ಅದೊಂದು ಪುಟ್ಟ ಸಂಸಾರ. ತಂದೆ, ತಾಯಿ, ಮಗಳು, ಮಗ ನಾಲ್ಕೇ ಜನ. ಬಡವರಲ್ಲ. ಶ್ರೀಮಂತರೂ ಅಲ್ಲ. ವಿಜಯಪುರ ಜಿಲ್ಲೆಯ ಬಹುತೇಕ ಜನರಂತೆ ಇವರದೂ ಕೆಳ ಮಧ್ಯಮ ವರ್ಗ. ಹೆಸರಿಗೆ ಒಂದಿಷ್ಟು ಭೂಮಿ, ನಮ್ಮೂರಿನವರು. ವಿಜಯಪುರ ಜಿಲ್ಲೆಯಲ್ಲಿ ಬೀಳುವ ಒಂದಷ್ಟು ಸೆ.ಮೀ. ಮಳೆಯಿಂದಾಗಿ ಬೆಳೆಯುವುದು ಅತೀ ಸ್ವಲ್ಪ. ಒಣ ಜಮೀನಿನಲ್ಲಿ ಬರುವ ಉತ್ಪನ್ನವೂ ಅಷ್ಟಕ್ಕಷ್ಟೇ. ಬಂದ ವರಮಾನ ಸಾಲದಾದಾಗ ತಂದೆ ತಾಯಿ ಇಬ್ಬರೂ ಬೇರೆಯವರ ಹೊಲಗಳಿಗೆ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ, ಹೇಗೋ ಸಾಗಿಸಿದ ತೃಪ್ತ ಕುಟುಂಬ. ಮಗಳು ದೊಡ್ಡವಳು. ಇಬ್ಬರಿಗೂ ಒಂದಿಷ್ಟು ಶಿಕ್ಷಣ ಕೊಡಿಸಿದರು . ಅಕ್ಕ ಒಂದು ಖಾಸಗಿ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಶಿಕ್ಷಕಿ. ಮನೆಯ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯ ಜೊತೆಗೆ ಒಂದಿಷ್ಟು ವರಮಾನಕ್ಕಾಗಿ ಆ ಕೆಲಸ. ಮಗ ಬೆಂಗಳೂರಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಹುಡುಕಿದ. ಬಯಸಿ ಬಂದವರಿಗೆಲ್ಲ ಬದುಕುವ ದಾರಿ ತೋರಿಸುವ ಬೆಂಗಳೂರು ಇವನನ್ನು ಕೈಬಿಡಲಿಲ್ಲ. ಅಂತಹ ದೊಡ್ಡ ಮೊತ್ತದ ಆದಾಯ ತರುವ ಕೆಲಸವಲ್ಲವಾದರೂ ತಕ್ಕಮಟ್ಟಿಗೆ ಖುಷಿ ಕೊಡುವಂಥ ಕೆಲಸ. ಇವನೊಂದಿಗೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ ಗೆಳೆಯನೊಬ್ಬನ ರೂಮಲ್ಲಿ ವಾಸ. ತನ್ನ ಖರ್ಚಿಗಷ್ಟು, ಮನೆಗೆ ಕಳಿಸಲು ಒಂದಿಷ್ಟು. ಬದುಕು ಸುಂದರ.
