ಜ್ಯೋತಿ.ಪಿ.ಹೆರಗು

ಮನೆಯಿಂದೊರಟುನಿಂತು
ಹೋಗ್ತೀನಪ್ಪ ಅಂದಾಗೆಲ್ಲ
‘ಬರ್ತೀನಿ ಅನ್ನು ಮಗ’
ಎಂಥ ಬುದ್ಧಿವಂತೆ ನೀನು
ಎಂದು ರೇಗುತಿದ್ದ ನನ್ನಜ್ಜ

ನಾನು ಬರುತ್ತೇನೆಂದು ಫೋನಿಸಿದರೆ
ಬಾಗಿಲ ಮುಂದಿನ ಕುರ್ಚಿಯಲ್ಲೇ ಕೂತು
ದಾರಿ ಕಾದು ಕಾದು ಸೋತು ಸುಣ್ಣಾಗುತ್ತಿದ್ದ,

ಹೊರಟು ನಿಂತಾಗ ಮಗುವಂತೆ ತಬ್ಬಿ
ಅಳುತಿದ್ದ, ಅಳಿಸುತ್ತಿದ್ದ,

ನನ್ನಜ್ಜ ಚತುರ, ಕಲೆಗಾರ,ಛಲಗಾರ
ಕೆಲವರಿಗೆ ಸಂಚುಕೋರ

ಹೊತ್ತು ಮೂಡಿದರೆ ಸಾಕು
ರಾಗಿಮುದ್ದೆಗೆ ಮೊಸರು ಕಲಸಿ
‘ಸುರ್’ ಎಂದು ಸುರಿಯುವಾಗ
ನನ್ನೂ ಕೂರಿಸಿಕೊಂಡು
ಹದವಾಗಿ ಕಲಸಿ ಉಣಿಸುತಿದ್ದ

ಎಲ್ಲರೊಳಗೂ ಅವನಿಗೆ ನಾನೆ ಸರ್ವೋಚ್ಚ

ಅವನ ಕೈಯೊಳಗೆನ ಮಗು ನಾನು ,
ಈಗ ಅವನು ಮಗುವೆನಿಸುತ್ತಿದ್ದ,
ಸಿಡುಕುತ್ತಿದ್ದ, ರೋಸಿಹೋಗುವಷ್ಟು
ಹಠ ಹಿಡಿಯುತ್ತಿದ್ದ ನನ್ನಜ್ಜ

ನನ್ನನ್ನು ಮುದ್ದಿಸಿದ್ದ, ದಂಡಿಸಿದ್ದ
ಬಳಗದೆದುರೆಲ್ಲಾ ಕೊಂಡಾಡಿದ್ದ,
ಅದೆಷ್ಟೋ ಗುಟ್ಟಿನ ಮಾತೇಳುತ್ತಿದ್ದ,

ನನಗಾಗಿ ಮುಕ್ಕೋಟಿ ದೇವರನ್ನೂ ನೆನೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಇಷ್ಟಾದರೂ, ಹೇಳದೇ ಹೋದ
ನನದೊಂದು ಗುಟ್ಟೂ ಕೇಳದೆ !

ಅವನು ಹೊರಟು ಹೋದ
‘ಬರ್ತೀನೆಂದು ‘ಹೇಳಲೇಇಲ್ಲ
ಕಡೆಗೆ ಹೋಗ್ತೇನೆಂದಾದರು .