Love has no Limits , but Relationship has It .
’ಪ್ರೀತಿಗೆ ವಯಸ್ಸಿನ ಹಂಗಿಲ್ಲ’,   ’ಒಗ್ಗರಣೆ’ಸಿನಿಮಾದ ಬಗ್ಗೆ, ನಡುವಯಸ್ಸಿನ ಪ್ರೀತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಬರೆದಾಗ ಮೇಲಿನ ಸಾಲನ್ನು ಬರೆದಿದ್ದೆ. ನಿಜ ಪ್ರೀತಿಗೆ ವಯಸ್ಸಿನ ಮಿತಿ ಇಲ್ಲ, ಯಾವುದೇ ಹಂಗಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ಅದೇ ಪ್ರೀತಿ ಒಂದು ಸಂಬಂಧವಾದಾಗ ಎಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು, ಎಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಮಿತಿಗಳು, ಎಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಗೋಡೆಗಳು.. ಹಾಗೆ ಯೋಚಿಸುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಇದೇ ವಿಷಯವನ್ನು ಕೇಂದ್ರವಾಗಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಬಂದ ಹಲವಾರು ಚಿತ್ರಗಳು ನೆನಪಿಗೆ ಬಂದವು. ಒಂದು ವಿಶೇಷವೆಂದರೆ ಆ ಎಲ್ಲಾ ಚಿತ್ರಗಳಲ್ಲೂ ಈ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಅತ್ಯಂತ ಗೌರವದಿಂದ, ಸಹಾನುಭೂತಿಯಿಂದ ಕಂಡಿದ್ದರು.
ಈ ಹಿನ್ನಲೆಯನ್ನಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಬಂದ ಚಿತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ನಾನು ಮೊದಲು ನೋಡಿದ್ದು, ಕೆ ಬಾಲಚಂದರ್ ನಿರ್ದೇಶಿಸಿದ್ದ ’ಅಪೂರ್ವ ರಾಗಂಗಳ್’. ಘಟಾನುಘಟಿ ಕಲಾವಿದರಾದ ರಜನಿಕಾಂತ್, ಕಮಲ್ ಹಾಸನ್, ಜಯಸುಧ ನಟಿಸಿದ್ದರು. ಸಂಗೀತಗಾರ್ತಿ ವಸಂತಕುಮಾರಿ ಮಗಳಾದ ಶ್ರೀವಿದ್ಯಾ ಸ್ವತಃ ಸಂಗೀತಗಾರ್ತಿಯಾಗಿ ನಟಿಸಿದ್ದರು. ಆ ಕಾಲಕ್ಕೆ ಅದೊಂದು ಅದ್ಭುತವಾದ ಮತ್ತು ಅತ್ಯಂತ ಬೋಲ್ಡ್ ಅನ್ನಿಸಿಕೊಂಡ ಚಿತ್ರ. ಚಿತ್ರವನ್ನು ಮೊದಲು ನೋಡಿದಾಗ ನನಗೆ ಪರಮ ಗೊಂದಲವಾಗಿತ್ತು, ಯಾವುದಾದರು ಫಿಲಂ ಗೆ ಹೋದಾಗ ನಡುವೆ ಎದ್ದುಬರುವುದು ಅಕ್ಷಮ್ಯ ಅಪರಾಧ ಅಂತ ಬಲವಾಗಿ ನಂಬಿದ್ದರಿಂದ ಪೂರ್ತಿ ಸಿನಿಮಾ ನೋಡಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ಮೊನ್ನೆ ಮೊನ್ನೆ ಯಾಕೋ ನೆನಪಾಗಿ ಮತ್ತೆ ಆ ಚಿತ್ರ ನೋಡಿದೆ. ಚಿತ್ರ ಅರ್ಥವಾಗಿತ್ತು.