ಆದರೆ ಅದೊಂದು ದಿನ ರಾತ್ರಿ ಈತನಿಗೆ ಒಮ್ಮಿಂದೊಮ್ಮೆಲೆ ತಲೆನೋವು, ವಾಂತಿ ಪ್ರಾರಂಭವಾಯಿತು. ವಾಂತಿಯಲ್ಲಿ ರಕ್ತ. ಇವನ ಜೊತೆಗೆ ಇದ್ದ ಗೆಳೆಯನಿಗೆ ಗಾಬರಿ. ಅವನೇ ಇವನನ್ನು ಅಲ್ಲೇ ಹತ್ತಿರದ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋದ. ವೈದ್ಯರು ಇವನನ್ನು ಪರೀಕ್ಷಿಸಿ ರಕ್ತದೊತ್ತಡ ತುಂಬಾ ಹೆಚ್ಚಿದೆಯೆಂದೂ ಇಂಥ ರೋಗಿಗಳಿಗೆ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಆರೈಕೆ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲವೆಂದೂ, ಹೇಳಿ ‘ದೊಡ್ದಾಸ್ಪತ್ರೆ’ಗೆ ಹೋಗಲು ತಿಳಿಸಿದರು. ಅಂಥ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲೇ ಅವನ ಗೆಳೆಯ ಅವನನ್ನು ದೊಡ್ದಾಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋದ. ಆಲ್ಲಿ ಹೊಸ ಸಮಸ್ಯೆ. ‘ಅವನ ಆರೋಗ್ಯ ಸ್ಥಿತಿ ತುಂಬಾ ಕ್ರಿಟಿಕಲ್ ಇದೆ, ಅವನನ್ನು ಐ.ಸಿ.ಯು.ದಲ್ಲಿ ಇಡಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಇಪ್ಪತ್ತು ಸಾವಿರ ಕಟ್ಟಿದರೆ ಮಾತ್ರ ಅಡ್ಮಿಟ್ ಮಾಡುತ್ತೇವೆ, ಇಲ್ಲವಾದರೆ ಇಲ್ಲ’ ಎಂಬ ಉತ್ತರ. ಅಡ್ಮಿಟ್ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಮನುಷ್ಯನ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಏನೂ ಇಲ್ಲ. ಆಸ್ಪತ್ರೆಯವನು ನಿಷ್ಕರುಣಿ ಎಂದು ಹೇಳಲೂ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಅವನ ಮಾಲೀಕ ಹೇಳಿದ ಹಾಗೆ ಕೇಳುವವ. ಇಲ್ಲವಾದರೆ ಇವನ ಸಂಬಳ ಇಲ್ಲ. ಹೀಗಾಗಿ ಕಷ್ಟಪಡುವವರು ರೋಗಿಗಳು. ಇವರಲ್ಲಿ ಅಷ್ಟು ದುಡ್ಡು ಇಲ್ಲ, ಅವರು ಅಷ್ಟಿಲ್ಲದೆ ಅಡ್ಮಿಟ್ ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ. ಅಡಕೊತ್ತಿನ ಅಡಿಕೆ. ಮತ್ತೆ ಪಯಣ. ಅಂತಹ ರಾತ್ರಿಯಲ್ಲಿ, ಸಿಕ್ಕ ಆಟೋದವನನ್ನೇ ವಿನಂತಿಸಿ ಜಯದೇವ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಹೊರಟರು. ಈತನಿಗೋ ಅಸಾಧ್ಯ ಸಂಕಟ, ತಲೆಸಿಡಿಯುವಂಥ ನೋವು. ಅಲ್ಲಿನ ವೈದ್ಯರು ರಕ್ತ ತಪಾಸಣೆ, ಇತ್ಯಾದಿ ಮಾಡಿ ಈತನ ಎರಡೂ ಕಿಡ್ನಿಗಳು ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿಲ್ಲವೆಂದೂ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಗಂಭೀರವಾಗಿದೆಯೆಂದೂ ತಿಳಿಸಿದರು, ಪುಣ್ಯಕ್ಕೆ ಅಡ್ಮಿಟ್ ಮಾಡಿ ಉಪಚಾರ ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು. ಮುಂದೆ ಇವನ ಗೋಳು ಹೇಳತೀರದು. ಕಿಡ್ನಿಗಳು ಕೆಲಸ ನಿಲ್ಲಿಸಿದ್ದು ಇವನ ಗಮನಕ್ಕೆ ಬಂದಿರಲೇ ಇಲ್ಲ. ಯಾವಾಗಾದರೊಮ್ಮೆ ಬರುವ ತಲೆನೋವು, ಸಂಕಟಗಳನ್ನು ಈತ ಅಲಕ್ಷ ಮಾಡಿದ್ದ, ತನ್ನ ಕೆಲಸದ ಭರದಲ್ಲಿ. ಅವನ ಅಕ್ಕ ಊರಿಂದ ಓಡಿ ಬಂದಳು. ಇವನ ಸ್ಥಿತಿ ನೋಡಿ ಮಮ್ಮಲ ಮರುಗಿದಳು. ಅವಳಿಗೆ ದಿಕ್ಕೇ ತೋಚದಾಯ್ತು.

ಅಲ್ಲಿಂದ ಪ್ರಾರಂಭವಾದವು ಕಷ್ಟಗಳ ಸರಣಿ. ವಿಕ್ಟೋರಿಯಾದಲ್ಲಿ ಅದೇ ತಾನೇ ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದ ನೆಫ್ರೋಯುರಾಲಜಿ ವಿಭಾಗಕ್ಕೆ ಹೋದರೆ ಇನ್ನೂ ಪೂರ್ಣ ಪ್ರಮಾಣದ ಉಪಚಾರಗಳು ಲಭ್ಯವಿಲ್ಲವೆಂಬ ಉತ್ತರ ಕೇಳಿ, ತಮ್ಮೂರೆಡೆಗೆ ವಾಪಸಾದ, ಇದ್ದ ನೌಕರಿ ಬಿಟ್ಟು. ಮುಂದೆ ಮೂರ್ನಾಲ್ಕು ವರ್ಷ ಹೀಗೆಯೇ ಕಳೆದು ಹೋದವು. ಆ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಭೆಟ್ಟಿಯಾದ ವೈದ್ಯರುಗಳೆಷ್ಟೋ, ಸುತ್ತಿದ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗಳೆಷ್ಟೋ. ಗಿಡ,ಮೂಲಿಕೆ, ಆಯುರ್ವೇದ, ಹೋಮಿಯೋಪತಿ ಎಲ್ಲ ಮುಗಿದರೂ ಇವನ ಕಷ್ಟ ಮುಗಿಯಲಿಲ್ಲ. ಈ ಘಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಅಂದರೆ ಈಗ ಸುಮಾರು ನಾಲ್ಕು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ, ನಮ್ಮ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿಯ ಹುಡುಗನೊಬ್ಬ ಈತನ ಕಥೆ ನನ್ನೆದುರಿಗೆ ಹೇಳಿದ. ನಾನು ತಕ್ಷಣದಿಂದ ಅವನಿಗೆ ಯಾವ ಕೆಲಸ ಮಾಡಲು ಬರುತ್ತದೋ ಅದನ್ನು, ಎಷ್ಟು ನೀಗುತ್ತದೋ ಅಷ್ಟನ್ನು ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಮಾಡಲಿ, ಎಂದು ತಿಳಿಸಿ, ಅವನನ್ನು ನಮ್ಮ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಬರಹೇಳಿದೆ. ಯಾಕೆಂದರೆ ಮೂರ್ನಾಲ್ಕು ವರ್ಷದ ಔಷಧೋಪಚಾರಕ್ಕಾಗಿ ಇದ್ದದ್ದನ್ನೆಲ್ಲ ಅದಾಗಲೇ ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದ್ದರು. ನಮ್ಮ ರಿಸೆಪ್ಶನ್ ನಲ್ಲಿ ಅವನಿಗೊಂದು ಕೆಲಸ ಕೊಟ್ಟೆ, ಅದರಿಂದ ಅವನ ಮಾನಸಿಕ, ಆರ್ಥಿಕ ಸ್ಥಿತಿ ಸುಧಾರಣೆ ಕಾಣಲಿ, ಎಂದು. ಆಗವನು ನಿಯಮಿತವಾದ ಡಯಾಲಿಸಿಸ್ ನಲ್ಲಿದ್ದ. ಜೀವ ಮತ್ತು ಜೀವನ ಎರಡೂ ಕುಂಟುತ್ತ ಸಾಗಿದ್ದವು. ಇವನದು ಜಾಮೀನಿನ ಮೇಲೆ ಬಿಟ್ಟ ಕೈದಿಯ ಸ್ಥಿತಿ. ಯಾವಾಗ ಮತ್ತೆ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಹದಗೆಟ್ಟು ಏನಾಗುತ್ತದೋ ಎಂಬ ಭಯ. ಆಗ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಹೊಳೆದದ್ದೇ ಮೂತ್ರಪಿಂಡ ಕಸಿ…!!
