’ಅಮ್ಮ ಗೆಲ್ತಾರೆ ಅನ್ನಿಸುತ್ತಾ ನಿಮಗೆ?’,
’ಇಲ್ಲ.’.
’ಹಾ?! ಯಾಕೆ?’.
”ಜಗಳ ಆಡಬೇಡ’ ಅಂತ ಎಷ್ಟು ಹೇಳಿದ್ದೆ, ಆದರೆ ಜಗಳ ಆಡ್ತಾನೆ ಇದಾರೆ …. ಎಲ್ಲಕ್ಕೂ”ನನ್ ಮಗು ಮೇಲಾಣೆ, ನನ್ ಮಗೂ ಮೇಲಾಣೆ….’’
ಅಲ್ಲಿ ತೆರೆಯ ಮೇಲೆ ಆ ಕಂದನ ಅಮ್ಮ ರಣಚಂಡಿಯಾಗಿ ಜಗಳ ಆಡಿದ ದೃಶ್ಯಗಳು ಒಂದಾದ ಮೇಲೊಂದರಂತೆ ಬರ್ತಾ ಇದ್ದವು. ಅಮ್ಮನಿಂದ ತಿಂಗಳುಗಟ್ಟಲೆ ದೂರವಿದ್ದ ಆ ೧೦-೧೨ ವರ್ಷದ ಮಗುವನ್ನು ಕೂರಿಸಿಕೊಂಡು ಆ ದೃಶ್ಯಗಳನ್ನು ತೋರಿಸುವುದು ಕ್ರೌರ್ಯದ ಪರಮಾವಧಿ ಅನ್ನಿಸಿತು. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದ ನಿರ್ವಾಹಕ ಅದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಲು ಸೂಚನೆ ಕೊಟ್ಟು, ’ಇದನ್ನು ನಿಮಗೆ ತೋರಿಸೋಕೆ ನನಗೆ ಇಷ್ಟ ಇಲ್ಲ’ ಎನ್ನುತ್ತಾ ಆ ಕ್ರೌರ್ಯದಿಂದ ತನ್ನನ್ನು ದೂರವಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳವನಂತೆ ಹೇಳಿದ. ಆ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದ ಎಲ್ಲರ ಕೆನ್ನೆಗೂ ಭಾರಿಸುವಂತೆ ಆ ಕೂಸು ಮುಗ್ಧವಾಗಿ ’ಇದು ನೋಡೋಕೆ ನನಗೂ ಇಷ್ಟ ಇಲ್ಲ’ ಅಂದಿತು. ಘಟಾನುಘಟಿಗಳೇ ಸಂಯಮ, ನಿಯಂತ್ರಣ ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಅತ್ತು, ಚೀರಾಡಿ, ವಾದ ಮಾಡಿ, ಕುಸಿದುಹೋಗಿದ್ದ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದಲ್ಲಿ ಈ ಪುಟಾಣಿ ತಣ್ಣನೆಯ ದನಿಯಲ್ಲಿ ಕಾಪಿಟ್ಟುಕೊಂಡ ಘನತೆಗೆ ನನ್ನ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ನೀರು ಬಂದಿತ್ತು.
