ಪಾರಿಜಾತ

ಉಮಾ ಮುಕುಂದ್ 

ನಾವು ನಾವೇ ಆಗಿ
ಮೈಯ ವಾಸನೆಯನ್ನೇ
ಉಸಿರಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದ
ಹಸಿಬಿಸಿಯ ಕಾಲ..
ಎಳೆ ಬಿಸಿಲ ಹೊಳಪಲ್ಲಿ
ನಿದ್ದೆಯಾರದ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ
ಸುತ್ತಾಡುವಾಗೊಮ್ಮೆ
ಫಕ್ಕನೆದುರಾಯ್ತು
ನೆಲ ತುಂಬ ಹೂ ಹಾಸಿ
ಮೈತುಂಬ ಹೂ ಹೊದ್ದ
ಪಾರಿಜಾತದ ಮರ
ಅಹಾ! ಸುಂದರ!
ಬಾಗಿ ಬಾಗಿ ತುಂಬಿದೆವು
ಬೊಗಸೆ ಬೊಗಸೆ ನಕ್ಷತ್ರ
ಪುಟ್ಟ ಪುಟ್ಟ ಕೆಂಪು ತೊಟ್ಟ
ಹಿಡಿಹಿಡಿದು ಕೊಟ್ಟನವನು
ಮಿಡಿಮಿಡಿದು ಮಾಲೆಕಟ್ಟಿದೆ ನಾನು.
ಇನ್ನೇನು ಮುಡಿಗಿಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು..
ನಿಲ್ಲಿ! ಅದು ಮುಡಿಯಬಾರದ ಹೂ
ಎಂದರಚುತ್ತಾ ದುಡು ದುಡು ಬಂದವಳ ಮುಖ
ಇಷ್ಟೂ ಹೊತ್ತು ಕಿಟಕಿಯಲ್ಲಿ ಕಂಡದ್ದೇ.
ಅಬ್ಬಾ! ಆ ದನಿಯಲೆಂತಾ ಕಿಚ್ಚು!
ಬೆಳ್ಳಿಗೂದಲು, ಮುಪ್ಪಾದ ಮೈ.
ಬೆಪ್ಪಾಗಿ ಕೂತವರನೆಚ್ಚರಿಸಿದ್ದು
ಅಂಬಾ… ಎಂಬ ಕೊರಳುಲಿ
ಮೈದಡವಿ ಮುದ್ದಿಕ್ಕಿ ಗಂಗೆದೊಗಲ ನೇವರಿಸಿ
ಮಾಲೆ ತೊಡಿಸಿದೆವು

ನಾಳೆ ನಾನೂ ಹೀಗೆ ಆಗಿಬಿಟ್ಟರೆ..
ಕೇಳಿದ್ದಕ್ಕೆ ನಾಳೆಯದು ನಾಳೆಗಿರಲಿ
ಬಿಡು ಬಿಡು ಎಂದು ನಡು ಬಳಸಿದವನ
ಚಣ ದಿಟ್ಟಿಸಿ ಕೈ ಹಿಡಿದು ನಡೆದೆ.