ಚಿತ್ರದ ಹಂದರವೇ ಮಹಾನ್ ಸಂಕೀರ್ಣ. ತಾಯಿಲ್ಲದ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಅಪ್ಪ ಮತ್ತು ಮಗ, ಸ್ವಭಾವದಲ್ಲಿ ಪರಸ್ಪರ ಉತ್ತರ ಮತ್ತು ದಕ್ಷಿಣ ಧೃವಗಳು. ಅವರಿಬ್ಬರ ನಡುವೆ ಸದಾ ತಿಕ್ಕಾಟ. ವಾದ, ಜಗಳ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ನೋಡಿ ಕಡೆಗೆ ಮಗ ಮನೆ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗುತ್ತಾನೆ. ಅವನು ಹೋಗಿ ಸೇರುವುದು ಸಂಗೀತಗಾರ್ತಿಯ ಮನೆ. ಅವಳು ಮಧ್ಯವಯಸ್ಕೆ. ಇಲ್ಲಿ ಅಪ್ಪನಿಗೆ ಪರಿಚಯವಾದ ಒಬ್ಬ ಸೇಲ್ಸ್ ಗರ್ಲ್ ತನ್ನ ಜೀವಂತಿಕೆಯಿಂದ ಅಪ್ಪನ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಲವಲವಿಕೆ, ಜೀವನ ಪ್ರೀತಿ ತುಂಬುತ್ತಾಳೆ. ಮನೆಬಿಟ್ಟು ಹೋದ ಮಗನ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ನೀನಿರು ಬಾ ಎಂದು ಆತ ಅವಳನ್ನು ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ. ದಿನಗಳೆದಂತೆ ಮಗ ಆ ಸಂಗೀತಗಾರ್ತಿಯತ್ತ, ಆ ಹುಡುಗಿ ಅಪ್ಪನತ್ತ ಆಕರ್ಷಿತರಾಗುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತಾರೆ. ಇನ್ನೇನು ಮದುವೆ ಆಗಬೇಕು ಎಂದುಕೊಳ್ಳುವಾಗ ಗೊತ್ತಾಗುವುದು ಆ ಸೇಲ್ಸ್ ಗರ್ಲ್ ಈ ಸಂಗೀತಗಾರ್ತಿಯ ಮಗಳು, ಅವಳ ಹದಿಹರೆಯದ ಪ್ರೇಮದ ಸಂಕೇತ ಅಂತ. ಆ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಸಾಧಾರಣ ಪರಿಹಾರಗಳಾಗಿದ್ದ ಕಣ್ಣೀರು, ಅಳು, ಆತ್ಮಹತ್ಯೆಗಳ ಯಾವುದೇ ಮೆಲೋಡ್ರಾಮಾ ಇಲ್ಲದೆ ಆ ಮದುವೆ ನಿಲ್ಲುತ್ತದೆ, ಮದುವೆ ಆಗಬೇಕು ಅಂತಿದ್ದವರು ದೂರವಾಗುತ್ತಾರೆ.
ಇಲ್ಲಿ ಬಾಲಚಂದರ್ ಯಾಕೆ ಇಷ್ಟ ಆಗ್ತಾರೆ ಅಂದ್ರೆ ಅವರು ಇಲ್ಲೆಲ್ಲೂ ಪಾತ್ರಗಳಿಗೆ ಅನಗತ್ಯ ಗಿಲ್ಟ್ ತುಂಬಲು ಹೋಗಿಲ್ಲ, ನಲವತ್ತರ ಹೆಣ್ಣು ಸಹ ಚಿಕ್ಕ ಹುಡುಗನ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಮೊದಮೊದಲಿನ ವಿರೋಧದ ನಂತರ ಸಹಜವಾಗಿ ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾಳೆ. ಇಲ್ಲೆಲ್ಲೂ ನಿರ್ದೇಶಕರು ಗಂಡಿಗೊಂದು ನ್ಯಾಯ ಹೆಣ್ಣಿಗೊಂದು ನ್ಯಾಯ ಎಂದು ಮಾಡಿಲ್ಲ. ಆ ಕಾಲಕ್ಕೆ, ತಮಿಳುನಾಡಿನ ಸಂಪ್ರದಾಯಸ್ಥ ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ಈ ಚಿತ್ರ ಕೊಟ್ಟ ತಲ್ಲಣಗಳು ಅಷ್ಟಿಷ್ಟಲ್ಲ.