ಅವನು ಆರ್ಯ, ನಿರ್ವಾಹಕ ಶೋಮ್ಯಾನ್ ಶಿಪ್ ಅಂದರೆ ಏನು ಅಂತ ತೋರಿಸಿಕೊಟ್ಟ ನಟ ಸುದೀಪ್. ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಬಿಗ್ ಬಾಸ್. ಹಿಂದಿಯಲ್ಲಿ ಇದೇ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮವನ್ನು ನಡೆಸಿಕೊಟ್ಟ ಅಮಿತಾಬ್, ಸಂಜಯ್ ದತ್ ಮತ್ತು ಸಲ್ಮಾನ್ ಗಿಂತ ಒಂದು ಕೈ ಮೇಲು ಎನ್ನುವಂತೆ ಈ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ನಡೆಸಿಕೊಡುತ್ತಿದ್ದ ಸುದೀಪನಂತಹ ಸುದೀಪನ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನೂ ಈ ಪುಟ್ಟನ ಮಾತು ಒದ್ದೆಯಾಗಿಸಿತು, ಮೊದಲ ಬಾರಿ ಸುದೀಪ್ ವೇದಿಕೆಯ ಮೇಲೆ ಮಾತು ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದ್ದ. ಬಿಗಿದ ಕಂಠದಿಂದ ಈ ಹುಡುಗನನ್ನು ಹತ್ತಿರ ಕರೆದು ’ಅಮ್ಮ ಇಸ್ ಎ ಗುಡ್ ಲೇಡಿ ಆರ್ಯ, ಶಿ ಇಸ್ ಪ್ಲೇಯಿಂಗ್ ಎ ಗೇಮ್ ಅಷ್ಟೆ. ಅಲ್ಲಿ ಅವರಿಗೆ ನಿನ್ನ ಬಿಟ್ಟು ಇನಾರು ನೆನಪಿಗೆ ಬರ್ತಾರೆ ಹೇಳು… ಅದಕ್ಕೆ ನಿನ್ನ ಮೇಲೆ ಆಣೆ ಇಡ್ತಾರೆ’ ಎಂದು ಬಾಚಿ ಅಪ್ಪಿ ಹಿಡಿದಾಗ ಅಲ್ಲಿ ಶೋ ಮ್ಯಾನ್ ಸುದೀಪ್ ಹಿಂದೆ ಸರಿದು, ತಂದೆಯಾಗಿ ಸುದೀಪ್ ಗೆದ್ದಿದ್ದ.
ನನ್ನನ್ನು ಕಲಕಿದ್ದು, ಒಂದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಖಿನ್ನಳಾಗಿಸಿ, ಮೆಚ್ಚಿಗೆಯನ್ನೂ ಗಳಿಸಿದ್ದು ಆ ಪುಟಾಣಿಯ ಪ್ರಬುದ್ಧತೆ. ಮರು ದಿನ ಅಮ್ಮನನ್ನು ನೋಡಲು ಕೆಲವೇ ಕ್ಷಣ ಅವಕಾಶ ಸಿಕ್ಕಿದಾಗ ಅಮ್ಮನ ತಲೆ ಸವರುತ್ತಾ ಸಮಾಧಾನ ಮಾಡುತ್ತಾ ಇದ್ದ ಮಗು, ಯಾರೂ ಇಲ್ಲದ ಕೋಣೆಗೆ ಹೋದಾಗ ನೀರವವಾಗಿ ಕಣ್ಣೀರಿಟ್ಟು ’ಅಮ್ಮನನ್ನ ಇನ್ನೊಂದು ಸಲ ನೋಡಬಹುದಾ’ ಅಂದಿತ್ತು. ಆ ಕ್ಷಣ ಅನ್ನಿಸಿದ್ದು ಅಲ್ಲಿದ್ದ ಎಲ್ಲರಿಗಿಂತಾ ಈ ಹುಡುಗ ಪ್ರೌಢ ಅಂತ.
 
ಹಾಗೆ ನನಗನ್ನಿಸಿದ್ದು ಇದೇ ಮೊದಲಲ್ಲ. ನನ್ನ ಸುತ್ತ ಮುತ್ತಲಿನ ಅನೇಕ ಹದಿಹರೆಯದ ಹುಡುಗ ಹುಡುಗಿಯರನ್ನು ನೋಡಿದಾಗಲೂ ನನಗೆ ಹೀಗೇ ಅನ್ನಿಸಿದೆ. ಅವರ ಯೋಚನಾಶಕ್ತಿ, ಆಲೋಚನೆಗಳಲ್ಲಿನ ಸ್ಪಷ್ಟತೆ, ತಮ್ಮ ಜೀವನ ಹೀಗೆ ಇರಬೇಕು, ತಮ್ಮ ವೃತ್ತಿ ಬದುಕು ಹೀಗೆ ಮುಂದುವರೆಯಬೇಕು ಎಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಿ ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಢೃಢವಾಗಿ ಒಂದೊಂದೇ ಹೆಜ್ಜೆ ಇಟ್ಟು ಹೋಗುವ ಪರಿ …. ಅರೆ ಈ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ನನಗೆ ಅವರಷ್ಟು ಪ್ರಬುದ್ಧತೆ ಇರಲಿಲ್ಲವಲ್ಲ ಅನಿಸಿಬಿಡುತ್ತದೆ. ಅವರ ಹುಡುಕಾಟ, ತಿರುಗಾಟ, ಮೊಬೈಲ್ ಹುಚ್ಚು, ಮ್ಯಾಕ್ ಡೊನಾಲ್ಡ್ಸ್ ಕ್ರೇಜು ಇವುಗಳೆಲ್ಲದರ ಇರುವಿಕೆಯಷ್ಟೇ ಸತ್ಯ ಅವರಲ್ಲಿನ ಪ್ರಬುದ್ಧತೆ ಸಹ.
