಿತೆಂಬ ಲೆಕ್ಕಕ್ಕೂ?
ಬದುಕಿದ್ದನ್ನು ಮರೆಮಾಚುವ ಆತುರಕ್ಕೊ?
ಇದು ಬರೀ ಬದುಕಿದವರ ದುನಿಯಾ.
Superb style and expression, it tells more than reality
ಥ್ಯಾಂಕ್ಯೂ