ಆ ನಂತರ ನಾನು ನೋಡಿದ ಚಿತ್ರ ಸಹ ತಮಿಳಿನದೇ. ಶಿವಾಜಿ ಗಣೇಶನ್ ಮನೋಜ್ಞವಾಗಿ ನಟಿಸಿದ್ದ ’ಮುದಲ್ ಮರ್ಯಾದೈ’. ಯಾವುದೋ ಋಣ ತೀರಿಸಲು ಮದುವೆಗೆ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡು ಹೊಂದಿಕೊಳ್ಳದ ಹೆಂಡತಿಯೊಡನೆ ಒಂದೇ ಮನೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಆ ನಡುವಯಸ್ಕನಿಗೆ ಆ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಪ್ರೇಮ ಒಬ್ಬ ಬೆಸ್ತರ ಹುಡುಗಿಯ ರೂಪದಲ್ಲಿ ತಂಗಾಳಿಯಂತೆ ತಾಕುತ್ತದೆ. ಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ ಏನೇನೋ ಕಥೆ, ಉಪಕಥೆ, ಅತಿ ಭಾವುಕತೆ ಎಲ್ಲವೂ ಇದ್ದರೂ ಅವರಿಬ್ಬರ ನಡುವಿನ ಪ್ರೇಮ ಮಾತ್ರ ಅತ್ಯಂತ ನವಿರಾಗಿ ಚಿತ್ರೀಕರಣಗೊಂಡಿದೆ. ಅಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲೂ ಭಾವ ಮಾತಿನ ದೇಹ ಧರಿಸಿಲ್ಲ, ಅದು ಅಲ್ಲಿ ಆತ್ಮದಂತೆ, ಹಣತೆಯ ಬೆಳಕಿನಂತೆ ಅವರಿಬ್ಬರ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಬೆಳಗುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಆಕೆಯ ಸವಾಲನ್ನೆದುರಿಸಲು ಆತ ಗುಂಡುಕಲ್ಲು ಎತ್ತುವುದು, ಆಕೆ ಅವನಿಗಾಗಿ ಮೀನಿನ ಸಾರು ಮಾಡಿ ಊಟ ಬಡಿಸುವುದು… ಎಲ್ಲಾ ಇಂದಿಗೂ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಟ್ಟಿದಂತೆ.  ಆ ಚಿತ್ರದ ಹಾಡುಗಳಂತೂ ಅರ್ಥವಾಗದಿದ್ದರೂ ಪದೇ ಪದೇ ಮೆಲುಕು ಹಾಕುವಂತಿದ್ದವು.
ಇವೆರಡೂ ನಡು ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಪ್ರೀತಿಸಲು ಧೈರ್ಯ ಮಾಡಿದವರ ಕಥೆ ಆಯಿತು. ಆದರೆ ತೆಲುಗಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಚಿತ್ರ ಬಂದಿತ್ತು, ’ಮೇಘಸಂದೇಶಂ” ಅಂತ. ತನ್ನ ಫಾರ್ಮುಲಾ ಚಿತ್ರಗಳಿಗೆ ಹೆಸರಾಗಿದ್ದ ದಾಸರಿ ನಾರಾಯಣರಾವ್ ನಿರ್ದೇಶಿಸಿದ್ದ ಚಿತ್ರ. ಪುಟ್ಟಣ್ಣನವರಂತ ನಿರ್ದೇಶಕ ದಾಸರಿ, ಕಲಾವಿದರಾದರೂ ನಟನೆಯಲ್ಲಿ ನುರಿತ ಅಕ್ಕಿನೇನಿ ನಾಗೇಶ್ವರ ರಾವ್, ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲೇ ಮಾತನಾಡುವ ಜಯಸುಧ, ಜಯಪ್ರದ. ಚಿತ್ರಕ್ಕೆ ಇನ್ನೊಬ್ಬ ನಾಯಕನಿದ್ದ, ಅದು ಚಿತ್ರದ ಹಾಡುಗಳು. ಜಯದೇವನ ಅಷ್ಟಪದಿಯೂ ಸೇರಿದಂತೆ ಮನಮೋಹಕವಾಗಿದ್ದ ಹಾಡುಗಳು. ಒಂದು ಊರಿನ ಅತ್ಯಂತ ಗೌರವಾನ್ವಿತ ವ್ಯಕ್ತಿ, ದೈವಭೀರು ಹೆಂಡತಿ, ಪುಟ್ಟ ಮಗಳು ಎಲ್ಲವೂ ಇರುವ, ಯಾರೇ ನೋಡಿದರು ಅತ್ಯಂತ ಸುಖಿ ಎನ್ನಬಹುದಾದ ಸಂಸಾರ. ಆದರೆ ಆ ಮದುವೆಯಲ್ಲಿ ತಾನು ಎಷ್ಟು ಏಕಾಂಗಿಯಾಗಿದ್ದೇನೆ ಎಂದು ಅವನಿಗೆ ಅರಿವಾಗುವುದು ಆ ಊರಿಗೆ ಒಂದು ಕುಣಿಯುವ ಹೆಣ್ಣು ಬಂದಾಗ. ಮೊದಲು ಅವಳನ್ನು ತುಂಬಾ ಕೇವಲವಾಗಿ ನೋಡಿರುತ್ತಾನೆ, ಅಕಸ್ಮಿಕವಾಗಿ ಕೇಳಿದ ಅವಳ ಹಾಡು ಅವನ ಎದೆಯ ಯಾವುದೋ ತಂತಿಯನ್ನು ಮೀಟುತ್ತದೆ. ಅವನಿಗೇ ಅರಿವಿಲ್ಲದಂತೆ ಅವನು ಒಂದಾದ ಮೇಲೊಂದರಂತೆ ಕವಿತೆಗಳನ್ನು ಬರೆಯಲು ತೊಡಗುತ್ತಾನೆ. ಅವಳಿಂದ ದೂರಾಗಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದಷ್ಟೂ ಸೋಲುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತಾನೆ. ’ವಿರಹವೋ, ದಾಹವೋ. ಬಿಡಲಾರದ ಮೋಹವೋ….’, ಮನೆ, ಆಸ್ತಿ, ಹೆಂಡತಿ, ಮಗಳು ಎಲ್ಲವನ್ನೂ, ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಬಿಟ್ಟು ಕೇವಲ ಅವಳಿಗಾಗಿ, ಅವಳ ಪ್ರೀತಿಗಾಗಿ ಅವಳ ನೆರಳನ್ನು ಹುಡುಕುತ್ತಾ ಹೊರಟು ಬಿಡುತ್ತಾನೆ. ಸಾಧಾರಣವಾಗಿ ಮಾತುಗಳಿಂದ ತನ್ನ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ಗೆಲ್ಲಿಸುತ್ತಿದ್ದ ದಾಸರಿ ಅಲ್ಲಿ ನೆಚ್ಚಿದ್ದು ಮಾತುಗಳ ನಡುವಿನ ಮೌನವನ್ನು, ಎರಡು ಮನಸ್ಸುಗಳ ನಡುವೆ ಹರಿಯುವ ಶಾಲ್ಮಲೆಯನ್ನು.
ಇದೇ ನಡುವಯಸ್ಸಿನ ಪ್ರೇಮದ ಬಗ್ಗೆ ಬಂದ ಚಿತ್ರಗಳು, ಹಿಂದಿಯ ’ಲಮ್ಹೆ’, ’ಇಷ್ಕಿಯಾ’. ’ಜಾಗರ್ಸ್ ಪಾರ್ಕ್’, ’ಏಕ್ ಬಾರ್ ಫಿರ್’, ತಮಿಳಿನ ’ಕೇಳಡಿ ಕಣ್ಮಣಿ’, ’ಸಿಂಧುಭೈರವಿ’, ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ’ಪ್ರೀತಿ, ಪ್ರೇಮ, ಪ್ರಣಯ’, ಇತ್ಯಾದಿ.