ನನ್ನ ಕಸಿನ್ ಒಬ್ಬಳ ಮಗ ಓದುತ್ತಿರುವಾಗಲೇ ತನ್ನ ಸಹಪಾಠಿಯನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸಿದ್ದ. ಈ ವಯಸ್ಸಿಗೆ ಅವನು ದುಡುಕಿ ಒಂದು ಕಮಿಟ್ ಮೆಂಟಿಗೆ ಒಳಪಡುವುದು ಅವಳಿಗೆ ಇಷ್ಟ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅಲ್ಲದೆ ಒಂದು ಶರ್ಟು, ಟೀ ಶರ್ಟು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದರೂ ತನ್ನ ಮೋರೆ ನೋಡುವ ಹುಡುಗ ಜೀವನದ ಇಷ್ಟು ದೊಡ್ಡ ನಿರ್ಣಯವನ್ನು ತನಗೊಂದು ಮಾತೂ ಕೇಳದೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡ ಅನ್ನುವುದೇ ಅವಳಿಗೊಂದು ಶಾಕ್. ಹಾಗಾದರೆ ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ಅವನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ತನಗೆ ಸ್ಥಾನವೇ ಇರುವುದಿಲ್ಲವೇನೋ ಎನ್ನುವ ಅಭದ್ರತೆಯಲ್ಲಿ ಅವಳು ಕುಸಿದು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅವರ ಮನೆಯ ನೆಮ್ಮದಿಯೇ ಹಾರಿ ಹೋದಂತಾಗಿತ್ತು.

ನನಗೆ ವಿಸ್ಮಯ, ಮೆಚ್ಚುಗೆ ಹುಟ್ಟಿಸಿದ್ದು ಆ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಆ ಹುಡುಗ ನಡೆದುಕೊಂಡ ರೀತಿ. ಅವ ಹಟ ಹಿಡಿಯಲಿಲ್ಲ, ತನ್ನ ಕೋಣೆ ಸೇರಿ ಬಾಗಿಲು ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ, ಓದಿನಲ್ಲಿ ಹಿಂದೆ ಬೀಳಲಿಲ್ಲ, ತಮ್ಮನಿಗೆ ಮೊದಲಿನಂತೆ ಪಾಠ ಹೇಳಿಕೊಟ್ಟ, ಮನೆಯ ಕೆಲಸಗಳಲ್ಲಿ ಹಿಂದಿನಂತೇ ಭಾಗವಹಿಸಿದ, ಅಮ್ಮನನ್ನು ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚು ಪ್ರೀತಿಸಿದ, ಆದರೆ ಎಂದಿಗೂ ’ಆ ಹುಡುಗಿಯನ್ನು ಮರೆಯುತ್ತೇನೆ’ ಎಂದು ಅಪ್ಪಿ ತಪ್ಪಿ ಸಹ ಹೇಳಲಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲರ ನಡುವಿರುವಾಗ ಫೋನ್ ಬಂದರೆ ಗಂಭೀರವಾಗಿ ಎದ್ದು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ.
