ನಿಮ್ಮ ಅಭಿಪ್ರಾಯಕ್ಕೂ ಸ್ವಾಗತ

[email protected]ಗೆ ನಿಮ್ಮ ಅನಿಸಿಕೆ ಕಳಿಸಿ

ಹೊಸ ತಲೆ ಮಾರಿಗೆ ದಕ್ಕಿದ ಪೆದ್ರೊ ಪರಾಮೊ ಅನುಕರಣ…

ನೂರುಲ್ಲಾ ತ್ಯಾಮಗೊಂಡ್ಲು

ಒಂದು ಕೃತಿ ರಚನೆಯಾದ ಮೇಲೆ ಅದು ಒಳ್ಳೆಯ ಕೃತಿಯೊ ಅಲ್ಲವೊ ಎಂದು ಮುಲಾಜಿಲ್ಲದೆ ಸರ್ಟಿಫಿಕೇಟ್ ಕೊಡುವವನು ಓದುಗ ಮಾತ್ರ. ಹಾಗಾಗಿ ಒಬ್ಬ ಓದುಗನಾಗಿ ನನ್ನ ವಿವೇಚನೆಯನ್ನು ಹರಿಯಬಿಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ.

ಕೃತಿ ಪರಿಕ್ಷೆಗೆ ಮಾನದಂಡವಿದೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಅದರದೇ ಆದ ಸ್ವರೂಪಗಳಿವೆ. ಬಹುಶಃ ನವ್ಯ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಅಂತಹ ಸತ್ವ ವಿಮರ್ಶೆಯನ್ನು ಮಾನದಂಡವೆಂಬ ಒರೆಗಲ್ಲಿಗೆ ಹಚ್ಚಿ ಕೃತಿ ಪರೀಕ್ಷೆಗೆ ತೊಡಗಿದ್ದಿರಬಹುದು. ಆದರೆ ಹೊಸ ತಲೆಮಾರಿನ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಅಂತಹ ಕೃತಿನಿಷ್ಠ ವಿಮರ್ಶೆಯೇ ಬರದಂತೆ ಆಗಿದೆ.

ಪ್ರಾಯಶಃ ಅಂಥ ವಿಮರ್ಶೆಯ ಪರಿಕರಗಳೇ ಸವೆದಿರಬೇಕು. ಇಲ್ಲವೆ ಬರಹಗಾರರಲ್ಲಿ ವ್ಯುತ್ಪತ್ತಿ ಜ್ಞಾನ ಬತ್ತಿರಬೇಕು. ಈ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಯುಕ್ತ ಉತ್ತರ ದೊರೆಯದೆ ವಿಮರ್ಶಾ ವಲಯವೇ ಸೊರಗುತ್ತಿದೆ.

ಆದರೂ ಅಲ್ಲೊಂದು ಇಲ್ಲೊಂದು ವಿಮರ್ಶೆಯ ಗ್ರಂಥಗಳು ರಚನೆಯಾಗುತ್ತಿರುವುದು ಸಮಾಧಾನದ ಸಂಗತಿಯೇ ಹೊರತು ವಿಮರ್ಶಾ ಕ್ಷೇತ್ರದ ಸತ್ವಶಾಲಿ ಬೆಳವಣಿಗೆಯೇನಲ್ಲ.