ಇಲ್ಲಿರುವ ಯಾರೂ ಉಡಾಫೆ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವದವರಲ್ಲ, ಎಷ್ಟೋ ಸಲ ವೃತ್ತಿಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಉತ್ತುಂಗಕ್ಕೇರಿದವರು. ವೃತ್ತಿಯ ಘನತೆ, ಸಮಾಜದ ಒಪ್ಪಿಗೆ, ಸಾಮಾಜಿಕ ಕಟ್ಟುಪಾಡು ಇವೆಲ್ಲಕ್ಕೂ ಮೀರಿ ’ದೂರದೊಂದು ತೀರದಿಂದ, ತೇಲಿ ಪಾರಿಜಾತ ಗಂಧ, ದಾಟಿ ಬಂತು ಬೇಲಿಸಾಲ, ಮೀಟಿ ಹಳೆಯ ಮಧುರ ನೋವ’ ಎನ್ನುವಂತೆ, ಬೇಲಿಯಾಚೆಗಿನ ಆ ಪಾರಿಜಾತದ ಪರಿಮಳಕ್ಕೆ ಮಾರುಹೋದವರು. ಆ ಎರಡು ಕಣ್ಣುಗಳ ಎದಿರು ಇಡೀ ಜಗವೇ ಸುಳ್ಳು ಅನ್ನುವಂತೆ ಅವರನ್ನು ಸೆಳೆವ ಆ ಸೆಳೆತವಾದರೂ ಯಾವುದು? ಇಲ್ಲ, ’ಇದೆಲ್ಲಾ ಸಿನಿಮಾದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಸಾಧ್ಯ’ ಅನ್ನಬೇಡಿ, ಇವು ಬದುಕಿನಲ್ಲೂ ಸಾಧ್ಯ ಅನ್ನುವಂತಹ ಹಲವಾರು ಉದಾಹರಣೆಗಳು ನಮ್ಮ ಕಣ್ಣೆದುರಿಗೇ ಇವೆ. ವಿಪರ್ಯಾಸ ಎಂದರೆ ಅಕಾಲ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಉಂಟಾಗುವ ಕಾಮುಕತನಕ್ಕೆ ಶಿಕ್ಷೆ ಆಗುವುದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಆಗ ಹುಟ್ಟುವ ಪ್ರೇಮಕ್ಕೆ ಕಡ್ಡಾಯವಾಗಿ ಶಿಕ್ಷೆ ಜಾರಿಯಾಗಿಬಿಡುತ್ತದೆ. ಅದಕ್ಕಿಂತ ದುರಂತ ಎಂದರೆ ದೊಡ್ಡವರು ಮಕ್ಕಳ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಬೊಬ್ಬಿರಿಯುವ ಹುಡುಗರು ಇಂತಹ ಪ್ರೀತಿ ಅಪ್ಪಿ ತಪ್ಪಿ ಎದುರಾಗಿಬಿಟ್ಟರೆ ಅದನ್ನು ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುವುದೂ ಇಲ್ಲ. ಸಂಬಂಧ ಹತ್ತಿರವಾದಷ್ಟೂ ಅವರ ’ನ್ಯಾಯ ಪ್ರಜ್ಞೆ’ ತೀಕ್ಷ್ಣವಾಗುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತದೆ.