ಆದರೆ ಬರಬರುತ್ತಾ ಫೋನ್ ಬರುವುದು ಕಡಿಮೆ ಆಯ್ತು. ಮೊದಲಿನಿಂದಲೂ ನನ್ನ ಮಡಿಲಲ್ಲೇ ಬೆಳೆದ ಹುಡುಗ … ಹಿಂಜರಿಯುತ್ತಲೇ ಈ ಬಗ್ಗೆ ಕೇಳಿದೆ. ’ಹೌದು ಚಿಕ್ಕಮ್ಮ, ಮದುವೆ ಆಗಬೇಕು ಅಂತಲೇ ಪ್ರೀತಿಸಿದ್ದು. ಕೆಲವು ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿದ್ದವು, ಪರಿಹರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಎಷ್ಟೇ ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರೂ ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ ಇಬ್ಬರೂ ಬೇರೆಯಾಗುವ ನಿರ್ಧಾರ ತೆಗೆದುಕೊಂಡೆವು..’, ಹುಡುಗ ನೇರವಾಗೇ ಹೇಳಿದ್ದ. ಅವನ ದನಿ ಕುಗ್ಗಿತ್ತು, ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ನೋವಿತ್ತು, ಆದರೆ ಒಂದು ವಿಷಯವನ್ನು ನೇರಾನೇರ ಎದುರಿಸಿ ಪರಿಹರಿಸಿಕೊಂಡ ಪ್ರೌಢತೆಯೂ ಇತ್ತು. ನನ್ನ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಅದುವರೆಗೂ ಪುಟ್ಟ ಹುಡುಗನಂತೆ ಕಂಡಿದ್ದವನು, ಪ್ರೌಢನಾಗಿ ಕಂಡ.
ಏನು ಹೇಳಲಿ ಈ ಹುಡುಗನಿಗೆ? ಪ್ರೀತಿ ಮಾಡಿರುವೆ, ಏನೇ ಆಗಲಿ ಅನುಭವಿಸಬೇಕು ಅವಳೊಡನೆ ಎಂದು ಹೇಳಲಾ? ಪ್ರೀತಿಗೆ ಮೀರಿಯೂ ಇನ್ನೂ ಜೀವನ ಇದೆ ಎಂದು ನಿಂತವನ ಎದುರು ನಾನು ಏನು ಮಾತಾಡಲಿ? ಅಥವಾ ನಾನು ’ಬುದ್ಧಿ’ ಹೇಳಬೇಕು ಯಾಕೆ? ನಾನು ಹೇಳುವುದು ನಿಜಕ್ಕೂ ಬುದ್ಧಿವಾದವಾ? ಇಷ್ಟಕ್ಕೂ ನಾನು ಹೇಳುವುದೇ ಸರಿ ಅನ್ನಲು ನನಗಿರುವ ಮಾನದಂಡಗಳಾದರೂ ಯಾವುವು?
ಪ್ರತಿ ಕಾಲಘಟ್ಟವೂ ಜನರೆದುರಿಗೆ ಭಿನ್ನ ಭಿನ್ನವಾದ ಸವಾಲುಗಳನ್ನು ಇಡುತ್ತದೆ. ನಾನು ಕಂಡುಕೊಂಡ ಉತ್ತರಗಳು ನನ್ನ ಕಾಲಮಾನಕ್ಕೆ ಸರಿ ಇರಬಹುದು. ಆದರೆ ಈಗ ಬದುಕು, ಸಮಾಜ ಮಕ್ಕಳೆದುರಿಗೇ ಬೇರೆಯದೇ ಆದ ಸವಾಲುಗಳನ್ನೆಸೆದಿದೆಯಲ್ಲಾ… ನನ್ನ ಬಳಿ ನಾನು ಕಂಡುಕೊಂಡ ಉತ್ತರಗಳೇನೋ ಇದೆ, ಆದರೆ ಬದುಕು ಪ್ರಶ್ನೆ ಪತ್ರಿಕೆಯನ್ನೆ ಬದಲಿಸಿ ಹಾಕಿದೆ. ಇಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಉತ್ತರಗಳೇ ನಿನ್ನವು ಎನ್ನುವುದು ಎಷ್ಟು ಪ್ರಸ್ತುತ?