ಅವನ ಅಕ್ಕನೆದುರಿಗೆ ಈ ವಿಷಯ ತಿಳಿಸಿದರೆ ಅವಳ ಸಂತೋಷ ಹೇಳತೀರದ್ದು. ಆದರೆ ಅದಕ್ಕೆ ಎರಡು ಅಡೆತಡೆಗಳು. ಅವಶ್ಯವಿಸುವ ದುಡ್ಡು ಕೂಡಿಸುವುದು ಒಂದಾದರೆ, ಮೂತ್ರಪಿಂಡ ಕೊಡುವವರಾರು ಎನ್ನುವುದು ಎರಡನೆಯದು ಮತ್ತು ಮಹತ್ವದ್ದು. ದುಡ್ಡು ಕೂಡಿಸುವುದನ್ನು ಯಾರು ಬೇಕಾದರೂ ಮಾಡಿಯಾರು. ಆದರೆ ಮೂತ್ರಪಿಂಡ ನೀಡುವುದು? ಏನಾದರಾಗಲಿ ಮೊದಲು ಪರೀಕ್ಷೆ ಮಾಡಿಸಿದರಾಯ್ತು ಎಂದು ವಿಕ್ಟೋರಿಯಾದ ನೆಫ್ರೋಯುರಾಲಜಿ ವಿಭಾಗಕ್ಕೆ ಕಳಿಸಿದೆವು, ಕೈಯಲ್ಲೊಂದಿಷ್ಟು ಹಣವನ್ನಿತ್ತು. ಅಲ್ಲಿ ಪರೀಕ್ಷೆ ಮಾಡಿ ನೋಡಿದರೆ ಅಕ್ಕ ಮತ್ತು ಅವ್ವ ಇಬ್ಬರ ರಕ್ತದ ಗುಂಪು ಇವನದಕ್ಕೆ ಹೊಂದುತ್ತಿದ್ದವು, ಒಂದಿಷ್ಟು ನಿರಾಳ. ಮನೆಯವರದೇ ಹೊಂದಾಣಿಕೆಯಾದರೆ ಕಾನೂನಿನ ಕಷ್ಟವಂತೂ ತಪ್ಪಿತು. ಆದರೆ, ಅಲ್ಲಿ ಶುರುವಾದದ್ದೇ ಭಾವನಾತ್ಮಕ ತಾಕಲಾಟ. ಅಕ್ಕನದು ಒಂದೇ ಹಠ ತಾನೇ ಕೊಡುವುದೆಂದು. ಅಲ್ಲಿಯ ವೈದ್ಯರು, ನಾನು, ಹಾಗೂ ಅವಳ ತಮ್ಮ ಎಲ್ಲರೂ ತಿಳಿಹೇಳಿದ್ದು, ‘ಅವರ ತಾಯಿಗೆ ಹೇಗೂ ವಯಸ್ಸಾಗಿದೆ, ಜೀವನವನ್ನು ಕಂಡು ಉಂಡವಳು, ಅಲ್ಲದೆ ಅವಳು ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ಏನೂ ಕೆಲಸ ಮಾಡಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ. ನಿನ್ನದಾದರೋ ಸಣ್ಣ ವಯಸ್ಸು, ಬಾಳಿ ಬದುಕಬೇಕಾದವಳು, ಕೆಲಸ ಮಾಡಿ ಆದಾಯ ತರಬಲ್ಲವಳು, ಅದಕ್ಕೆ ಅವಳದೆ ಇರಲಿ’ ಎಂದು. ಆದರೆ ಇವಳು ಒಪ್ಪಲು ತಯಾರಿಲ್ಲ. ಏನಾದರಾಗಲಿ ಎಂದು ವಿಚಾರಿಸಿ ಇಬ್ಬರ ಇನ್ನಷ್ಟು ಹೆಚ್ಚಿನ ಪರೀಕ್ಷೆಗಳನ್ನು ಮಾಡಿದರೆ ತಾಯಿಯ ಮೂತ್ರಪಿಂಡದ ರಕ್ತನಾಳಗಳ ಗಾತ್ರಕ್ಕೂ ಅವನದಕ್ಕೂ ಸಂಪೂರ್ಣ ಹೊಂದಾಣಿಕೆ. ಅಕ್ಕಳದನ್ನು ಪಡೆದರೆ ಜೋಡಿಸುವುದು ಕಷ್ಟದ ಕೆಲಸ. ಅದೇ ವಿಷಯವನ್ನಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಮತ್ತೊಂದು ಸುತ್ತು ಅವಳೊಡನೆ ಸಮಜಾಯಿಸಿಯ ಮಾತು. ಆದರೂ ಅವಳದು ಒಂದೇ ಹಠ. ತನಗೆ ಕಷ್ಟವಾದರೂ ಸರಿ. ತನ್ನ ತಾಯಿ, ತನ್ನ ತಮ್ಮ ಸುಖದಿಂದಿರಲಿ, ತನ್ನ ತಾಯಿ ಕಿಡ್ನಿ ದಾನ ಮಾಡಲು ಆಪರೇಶನ್ ಮಾಡಿಸಿಕೊಂಡು ನರಳುವುದನ್ನು ತಾನು ನೋಡಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲವೆಂಬ ಮಾತು. ಮತ್ತೆ ಅವಳೇ ಖುದ್ದಾಗಿ ಮೂತ್ರಪಿಂಡ ಕಸಿ ಮಾಡುವ ವೈದ್ಯರನ್ನು ಕಂಡು, ಆಪರೇಶನ್ ಮಾಡುವುದು ಒಂದಿಷ್ಟು ಕಷ್ಟವಾದರೂ ಸರಿ, ತನ್ನದನ್ನೇ ಪಡೆಯುವಂತೆ ವಿನಂತಿ ಮಾಡಿ ಬಂದಳು, ನಮಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದಂತೆ.
ಅವಳ ದೃಢ ನಿರ್ಧಾರದೆದುರು ನಾವೆಲ್ಲಾ ಸೋತು ಹೋದೆವು. ಅವಳ ಇಚ್ಚೆಯಂತೆಯೆ ಅವಳ ಕಿಡ್ನಿ ಅವಳ ತಮ್ಮನ ಉದರ ಸೇರಿಕೊಂಡಿತು. ಗಾತ್ರದಲ್ಲಿ ಹೊಂದಾಣಿಕೆಯಾಗದ ರಕ್ತನಾಳಗಳನ್ನು ಜೋಡಿಸಲು ವೈದ್ಯರು ಹರಸಾಹಸ ಪಡಬೇಕಾಯಿತು. ಆಪರೇಶನ್ ಆದ ದಿನ ಎಚ್ಚರ ಬಂದೊಡನೆ ಅವಳು ಮೊದಲು ವಿಚಾರಿಸಿದ್ದು ತನ್ನ ಬಗೆಗಲ್ಲ. ತನ್ನ ತಮ್ಮನ ಶರೀರದಲ್ಲಿ ತಾನು ನೀಡಿದ ಅಂಗ ಸರಿಯಾಗಿ ಹೊಂದಿದ ಬಗ್ಗೆ. ಮರುದಿನ ತಮ್ಮನ ಮೂತ್ರದ ಪ್ರಮಾಣ ಕಡಿಮೆ ಇದ್ದದ್ದನ್ನು, ಮೂತ್ರದಲ್ಲಿ ಒಂದಿಷ್ಟು ರಕ್ತ ಬರುತ್ತಿದ್ದುದನ್ನು ಕಂಡವಳೇ ಎದ್ದು ನನಗೆ ಫೋನ್ ಮಾಡಿದಳು. ಅಲ್ಲಿಯೇ ಇದ್ದ ನನ್ನ ವೈದ್ಯ ಮಿತ್ರನನ್ನು ಅವಳ ಸಾಂತ್ವನಕ್ಕೆ ಕಳಿಸಿದರೆ, ಅವಳು ಅದನ್ನು ಒಪ್ಪದೇ ತನ್ನ ಹಾಸಿಗೆಯಿಂದ ಎದ್ದವಳೇ ಸೀದಾ ನೆಫ್ರೋಯುರಾಲಜಿ ವಿಭಾಗದ ಮುಖ್ಯಸ್ಥರ ಬಾಗಿಲು ತಟ್ಟಿದ್ದಳು. ಅವರೇ ಸ್ವತಃ ಬಂದು ಪರೀಕ್ಷಿಸಿ ಧೈರ್ಯ ತುಂಬುವವರೆಗೆ ನೀರು ಸೇವಿಸಲಿಲ್ಲ. ಮುಂದಿನ ಹದಿನೈದು ದಿನಗಳು ಅವಳ ಜೀವನದ ಮಹತ್ವದ ತಪಸ್ಸಿನ ದಿನಗಳಂತೆ ಕಳೆದವು. ಹಗಲು ರಾತ್ರಿಯೆನ್ನದೆ ಅವನ ಆರೈಕೆ. ತನಗಾದ ಶಸ್ತ್ರಚಿಕಿತ್ಸೆಯ ಗಾಯವನ್ನೂ ಲೆಕ್ಕಿಸದೆ ತಮ್ಮನನ್ನು ಉಪಚರಿಸಿ ಅವನನ್ನು ಡಿಸ್ಚಾರ್ಜ್ ಮಾಡಿಸಿಕೊಂಡು, ನಮ್ಮ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯವರೆಗೆ ತಂದುಬಿಟ್ಟಾಗಲೇ ಅವಳು ಸಮಾಧಾನಿಸಿದ್ದು.
ಅವಳು ಯುದ್ಧ ಗೆದ್ದುಬಿಟ್ಟಿದ್ದಳು. ಬೇರೆಯವರಾಗಿದ್ದರೆ ಹೇಗೂ ತನ್ನ ಮೂತ್ರಪಿಂಡದ ರಕ್ತನಾಳಗಳ ಗಾತ್ರ ಹೊಂದಾಣಿಕೆಯಾಗಿಲ್ಲ ಎಂಬ ನೆಪದೊಡನೆ ನೇಪಥ್ಯಕ್ಕೆ ಸರಿಯುತ್ತಿದ್ದರೇನೋ? ಆದರೆ ಅವಳು ಅನೇಕರಿಗೆ ಮಾದರಿಯಾದಳು. ಎಲ್ಲ ಸುಖಾಂತ. ಅವನೀಗ ಸಂಪೂರ್ಣ ಆರೋಗ್ಯವಂತ. ತಾನೇ ನಿಂತು ತಮ್ಮನಿಗೆ ಮದುವೆ ಮಾಡಿದ್ದಾಳೆ. ಅವನು ನಮ್ಮ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಕೋಆರ್ಡಿನೇಟರ್. ತಾನೂ ಖಾಸಗಿ ಶಾಲೆಯೊಂದರಲ್ಲಿ ದುಡಿದು ತನ್ನ ಹೊಟ್ಟೆ ಬಟ್ಟೆಗೆ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವುದರ ಜೊತೆಗೆ ತಮ್ಮನ ನಿರಂತರ ವೈದ್ಯಕೀಯ ಖರ್ಚಿನಲ್ಲಿ ಭಾಗಿಯಾಗುತ್ತಾಳೆ. ಈಗ ತಮ್ಮನ ಹೆಂಡತಿ ಗರ್ಭಿಣಿ. ಅವನ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಆಡಿಸುವ ಕನಸು ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ.
ಅವಳಿಗಾದ ಆನಂದ, ಆತ್ಮತೃಪ್ತಿಯೆದುರು, ಅವಳ ಹೊಟ್ಟೆಯ ಮೇಲಿನ ಗಾಯ ಮಸಕಾಗುತ್ತಿದೆ…..