ನನ್ನ ಪರಿಚಯದಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬರು, ಸರ್ಕಾರದಲ್ಲಿ ಹಿರಿಯ ಅಧಿಕಾರಿಯಾಗಿದ್ದರು, ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಓದಿಸಿ, ಬೆಳಸಿ, ಮದುವೆ ಮಾಡಿದ್ದು ಆಯ್ತು. ಆನಂತರ ಹೆಂಡತಿಗೆ ಕ್ಯಾನ್ಸರ್ ಬಂತು. ಕೈಲಾದ ಎಲ್ಲಾ ಚಿಕಿತ್ಸೆ ಮಾಡಿಸಿದರು, ಹತ್ತಿರವಿದ್ದು ನೋಡಿಕೊಂಡರು. ಹೆಂಡತಿಯನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಗಲಿಲ್ಲ. ಆಮೇಲೆ ಒಂಟಿ ಬದುಕಿಗೆ ಬೇಸತ್ತು ತನ್ನಂತೆ ಒಂಟಿ ಇದ್ದ ವಿಧವೆಯನ್ನು ಮದುವೆ ಆಗುತ್ತೇನೆ ಅಂದ ಕೂಡಲೆ ಮೊದಲು ವಿರೋಧ ಬಂದದ್ದು ಮಕ್ಕಳಿಂದಲೇ. ಅದರಲ್ಲೂ ಒಬ್ಬಾಕೆ ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಎದುರಿಸಿ ಪ್ರೇಮ ವಿವಾಹ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದವಳು. ತನ್ನ ಮದುವೆಯ ಕಾಲಕ್ಕೆ ಪ್ರೇಮ ಉದಾತ್ತವಾಗಿ ಕಂಡಿದ್ದ ಆಕೆಗೆ ಅಪ್ಪನ ಪ್ರೇಮವನ್ನು, ಸಾಂಗತ್ಯದ ಬಯಕೆಯನ್ನು ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲಾಗಲೇ ಇಲ್ಲ. ಅಪ್ಪ ಆಸ್ತಿಯನ್ನು ಪಾಲು ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟ ಮೇಲೆಯೇ ಮಕ್ಕಳು ಅಪ್ಪನ ಮದುವೆಗೆ ಒಪ್ಪಿಗೆ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದು.
ಇಂತಹದೆ ಎಳೆಯನ್ನು ಹಿಡಿದು ಬಂದ ಚಿತ್ರ ’ಕೇಳಡಿ ಕಣ್ಮಣಿ’. ಇಲ್ಲೂ ಒಬ್ಬ ವಿಧುರ, ಮಗಳಿಗೆ ಪಾಠ ಹೇಳುವ ಟೀಚರ್ ಅನ್ನು ಮದುವೆ ಆಗಬೇಕು ಎಂದುಕೊಂಡಿರುವಾಗ ಮಗಳು ಇನ್ನಿಲ್ಲದ ವಿರೋಧ ಒಡ್ಡಿಬಿಡುತ್ತಾಳೆ. ಅವರಿಬ್ಬರೂ ದೂರಾಗಿಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ಅಪ್ಪನ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಅವಳು ಗೌರವಿಸಬೇಕಾದರೆ, ಅವಳಿಗೆ ಪ್ರೀತಿ ಆಗಿ, ತಾನು ಅಪ್ಪನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಹೋದರೆ ಅಪ್ಪನ ಬದುಕೆಷ್ಟು ಒಂಟಿ ಎನ್ನುವುದರ ಅರಿವಾಗಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಆ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಪ್ರೇಮ ಒಂದು ಪ್ರೌಢತೆಯ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಬರುತ್ತದೆ. ವಯಸ್ಸಿನ ಘನತೆಯೊಂದಿಗೇ ಬೇರೆಯಾಗುವ ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಯಾಕೋ ತುಂಬಾ ಮಕ್ಕಳಂತೆ ಕಂಡುಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ವಯಸ್ಸಿಗೆ ಪ್ರೇಮಕ್ಕೆ ವಿರೋಧ ಬಂದಾಗ ಕೂಗಾಡುವ, ಹಟ ಮಾಡುವ ಅಧಿಕಾರವಾದರೂ ಇರುತ್ತದೆ. ಮಾಗಿದ ವಯಸ್ಸಿಗೆ ಆ ಸವಲತ್ತೂ ಇಲ್ಲ. ಅಲ್ಲಿ ಪ್ರೇಮ ಕೊಳದ ನೀರು, ಅದರ ಕಂಪನಗಳಿಗೂ ಮಿತಿ ಇರುತ್ತದೆ.