ನನ್ನ ಅಮ್ಮ ಯೋಚಿಸಿದ ರೀತಿಯಲ್ಲೇ ನಾನು ಯೋಚಿಸುತ್ತಿರುವೆನಾ? ನನ್ನ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಪ್ರಪಂಚ ಅಂದರೆ ಮನೆ ಮಾತ್ರ, ಇಂದು ನನಗೇ ಪ್ರಪಂಚವೇ ಮನೆ ಅನ್ನಿಸುತ್ತಲ್ಲ? ಆಗ ಅಮ್ಮಂದಿರಿಗೆ ನಲವತ್ತಾಯಿತೆಂದರೆ ಮಕ್ಕಳ ಮದುವೆ, ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳ ದೇಖರೇಖೆ ಇದೇ ಕೆಲಸ, ಆದರೆ ಈಗ ನಲವತ್ತರ ಹೊಸ್ತಿಲು ದಾಟಿರುವ ನಾವು ಮನೆಯ ಜವಾಬ್ದಾರಿ, ಮಕ್ಕಳ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಒಂದು ಹಂತದವರೆಗೂ ತೀರಿತು ಎಂದಾದಾಗ ನಮ್ಮತನದ, ನಮ್ಮ ಬದುಕಿನ ಸಾರ್ಥಕ್ಯದ, ನಮ್ಮ ಸ್ಪೇಸ್ ನ ಹುಡುಕಾಟ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದೇವಲ್ಲ? ನಮ್ಮ ಅಪ್ಪ – ಅಮ್ಮಂದಿರು ಯೋಚಿಸಿದ ಹಾಗೆ ನಾವು ಯೋಚಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ, ಅವರ ಉತ್ತರಗಳು ನಮ್ಮ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ ಹೊಂದುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದಾಗ, ನಮ್ಮ ಉತ್ತರಗಳು ಎಲ್ಲಾ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೂ, ಎಲ್ಲಾ ಕಾಲಕ್ಕೂ ಸಲ್ಲುತ್ತವೆ ಎಂದು ಹೇಗೆ ಹೇಳುವುದು? ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳು ನಮ್ಮ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಡಿನಲ್ಲೇ ನಡೆಯ ಬೇಕು ಎಂದು ಹಟ ಹಿಡಿಯುವುದು ಎಷ್ಟು ಸಮಂಜಸ?
ಆದರೆ ಹಾಗೆಂದು ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಅವರ ಪಾಡಿಗೆ ಅವರು ಎಂದು ಬಿಟ್ಟುಬಿಡುವುದಾ? ಹಾಗೆ ಬಿಟ್ಟ ಕಡೆ ಯಾಕೆ ಮಾನವೀಯ ಸಂಬಂಧಗಳು ತೆಳುವಾಗುತ್ತಿವೆ? ಕುಟುಂಬ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಕುಸಿಯುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತಿದೆ?

ನಿನ್ನೆ ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಬಂದಿದ್ದ ಎರಡು ಭಿನ್ನ ಭಿನ್ನ ಘಟನೆಗಳು ಮನಸನ್ನು ಮುದುಡಿ ಹಾಕಿದ್ದವು. ಮೊದಲನೆಯ ಸುದ್ದಿ ಬಂದದ್ದು ಬೆಂಗಳೂರಿನ ನಡುಮನೆ ಮಲ್ಲೇಶ್ವರದಿಂದ. ಮಗಳು ತಮ್ಮ ಇಚ್ಛೆಗೆ ವಿರುದ್ಧವಾಗಿ ಪ್ರೇಮ ವಿವಾಹ ಆಗುತ್ತಾಳೆ ಎಂದು ಸಿಟ್ಟಾಗಿ, ಅದನ್ನು ತಪ್ಪಿಸಿ, ಅವಳನ್ನು ಮಾನಸಿಕವಾಗಿ ಜರ್ಜರಿತಳನ್ನಾಗಿಸಿ, ನಾಲ್ಕು ವರ್ಷ ಒಂದು ಪ್ರಾಣಿಯಂತೆ ಅವಳನ್ನು ಅವಳ ಪೋಷಕರೇ ಕೂಡಿಹಾಕಿದ್ದ ಸುದ್ದಿ.
ಇನ್ನೊಂದು, ಒಂದು ಮಹಾನಗರ ಕೊಡಬಹುದಾದ ಎಲ್ಲಾ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ, ಸ್ವೇಚ್ಛೆ,ಯನ್ನು ಮನಸಾರೆ ಹೀರಿಕೊಂಡ ಒಬ್ಬ ಹೆಣ್ಣುಮಗಳು ತನ್ನ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನೇಣು ಹಾಕಿಕೊಂಡ ಸುದ್ದಿ. ಅವಳೊಬ್ಬಳು ನಟಿ. ಅವಳಿಗೆ ವಯಸ್ಸಿತ್ತು, ಸೌಂದರ್ಯ ಇತ್ತು, ಪ್ರತಿಭೆ ಇತ್ತು, ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯವೂ ಇತ್ತು, ಅವಳನ್ನು ಇನ್ನ್ಯಾವ ನೋವು ಕಾಡಿರಬಹುದು? ಬದುಕು, ಕುಟುಂಬ ಅವಳಿಗೆ ಒಂದು ಸಪೋರ್ಟ್ ಸಿಸ್ಟಂ ಕೊಡುವಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಿ ಸೋತಿತ್ತು?
ಈ ಎರಡೂ ಅತಿಗಳೇ. ಇವುಗಳ ಮಧ್ಯೆ ಎಲ್ಲಾದರೂ ಒಂದು ಸೂತ್ರ ಸಿಗಬಹುದಾ? ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ ನನಗೆ.
ಈ ಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ನನಗೆ ನೆನಪಾಗುತ್ತಿರುವುದು ಕುವೆಂಪು ಅವರ ಕವನದ ಸಾಲುಗಳು. ’ನೀನು ಒಂದು ವರ್ಷದ ಕಂದ ತೇಜಸ್ವಿ, ನಾನು ಒಂದು ವರ್ಷದ ತಂದೆ….’. ಹೌದು ಅಲ್ಲವಾ, ಮಗು ಮತ್ತು ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮ ಒಟ್ಟಿಗೇ ಹುಟ್ಟುತ್ತಾರೆ, ಒಟ್ಟಿಗೇ ಬೆಳೆಯುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತಾರೆ, ಒಬ್ಬರ ಕೈ ಒಬ್ಬರು ಹಿಡಿದು… ಒಮ್ಮೆ ಮಗು ಇವರಿಗೆ ದಾರಿ ತೋರಿಸುತ್ತದೆ, ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಇವರು ಮಗುವಿಗೆ.
ಮಕ್ಕಳೊಡನೆ ಮಾತಾಡಿ, ಅವರ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ನೀವು ಹೋಗಿ ಕೂರುವುದು ಬೇಡ, ಆದರೆ ಅದಕ್ಕೊಂದು ಕಿಟಕಿಯನ್ನಾದರೂ ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಿ, ಅವರಿಗೆ ಸಮಯ ಕೊಡಿ, ಸ್ನೇಹ ಕೊಡಿ, ಮೊದಲು ಒಂದು ನಂಬಿಕೆ, ಒಂದು acceptance ಕೊಡಿ. ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಕೊಡಿ, ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ತಪ್ಪುಗಳಾದೀತು. ಆದರೆ ಆ ತಪ್ಪುಗಳು ಅವರದೇ ಆಗಿರುವಾಗ, ತಿದ್ದಿಕೊಳ್ಳುವ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯೂ ಅವರದೇ ಆಗಿರುತ್ತದೆ. ಒಂದು ಮಾತು, ಮಕ್ಕಳ ಆ ಎಲ್ಲಾ ಸಣ್ಣ ತಪ್ಪುಗಳು, ನಾವು ಅವರ ಬೆನ್ನಿನ ಹಿಂದೆ ಇರುವಾಗಲೇ ಆಗಲಿ ಅಲ್ಲವಾ? ಅವರು ಜಾರಿದರೂ ಆಸರೆ ಕೊಡಲು ನಾವಿರುತ್ತೇವೆ. ಅವರ ಬದುಕಿನ ಎಲ್ಲಾ ನಿರ್ಧಾರಗಳನ್ನೂ ನಾವೇ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಹೋದರೆ, ಮುಂದೆಂದಾದರೂ ನಿರ್ಣಯ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಸಂದರ್ಭ ಬಂದು ಆಗ ನಾವಿಲ್ಲ ಅಂತಾದರೇ ಸ್ವಾಭಾವಿಕವಾಗಿಯೇ ಯಾರೋ ಇನ್ನೊಬ್ಬರು ತೆಗೆದುಕೊಂಡ ನಿರ್ಧಾರಕ್ಕೆ ಮೂಕವಾಗಿ ತಲೆ ಒಪ್ಪಿಸಿ ಬಿಡಬಾರದಲ್ಲ ಮಕ್ಕಳು?