ಹೊಸ ತಲೆಮಾರು ಸಾಹಿತ್ಯದ ವಿಮರ್ಶೆ ಕೇವಲ ಪಾತಳಿಯ ಬರಹವಾಗುಳಿಯುತ್ತಿದೆ. ವರ್ಷಕ್ಕೆ ನೂರಾರು ಕೃತಿಗಳು ಬಿಡುಗಡೆಯಾಗುತ್ತಿವೆ. ಆದರೆ ಅದರಲ್ಲಿ ಹತ್ತು ಕೃತಿಗಳಾದರೂ ಗುರುತಿಸಿ ವಿಮರ್ಶಿಸುವ ಸಾಹಿತ್ಯಿಕ-ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಈಗಿನ ಯಾವ ಪತ್ರಿಕಾ ಸಂಪಾದಕರಿಗಾಗಲಿ, ಸಾಹಿತ್ಯ -ಸಂಘ ಸಂಸ್ಥೆಗಳಿಗಾಗಲಿ ಅಥವಾ ಅಕಾಡೆಮಿಕ್ ವಲಯದಲ್ಲಾಗಲಿ ಆಗುತ್ತಿಲ್ಲ ಬದಲು ಫೇಸ್ ಬುಕ್ ನಂತಹ ಜಾಲತಾಣದಲ್ಲಿ ಆ ಕೆಲಸ ಆಗಾಗ ಗ್ರಹಣ ಬಡಿದಂತೆ ಆಗುತ್ತಲಿದೆ. ಹೀಗೆ ನಾನು ಫೇಸ್ ಬುಕ್ ನಲ್ಲಿ ಓದಿದ ಕೃತಿ ವಿಮರ್ಶೆ ನರೇಂದ್ರ ಪೈಯವರದು. ನಿಜವಾಗಿ ಆ ಬರಹ ಕೃತಿನಿಷ್ಠವೊ ಅಲ್ಲವೊ ಎಂದು ಗೊತ್ತಾದುದು ‘ಪೆದ್ರೊ ಪರಾಮೊ’ ಮತ್ತು ‘ಹಾಣಾದಿ’ ಕಾದಂಬರಿಗಳು ಓದಿದ ನಂತರವೇ. ಅಲ್ಲಿಯ ವರೆಗೂ ಆ ಎರಡು ಕಾದಂಬರಿಗಳನ್ನು ಓದಿಯೇ  ಇರಲಿಲ್ಲ.

ಎರಡನೇ ಮುದ್ರಣ ಕಂಡಿರುವ ‘ಹಾಣಾದಿ’ ಕಾದಂಬರಿ ಕುರಿತು ಕೆಲವು ವಿಮರ್ಶರ್ಕರು ವಿಶ್ಲೇಷಿಸಿದ ನುಡಿಗಳನ್ನು ಓದಿ ಒಂದು ಅದ್ಭುತ ಅಚ್ಚರಿ ಕಾಯ್ದುಕೊಂಡಿದ್ದ ನನಗೆ ಕಾದಂಬರಿಯ ಓದು ಪೇಲವವಾಗಿಸಿತು.

” ವ್ಯಕ್ತಿ ಮತ್ತು ಸಮಾಜಗಳ ನಡುವಿನ ದುರಂತ ಬಿರುಕು ಕಾದಂಬರಿ ಪ್ರಕಾರದ ಮೂಲಭೂತ ತಾತ್ವಿಕ ದರ್ಶನ ” – ಡಿ.ಆರ್. ನಾಗರಾಜ್ ರವರ ಈ ಪರಂಪರೆಯ ನುಡಿ ನೆರಳಲ್ಲಿ ರುಲ್ಫೋನ ಪೆದ್ರೊ ಪರಾಮೊ ಕಾದಂಬರಿಯ ಒಂದು ಹೊರ ನೋಟದ ವಿಚಾರ ಸಂಗತಿಯ ಪಡಿ ನೆರಳಂತೆ ಹಾಣಾದಿ ಕಾದಂಬರಿಯು ಹೋಲಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಸಿಗುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಈ ಎರಡು ಕಾದಂಬರಿಗಳ ಒಳ ನೋಟದ ಕಾಣ್ಕೆಯನ್ನು ಗಮನಿಸಿದರೆ ವಾಸ್ತವವಾದದ ಯಾವ ಮಹೋನ್ನತೆಯನ್ನು ಅದು ದರ್ಶಿಸುವುದಿಲ್ಲ.

ಆದರೆ ಪೆದ್ರೊ ಪರಾಮೊ ಕಾದಂಬರಿಯಲ್ಲಿ ಒಳ ನೋಟದ ಆಸೆಗಣ್ಣು ವಿಮರ್ಶೆಯನ್ನು ಸಡಿಲಪಡಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಅಲ್ಲಿ ಮ್ಯಾಜಿಕ್ ರಿಯಲಿಸಂ ಇದೆ. ವ್ಯಕ್ತಿ ಮತ್ತು ಸಮಾಜದ ನಡುವಿನ ಬದುಕಿನ ಅವಸ್ಥೆ , ವ್ಯವಸ್ಥೆಯೊಂದಿಗೆ ಸಂಬಂಧ ; ನೋವು, ಹತಾಶೆ, ತಳಮಳ, ಸಾವು ಮತ್ತೆ ಭೂತ-ವರ್ತಮಾನಗಳ ಕ್ಯಾನ್ವಾಸಿನ ಚಿತ್ರಣ ಕಪ್ಪು ಬಿಳುಪಿನಂತೆ ಇದೆ. ಈ ಬಿರುಕಿನ ದುರಂತವೇ ಪೆದ್ರೊ ಪರಾಮೊ ಕತೆಯಲ್ಲಿ ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ಕತೆಗಳ ವಿನ್ಯಾಸ ಸೃಷ್ಟಿಯು ಕಣ್ಣಂಚಲಿ ಮಿಂಚಿ ಹೋಗುವ ದಿಟ್ಟಿಸುವ ಭಾವ ಓದುಗನಿಗೆ ತರಿಸುತ್ತದೆ.                                                                

————

ಏನೆಲ್ಲ ಕಲ್ಪನೆ -ಭಾವಗಳನ್ನು ತುಂಬಿಕೊಂಡ ನಿರೂಪಕ ಈ ಎರಡು ಕಾದಂಬರಿಗಳ ಮೊದಲಲ್ಲಿ ಒಂದೇ ಪಾತ್ರವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಾನೆ. ಏಕೆಂದರೆ ಈ ಎರಡು ಕೃತಿಗಳ ಮೊದಲ ಹತ್ತು ಹನ್ನೊಂದು ಕಂತುಗಳಲ್ಲಿ ವಸ್ತು , ತಾತ್ವಿಕ ನಿಲುವು, ತಂತ್ರ  ಮತ್ತು ಭಾಷೆಯ ನಿರೂಪಣೆ ಓದುಗನಂತಹ ವಿಮರ್ಶಕನಿಗೆ ಒಂದೇ ದಾರದಿಂದ ಬಿಗಿದಂತೆ ಅನಿಸುತ್ತದೆ.

ಪೆದ್ರೊ ಪರಾಮೊವಿನ ನಿರೂಪಕ ಹ್ವಾನ್ ಪ್ರೆಸಿಯಾಡೊ ಒಂದೆಡೆಯಾದರೆ ಹಾಣಾದಿಯ ನಿರೂಪಕ ಮತ್ತೊಂದು ಬದಿ. ಆದರೆ ಈ ಈರ್ವರ ಪ್ರಯಾಣ ತನ್ನ ಬಾಲ್ಯ ಕಳೆದ ತನ್ನಪ್ಪನ ಊರಿಗೆ. ಈ ಪ್ರಯಾಣದ ಘನ ಉದ್ದೇಶವು ಒಂದೇ ಅಪ್ಪನನ್ನು ಕಾಣಲು. – ಹೀಗೆ ಪ್ರಯಾಣ ಬೆಳೆಸುವ ಎರಡೂ ಕಾದಂಬರಿಗಳ ನಿರೂಪಕರು ಹಳ್ಳಿ ದಾರಿಯಲಿ ಊರಿಗೆ ಸಮೀಪ ಸಮೀಪವಾದಂತೆ ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಬಾಲ್ಯದ ಪದರು ಪದರು ನೆನಪುಗಳನ್ನು ಬಿಚ್ಚುತ್ತಾರೆ. ಅಲ್ಲಿ ಬರುವ ಬಿಸಿಲು, ಧಗೆಯ ಪ್ರಖರತೆ, ಏರು-ತಗ್ಗು , ಬೆಟ್ಟ-ಗುಡ್ಡಗಳಂತಹ ಪ್ರತಿಮೆಗಳು ಒಂದೇಯಾಗಿ ನಿರೂಪಕರಿಗೆ ಎದುರಾಗುತ್ತವೆ. ನಂತರ ಊರು ಪ್ರವೇಶಿಸಿದಾಗ ಮಕ್ಕಳ ಆಟ , ಕೆಡವಿದ ಮನೆಗಳು, ಪಾಳು ಬಿದ್ದ ಹಳ್ಳಿ ಬೀದಿಗಳು ಊರಿಗೆ ಊರೇ ಹಾಳು ಬಿದ್ದಿದೆ ಎನ್ನುವಂತಹ ರೂಪಕ ಶಬ್ದಗಳು ನಾಟಕೀಯವಾಗಿ ಬರುತ್ತವೆ.

ಹಾಗೆ ಪೆದ್ರೊ ಪರಾಮೊವಿನ ನಿರೂಪಕ ತನ್ನ ಮನೆಗೆ ಹತ್ತಿರಾದಾಗ “ಅಲ್ಲೊಬ್ಬ ಹೆಂಗಸು ನಿಂತದ್ದಳು. ಬಾ ಎಂದಳು ಹೋದೆ.” (ಪುಟ-154) ಹೀಗೆ ಹಾಣಾದಿಯಲಿ  ಮಗ ಈಗ ಬಂದೆಯೋ ? ನಿನ್ನ ಹಾದಿಯೇ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದೆ ನೋಡು……” ……ಕೂದಲು ಕೆದರಿ ನಿಂತ ಮುದುಕಿಯೊಂದು ಕರಿ ಹಲ್ಲು ಕಿಸಿಯುತ್ತ , ಮುಖದ ತುಂಬಾ ನಕ್ಕಿ ನಿನ್ನ ಹಾದಿ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದೆ ಅಂದಾಗ ಎದೆ ಧಸ್ಸೆಂದಿತು.” (ಪುಟ-25,ಅಧ್ಯಾಯ 3) -ಹೀಗೆ ಅಪ್ಪನನ್ನು ಹುಡುಕುವ ಹ್ವಾನ್ ಗೆ ಡೊನಾ ಎಡುವಿಗೆಸ್ ದ್ಯಾದಾ ಸಿಕ್ಕಿ ಊರಿನ ಸುದ್ದಿಗಳನ್ನು ತಿಳಿಸಿದರೆ, ಹಾಣಾದಿಯಲಿ ನಿರೂಪಕನಿಗೆ ಗುಬ್ಬಿ ಆಯಿ ಅಜ್ಜಿ ಸಿಕ್ಕಿ ಹಾಗೆ ಮಾಡುತ್ತಾಳೆ.

ನರೇಂದ್ರ ಪೈಯವರ ತಮ್ಮ ಟೀಕೆ-ಟಿಪ್ಪಣಿ ಬರಹದಲ್ಲಿ ಗುರುತಿಸಿದಂತೆ ಪೆದ್ರೊ ಪರಾಮೊ ಮತ್ತು ಹಾಣಾದಿಯ ಸುಮಾರು ನಲವತ್ತೈದು ಪುಟಗಳು ಒಂದೇ ವಸ್ತುವಿನ ಹಂದರದಲ್ಲಿ ಭೂತ-ವರ್ತಮಾನಗಳಲ್ಲಿ ತೊಯ್ಯುತ್ತಾ ತುಂಡು ತುಂಡು ನಿರೂಪಣಾ ವಿನ್ಯಾಸದಲ್ಲಿ ಉಪಕತೆಗಳು ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳುವುದರಿಂದ ಹಾಣಾದಿ ಕಾದಂಬರಿ ಹೊಸದೇನನ್ನು ಕೊಡದೇ ಪೆದ್ರೊ ಪರಾಮೊನ ಅನುಕರಣೆಯಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತದೆ                                                               ———–

ಹ್ವಾನ್ ರುಲ್ಫೋನ ಕಾದಂಬರಿ ಹುಟ್ಟೀದ್ದು 1955 ರಲ್ಲಿ. ಇದೊಂದು ಜಾನಪದಿಯ ಸಂಕೀರ್ಣ ಕೃತಿಯೆಂದು ಹೇಳುವುದಾದರೂ ಮನುಷ್ಯ – ಪ್ರಕೃತಿಯ ನಿಗೂಢತೆ, ಕೇಡು, ಕೆಡುಕು, ಬಡತನ, ಶ್ರೀಮಂತಿಕೆ, ಪ್ರಭುತ್ವ – ರಾಜಕೀಯ, ಹಾಗೆ ದುಷ್ಟತನ, ಜೀವನ- ಹೋರಾಟ ಮತ್ತು ಸಾವು ಇಲ್ಲಿ ಸಂಗಾತಗಳಾಗಿ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ರೂಪಗಳಲ್ಲಿ ಪಾತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಭೂತ-ವರ್ತಮಾನದ ವಲ್ಗನದಲ್ಲಿ ಕತೆ-ಉಪಕತೆಗಳು ವಸ್ತುಗೆ ವೇದಿಕೆ ಒದಗಿಸುತ್ತದೆ. ಮೆಕ್ಸಿಕೊ ಜನರ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ನಡೆದಂತಹ ರಾಜಕೀಯ ಉಪಟಳ, ಹಿಂಸೆ , ಅತ್ಯಾಚಾರ ಜಮೀನು ಮಾಲೀಕರ ದುರಾಸೆ, ದಬ್ಬಾಳಿಕೆಯಂತಹ ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ಉದ್ವಿಗ್ನತೆಗೆ ಮೆಕ್ಸಿಕೊ ಊರಿನ ಜನರನ್ನೆ ಬಲಿ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಕೊನೆಗೆ ಊರಿನ ಜನ ಸಾವಲ್ಲದ ಸಾವಿಗೆ ತುತ್ತಾಗಿ ತಮ್ಮ ಆತ್ಮಗಳೊಂದಿಗೆ ಕೊಮಾಲದಂತಹ ಕಾಲ್ಪನಿಕ ಊರಲ್ಲಿ ನರಳುತ್ತಲೇ ಉಳಿಯುತ್ತಾರೆ.

ಕಪಿಲರ ಹಾಣಾದಿ ಕಾದಂಬರಿ ಜನಿಸಿದ್ದು ಓ.ಎಲ್. ನಾಗಭೂಷಣ ಸ್ವಾಮಿಯವರು ರುಲ್ಫೋನ ಅನುವಾದ ಪೆದ್ರೊ ಪರಾಮೊ ಪ್ರಕಟಿಸಿದ ಎರಡು ವರ್ಷಗಳ ತರುವಾಯ. ಅಂದರೆ 2019 ರಲ್ಲಿ. ಈ ಕಾದಂಬರಿಯ ಓದು ಒಂದು ಅಜ್ಜಿ ಕತೆಯಂತೆ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಫ್ಯಾಂಟಸಿ ತಂತ್ರಗಾರಿಕೆ ಕತೆಯನ್ನು ಜತನಾಗಿ ಹಿಡಿದಿಡುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲಿಯೂ ಪೆದ್ರೊ ಪರಾಮೊ ಕಾದಂಬರಿಯ ಭೂತ-ವರ್ತಮಾನಗಳ ತಾಕಲಾಟ, ಅನಾಮಿಕ ಹಳ್ಳಿಯೊಂದರಲ್ಲಿ ಜರಗುತ್ತದೆ. ಬಾದಾಮಿ ಗಿಡದ ಪ್ರತಿಮೆಯನ್ನು ಕಾದಂಬರಿಯ ಕೇಂದ್ರ ಪ್ರಜ್ಞೆಗೆ ತಂದು ಇಡೀ ಊರಿನವರ ಸಾವು-ನೋವುಗಳಿಗೆ ಕಾರಣ ಗಿಡವೇ ? ಎಂದು ಹಲುಬುವ ಅಜ್ಜಿ ಕತೆ ಇದೆ. ಪೆದ್ರೊ ಪರಾಮೊ ಕಾದಂಬರಿಗಿಂತ ಹಾಣಾದಿ ಕಾದಂಬರಿಯಲಿ ಅಪ್ಪನನ್ನು ಕಾಣುವ ಹಂಬಲ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ನಿರೂಪಕನಿಗೆ ಕಾಡುತ್ತದೆ. ಅಧ್ಯಾಯ 17 ರಲ್ಲಿ ಬಾದಾಮಿ ಗಿಡವನ್ನು ಕಡಿದ ಕತೆ ಗುಬ್ಬಿ ಆಯಿ ಹೇಳುತ್ತಾಳೆ. ನಂತರ ಬಾದಾಮಿ ಗಿಡದ ಮೇಲೆ ಪ್ರಾಣವನ್ನೇ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡಿದ್ದ ನಿರೂಪಕನ ತಂದೆ ಬಾದಾಮಿ ಗಿಡದ ಒಣ ಕಟ್ಟಿಗೆಗಳನ್ನು ಕಲೆಹಾಕಿ ಅದಕ್ಕೆ ಉರಿ ಹಾಕಿ ಉರಿಗೆ ಹಾರಿ ಪ್ರಾಣ ಬಿಡುತ್ತಾನೆ. ಅದಾದ ನಂತರ ನಾಲ್ಕೈದು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಮೈಯಲಿ ದೇವರು ಬಾರದೇ ಇರುವ ನಾವದೂರ ಅನಸೂಯಮ್ಮನ ಮೈಯಲಿ ದೇವರು ಬಂದು “ಅವನ ಗಿಡ ನೀವು ಕಡದಿರಿ, ಅವ ನಿಮಗ ಕೊಲ್ಲುತಾನ ಬಿಡಲ್ಲ ” (ಪುಟ-90) ಅಂದಿದ್ದು ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಆಕೆ ಊರಿಂದ ಮಾಯವಾಗುತ್ತಾಳೆ. ಅದಾದ ಮೇಲೆ ಅವಳು ಊರಿಂದ ಮಾಯವಾದ ದಿನ ಉಟ್ಟಿದ್ದ ಸೀರೆ ನಿರೂಪಕನ ತಂದೆಗೆ ಹೂತಿದ್ದ ಗುಂಡಿ ಮೇಲೆ ಬಿದ್ದಿದ್ದು ಕಂಡ ಜನ ಒಬ್ಬೊಬ್ಬರಾಗಿ ಊರಲ್ಲಿನ ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಮನೆಗಳನ್ನು ಆಸ್ತಿ-ಪಾಸ್ತಿಗಳನ್ನು ಕೆಡವಿ ಊರು ಖಾಲಿ ಮಾಡಿದ ಕತೆಯನ್ನು ಗುಬ್ಬಿ ಆಯಿಯ ಮೂಲಕ ನಿರೂಪಕ ಕೇಳುತ್ತಾನೆ. ಹೀಗೆ ಕತೆ-ಉಪಕತೆಗಳಲ್ಲಿಯೇ ಸವೆದು ಹೋಗುವ ಹಾಣಾದಿ ಕಾದಂಬರಿ ಅಡುಗೂಲಜ್ಜಿ ಕತೆಯಂತೆ ಕಾಣುತ್ತದೆ.