ಇದೆಲ್ಲಾ ಒಂದು ಕಡೆಯಾದರೆ ನಾನು ಇತ್ತೀಚಿಗೆ ನೋಡಿದ ಮಲಯಾಳಂ ಚಿತ್ರ ’ಪ್ರಣಯಂ’ ಕಥೆಯೇ ಬೇರೆ. ಹೀಗೊಂದು ಕಥೆ, ಹೀಗೊಂದು ಸಂಬಂಧ ಸಾಧ್ಯವೇ ಅನ್ನುವ ಚಿತ್ರ ಅದು. ಆ ಕಥೆ ಗೆಲ್ಲಲು ಮುಖ್ಯ ಕಾರಣ ಆ ಕಥೆಯ ಪಾತ್ರಧಾರಿಗಳು. ಅನುಪಂ ಖೇರ್, ಮೋಹನ್ ಲಾಲ್ ಮತ್ತು ಜಯಪ್ರದ. ಕಥೆಯ ಬಗ್ಗೆ, ಅಲ್ಲಿನ ಘಟನೆಗಳ ಸಾಧ್ಯತೆ ಮತ್ತು ಸಾಧ್ಯವಾಗುವಿಕೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ತಾರ್ಕಿಕವಾಗಿ ಯೋಚಿಸಲೂ ಬಿಡದಂತೆ ಅವರು ನಿಮ್ಮನ್ನು ಆಕ್ರಮಿಸಿಕೊಂಡು ಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ಇಲ್ಲಿ ಮೂರು ನಡುವಯಸ್ಸನ್ನೂ ದಾಟಿದ ಪಾತ್ರಗಳು. ಒಬ್ಬಾತನ ವಿಚ್ಛೇದಿತ ಪತ್ನಿ, ಇನ್ನೊಬ್ಬಾತನ ಮಡದಿ. ಆ ಇನ್ನೊಬ್ಬಾತನಿಗೆ ಈಗ ಪಕ್ಷವಾತವಾಗಿ ವೀಲ್ ಚೇರ್ ಮೇಲೆ ವಾಸ. ಅವರಿಬ್ಬರಿಗೂ ಒಬ್ಬ ಮಗಳು ಇದ್ದಾಳೆ. ಮಗ. ಅಳಿಯನೊಂದಿಗೆ ಅವರ ವಾಸ. ಈ ವಿಚ್ಛೇದಿತನಿಗೆ ಒಬ್ಬ ಮಗ, ಆತ ಸೊಸೆ, ಮೊಮ್ಮಗಳ ಜತೆ ಇರುತ್ತಾನೆ. ಮಗನಿಗೆ ಕೊಲ್ಲಿಯಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ. ಅಪ್ಪ ಮಗನ ನಡುವೆ ಅದ್ಭುತವಾದ ಸ್ನೇಹ ಇರುತ್ತದೆ. ಅಕಸ್ಮಿಕವಾಗಿ ತನ್ನ ಮೊದಲ ಗಂಡನನ್ನು ಆಕೆ ಭೇಟಿ ಆಗುವುದರೊಂದಿಗೆ ಕಥೆ ಪ್ರಾರಂಭ. ಅವಳನ್ನು ಕಂಡ ಆಘಾತಕ್ಕೆ ಅವನಿಗೆ ಹೃದಯಾಗಾತವಾಗುತ್ತದೆ, ಅದೇ ಲಿಫ್ಟ್ ನಲ್ಲಿದ್ದ ಈಕೆಯೇ ಅವನನ್ನು ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಸೇರಿಸುತ್ತಾಳೆ. ಕೋರ್ಟಿನಲ್ಲಿ ವಿಚ್ಛೇದನಕ್ಕೆ ಸಹಿ ಹಾಕಿದಷ್ಟು ಸುಲಭವಾಗಿ ಅವನನ್ನು ನಿನ್ನೆಯ ಲೆಕ್ಕಕ್ಕೆ ಸೇರಿಸುವುದು ಅವಳಿಗೆ ಸಾಧ್ಯವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಅವನ ಒಂಟಿತನ ಅವಳಿಗೆ ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತದೆ. ಅವನನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗುತ್ತಾಳೆ, ಆರೋಗ್ಯ ವಿಚಾರಿಸುತ್ತಾಳೆ ಮತ್ತು ಇವು ಯಾವುದನ್ನೂ ಆಕೆ ಗಂಡನಿಂದ ಮುಚ್ಚಿಡುವುದಿಲ್ಲ.