ನನ್ನ ಗೆಳತಿಯ ಮನೆಗೆ ಮಗನ ಸಹಪಾಠಿ ಬಂದಿದ್ದಳಂತೆ. ಅವರೇನೋ ಪ್ರಾಜೆಕ್ಟ್ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ, ಇವಳು ಮನೆಕೆಲಸದಲ್ಲಿದ್ದಾಳೆ. ಕೆಲಸ ಮುಗಿಸಿ ಹೋದ ಇವಳಿಗೆ ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ಹತ್ತಿರ ಇಲ್ಲ ಅಂತ ಗೊತ್ತಾಗಿ, ’ನಿನ್ನ ಫ್ರೆಂಡ್ ಹೋದಳೇನೋ’ ಅಂತ ಕೇಳಿದ್ದಾಳೆ. ’ಇಲ್ಲೇ ಇದ್ದಾಳಮ್ಮ’ ಎಂಬ ದನಿ ಕೇಳಿ ಹಜಾರಕ್ಕೆ ಹೋದ ಅವಳಿಗೆ ಕಂಡಿದ್ದು, ದಿವಾನದ ಮೇಲೆ ಮಲಗಿದ್ದ ಅವಳ ಮಗ, ನೆಲದ ಮೇಲೊಂದು ದಿಂಬು ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಮಲಗಿದ್ದ ಆ ಹುಡುಗಿ. ಇಬ್ಬರೂ ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ಇದು ಅತಿ ಸಾಧಾರಣವಾದ ವಿಷಯವೇನೋ ಎನ್ನುವಂತೆ ತಮ್ಮ ಡಿಗ್ರೀ ಯಾವ ಯಾವ ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿ ಉಪಯೋಗಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತದೆ ಎಂದು ಚರ್ಚಿಸುತ್ತಾ ಇದ್ದಾರೆ.
’ಅಷ್ಟು ಚಂದದ ಹುಡುಗಿ, ನಿನ್ನ ಕ್ಲೋಸ್ ಫ್ರೆಂಡ್ ಬೇರೆ, ಪ್ರೀತಿಸ್ತಾ ಇದ್ದೀರೇನೋ’ ಅಂತ ಕೇಳಿದ ಇವಳನ್ನು ಯಾವುದೋ ಶತಮಾನದಲ್ಲೇ ಉಳಿದುಹೋದವಳೇನೋ ಅನ್ನುವಂತೆ ನೋಡಿದ ಆ ಹುಡುಗ ಹೇಳಿದ್ದು, ’ಅಮ್ಮ ಅವಳು ನನ್ನ ಫ್ರೆಂಡ್!’. ಒಂದು ಗಂಡು – ಹೆಣ್ಣು ಏಕಾಂತದಲ್ಲಿ ಕೂತು ಮಾತನಾಡ ಬೇಕಾದರೇ ಒಂದೋ ಅವರು ಸಂಬಂಧಿಗಳಾಗಿರಬೇಕು ಇಲ್ಲಾ ಪ್ರೇಮಿಗಳಾಗಿರಬೇಕು ಎನ್ನುವ ಕಣ್ಣುಪಟ್ಟಿ ಹಾಕಿ ಯೋಚಿಸುತ್ತಿದ್ದ ನಾವೆಲ್ಲಿ, ’ಅಮ್ಮ ಅವಳು ನನ್ನ ಫ್ರೆಂಡ್’ ಎಂದ ಈ ಹುಡುಗರೆಲ್ಲಿ. ಅವರ ಪಾಲಿಗೆ ಮುಕ್ತವಾಗಿರುವುದು ಕೇವಲ ಮಾತಲ್ಲ, ಮನೋಭಾವ ಸಹ.
ಅವರ ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ಭಾಗಿಯಾಗದೇ ಅವರ ಸವಾಲುಗಳು ನಮಗೆ ಅರ್ಥವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ಮನೆಯ ಹತ್ತಿರವೇ ಶಾಲಾ ಬಸ್ ಬರುತ್ತದೆ. ಅಲ್ಲಿ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಆಯ್ತು ಎಂದರೆ ಪುಟಾಣಿಗಳ ಚಿಲಿಪಿಲಿ. ಈ ಬಿಗ್ ಬಾಸ್ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ನಡೆದ ಮರುದಿನ ಒಂದು ಪುಟಾಣಿ ಅಮ್ಮನನ್ನು ಮೆಲು ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ಕೇಳುತ್ತಿತ್ತು, ’ಮಾ, ಎಲ್ಲರ ವೈಫ್ ಗಳೂ ಬಂದರು, ಚಂದ್ರಿಕಾ ಗಂಡ ಯಾಕೆ ಬರಲಿಲ್ಲ, ಅವರು ಜೊತೇಲಿ ಇಲ್ಲವಾ?’. ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳಿದ ಪುಟಾಣಿಯ ವಯಸ್ಸು ೬-೭ ವರ್ಷ ಇರಬೇಕು. ಮಗು ಆ ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳಿದಾಗ ಅಮ್ಮನ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ಯಾವುದೋ ಮೋಡ…. ಇವತ್ತು ೮೦ % ಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿನ ಅಂಕ ತೆಗೆದ ಮಗು ಸಹ ಅವಮಾನದಲ್ಲಿ ಅಪರಾಧಿಯಾಗಿ ನಿಲ್ಲಬೇಕಾಗಿದೆ, ಮಗುವಿನ ಬಾಲ್ಯ ರೇಸ್ ಕೋರ್ಸಿನ ಕುದುರೆಯ ರೀತಿ, ಓಡು, ಓಡು, ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಬಿಟ್ಟು ಮುಂದೆ ಓಡು ಎನ್ನುವುದರಲ್ಲಿ ಕಳೆದು ಹೋಗಿದೆ, ಉದ್ಯೋಗ ಅಷ್ಟೇ ಮುಖ್ಯ ಅಲ್ಲ, ಸ್ಯಾಲರಿ ಪ್ಯಾಕೇಜ್ ಎಷ್ಟು ಎನ್ನುವ ಉತ್ತರದಲ್ಲಿ ನೀನು ಸಮಾಜದ ಪರೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿ, ಪಾಸೋ, ಫೇಲೋ ಅನ್ನುವುದು ನಿರ್ಧಾರವಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ಎಲ್ಲಾ ಆತಂಕ ಸವಾಲುಗಳ ನಡುವೆ, ವಿಘಟಿತವಾಗುತ್ತಿರುವ ಕುಟುಂಬ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ನಡುವೆ ಈ ಮಕ್ಕಳು ನಮಗಿಂತಾ ದೊಡ್ಡ ಸವಾಲುಗಳನ್ನು ಎದುರಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಅವರ ಭಾಷೆಯನ್ನು ನೀವು ಕಲಿಯದೇ ಹೋದರೆ, ಅವರೊಡನೆ ಸಂಭಾಷಣೆ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ, ಅವರ ತಲ್ಲಣಗಳನ್ನು ಅನುಭವಿಸದೆ ಹೋದರೆ ಅವರಿಗೆ ಸಲಹೆ ಕೊಡುವುದು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಅವರನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸಿ ಮತ್ತು ಗೌರವಿಸಿ. ಅವರ ಪೋಷಕರಾಗುವಷ್ಟೇ ಮುಖ್ಯ ಅವರ ಸ್ನೇಹಿತರಾಗುವುದು.
ನಿಮ್ಮ ಕನಸುಗಳು ನಿಮ್ಮ ಮಡಿಲಿನಲ್ಲಿರಲಿ, ಮಕ್ಕಳ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಅವರ ಕನಸುಗಳಿಗೆ ಜಾಗವಿರಲಿ.