————

ಎರಡು ಕಾದಂಬರಿಗಳನ್ನು ತೌಲನಿಕವಾಗಿ ಅಭ್ಯಸಿಸಿದಾಗ ವಸ್ತುವಿನ ಶೈಲಿ ಒಂದೇ ಹಂದರದಲ್ಲಿ ಚಲಿಸುತ್ತಾ ಪೆದ್ರೊ  ಪರಾಮೊ ಕಾದಂಬರಿಯ ಅನುಕರಣೆಯಾಗಿಯೇ ಮ್ಯಾಜಿಕ್ ರಿಯಲಿಸಂನ ಕಸುಬು ಹಾಣಾದಿಯಲ್ಲೂ ಕಾಣಸಿಗುತ್ತದೆ. ಮತ್ತೆ ಪೆದ್ರೊ ಪರಾಮೊ ಕಾದಂಬರಿ ಭಾಷೆಯ ಲಯ ಹಾಣಾದಿ ಕಾದಂಬರಿಯಲ್ಲಿ ಭಾಗಶಃ ಮುಂದುವರಿದಂತೆ ಅನಿಸುತ್ತದೆ.

ಹಾಣಾದಿ ಕಾದಂಬರಿಕಾರನಿಗೆ ಭಾಷೆಯ ಹಿಡಿತವಿನ್ನೂ ದಕ್ಕಿಲ್ಲವೆನ್ನುವುದು ವಾಕ್ಯ ರಚನೆ ಮತ್ತು ಪದಕಟ್ಟುವುದರಿಂದ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತದೆ.

ಉದಾಹರಣೆಗೆ : “….ಸಿಕ್ಕವರ ತೊಡೆಯ ಮೇಲೆ ಉರುಳಾಡಿ ಮೈಕೈ ಮಣಿಸಿ ಪ್ರತಿ ಅಡುಗೆ ಮನೆಗೆ ನುಗ್ಗಿ ಹೆಣ್ಣಿಗೆ  ಮಾತಾಡಿಸಿ….”

“ಯಾಕೋ ನನ್ನ ಪ್ರತಿ ಹೆಜ್ಜೆಯ ಹಿಂದೆ ನೆಲ ಸೀಳುತ್ತಾ ಹೊಂಟಂತಿದೆ ”

” ಮನೆಗಳಿಲ್ಲದೆ ಮನುಷ್ಯರಾದರೂ ಇದ್ದಿದ್ದರೆ ಖುಷಿಯಾಗುತಿತ್ತು ”

” ಆದರಲ್ಲಿ ” -(ಪುಟ-23),

” ಮನೆಗೆ ”

” ಕಣ್ಣೀರಿಗ್ಯಾವ ಅಣೆಕಟ್ಟುಗಳು ಇರಲಿಲ್ಲ ”

” ಅವ ”

” ಈಗ ಆ ಮಾತುಗಳು ಸಹ ಪೂರ್ತಿ ಸತ್ತಿರಬಹುದು ” -(ಪುಟ-24) ,

” ಅರೆ! ನಾ ಬರುವಾಗ ಗಮನಿಸಲಿಲ್ಲವಲ್ಲ ನಾ ನನ್ನೂರಿಗೆ ಬಂದಿದ್ದೇನೆಯೋ,”( ಪ್ರಶ್ನಾರ್ಥಕ ಚಿನ್ಹೆ ಬಳಸಿಲ್ಲ)

” ಮುಖದ ತುಂಬಾ ನಕ್ಕಿ ನಿನ್ನ ಹಾದಿ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದೆ ”

“ಇನ್ನೂ ಹಾಗೇ ಪಡಸಾಲೆ ಮೇಲೆ ನಿಂತವನಿಗೆ ”

” ನಾ ಬರುವ ಸುದ್ದಿ ಇವಳಿಗೆ ಹೇಗೆ ಹೊಳೆಯಿತು ? ” -(ಪುಟ-25)

ಈ ಮೇಲೆ ಉದ್ಧರಿಸಲಾಗಿರುವ ಸಾಲುಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರತ್ಯಯಗಳ ಬಳಕೆ, ಗ್ರಾಂಥಿಕ ಭಾಷೆಯ ನಡನಡುವೆ ಆಡು ಭಾಷೆಯ ನುಸುಳುವಿಕೆ, ಅನುಪಸ್ಥಿತಿಯ ಪದಗಳ ಜೋಡನೆ, ಪ್ರಶ್ನಾರ್ಥಕ ಚಿನ್ಹೆಯಂತಹದ್ದು ಬಳಸದಿರುವುದು ಹೀಗೆ ಹಲವು ಕಡೆ ಇಂಥ ದೋಷಗಳು ಶಿಸ್ತಿನ ಓದಿಗೆ ಭಂಗತರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಕೆಲವು ವಿಮರ್ಶಕರ ವಲಯ “ಇದೊಂದು ಕಾದಂಬರಿ ಲೋಕದ ವಿಸ್ಮಯವೇ ಸರಿ” , ” ‘ಗಾರುಡಿ ವಾಸ್ತವತೆ’ಯ ತಂತ್ರವನ್ನು ಬಳಸುತ್ತಾರೆ” “ಭಾಷೆಯ ಕುರಿತ ಎಚ್ಚರ, ಕತೆಯ ವಸ್ತುವನ್ನು ಹಿಗ್ಗಿಸಿದ ವಿಧಾನ, ಭೌಗೋಳಿಕ ಚಿತ್ರಣ, ಅಪರಿಚಿತ ಅನುಭವಗಳಿಗೆ ಲಗ್ಗೆ ಇಡುವ ಗುಣ ಅವರೊಳಗೆ ರೂಪುಗೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವ ಗಟ್ಟಿ ಕಾದಂಬರಿಕಾರನಿಗೆ ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗಿದೆ ” “ಬರಗಾಲದಲ್ಲಿ ಬಂದ ಮಳೆಯಂತೆ, ಈ ಕಾದಂಬರಿ ನನ್ನನ್ನು ಹಿಗ್ಗಿಸಿದೆ.” ಎಂದು ಹೇಳಿರುವುದು ಗಮನಿಸಿದರೆ ಉತ್ಪ್ರೇಕ್ಷೆಯಲ್ಲದೆ ಮತ್ತೇನಲ್ಲ ಎನಿಸುತ್ತದೆ.

ಹೀಗೆ ಪೆದ್ರೊ ಪರಾಮೊ ಕಾದಂಬರಿಯ ನೇರ ಅನುಕರಣೆ ಮಾಡಿರುವ ಕೃತಿಕಾರನನ್ನ ತಿದ್ದುವ ಕೆಲಸ ಮಾಡದೆ ಕಾದಂಬರಿಕಾರನ  ವಯಸ್ಸು ತೂಗಿ ಮಾಡಿ ಕಾದಂಬರಿಯ ದೋಷಗಳನ್ನು ತೋರಿಸದೆ ಹೊಗಳಿ ಹೊನ್ನ ಶೂಲಕ್ಕೆರಿಸಿರುವುದು ನೋಡಿದರೆ ಮುಂದೆ ಈ ಯುವ ಬರಹಗಾರನ ಬರಹಗಳು ತೂಗುಗತ್ತಿ ಮೇಲೆ ನಿಲ್ಲುವವೊ ಏನೊ ?