ಆ ಗಂಡನಾದರೂ ಎಂತಹ ಅದ್ಭುತ ಗೆಳೆಯ ಎಂದರೆ, ಇವಳ ಉಸಿರಿನ ಏರಿಳಿತದಲ್ಲಿ ಇವಳ ಮನಸ್ಸಿನ ಬಯಕೆ ಅರಿಯಬಲ್ಲವನು, ಈ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲೂ ಹೆಂಡತಿಯ ದೇಹ. ಮನಸ್ಸು ಎರಡನ್ನೂ ಸಂಭ್ರಮಿಸುವವನು, ಪ್ರೀತಿಸುವವನು. ಅವರಿಬ್ಬರ ನಡುವಿನ ಆ ಹತ್ತಿರತನವೇ ಚಿತ್ರವನ್ನು ಎತ್ತರಕ್ಕೆ ಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಅವಳ ಎದುರಿನಲ್ಲಿ ತಮ್ಮನ್ನು ತಾವು ಸಾಬೀತು ಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಅವರು ಮಾಡುವ ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ಪ್ರಯತ್ನ, ಅವಳ ಮತ್ತು ಅವಳ ಗಂಡನ ನಡುವಿನ ಪ್ರೀತಿ ನೋಡಿ ಮೊದಲ ಪತಿಗಾಗುವ ನೋವು, ಅದನ್ನು ಮೀರಿ ಅವರೆಡೆಗೆ ತೋರುವ ಒಂದು ಘನತೆಯ ನಡವಳಿಕೆ…. ಸಾಧಾರಣವಾಗಬಹುದಾಗಿದ್ದ ಚಿತ್ರವನ್ನು ಅಸಾಧಾರಣವಾಗಿಸಿಬಿಡುತ್ತದೆ.ಇಲ್ಲಿಯೂ ಸಹ ಮಕ್ಕಳಿಗಿಂತ ಪ್ರೌಢತನದಿಂದ ವಯಸ್ಕರು ನಡೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ.
ಇಂತಹದೇ ಕಥೆ ಎಂ ಎಸ್ ಶ್ರೀರಾಂ ಅವರದ್ದು, ಮೊನ್ನೆ ಮೊನ್ನೆ ಅನಂತ್ ನಾಗ್ ಮತ್ತು ವಿನಯಾ ಪ್ರಸಾದ್ ಅಭಿನಯದಲ್ಲಿ ’ನಿತ್ಯೋತ್ಸವ’ವಾಗಿತ್ತು. ಇರಲಿ, ಪ್ರೇಮಕ್ಕೆ ವಯಸ್ಸಿನ ಮಿತಿ ಇಲ್ಲ, ಹಾಗೆ ಸಂಬಂಧಕ್ಕೂ ಎನ್ನುವ ಮನೋಭೂಮಿಕೆ ಈಗಲಾದರೂ ನಮಗೆ ಸಿದ್ಧಿಸಿದೆಯಾ? ಸಂಗಾತಿಗಾಗಿ ಪರಿತಪಿಸುವ ಇಳಿವಯಸ್ಸಿನ ಪರಿತಾಪವನ್ನು ಇನ್ನಾದರೂ ನಮಗೆ ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಆಗಿದೆಯಾ? ’ಹಿಂದೆ ಯಾವ ಜನ್ಮದಲ್ಲೋ, ಮಿಂದ ಪ್ರೇಮ ಜಲದ ಸೊಂಪು, ತಂದು ಚೀರುವೆದೆಯ ಭಾವ…’ ಅರಿಯುವ, ಅವರನ್ನು ಸಹಾನುಭೂತಿಯಿಂದ ನೋಡುವ, ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ, ಅದನ್ನು ಗೌರವದಿಂದ ಕಾಣುವ ಮನೋಭಾವ ನಮಗೆ ಸಿದ್ದಿಸಲಿ ಎಂದು ಕೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ……