ವ್ಯರ್ಥಗೊಂಡ ಒಂದು ಯತ್ನ..

ಒಂದು ಬೆಳಗಿನ ಜಾವ, ವಾಕಿಂಗ್ ಡ್ರೆಸ್ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಇನ್ನೇನು ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಡಬೇಕು, ಆಗ ನಮ್ಮ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಿಂದ ಕರೆ ಬಂದಿತು. ಒಬ್ಬ ವಿಷ ಸೇವಿಸಿದವ ಬಂದಿದ್ದಾನೆಂದೂ, ಸೀರಿಯಸ್ ಇದ್ದಾನೆಂದೂ, ಬದುಕುವ ಲಕ್ಷಣಗಳು ಕಡಿಮೆ ಇವೆಯೆಂದೂ ಒಂದೇ ಉಸಿರಿನಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಸಹಾಯಕ ಹೇಳಿದ. ಅಂದಿನ ವಾಕಿಂಗ್ ಗೆ ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿ ವಿದಾಯ ಹೇಳಿ, ಬಟ್ಟೆ ಬದಲಾಯಿಸದೆ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯೆಡೆಗೆ ದೌಡಾಯಿಸಿದೆ.
ಅನೇಕ ಬಾರಿ ಹೀಗಾಗುತ್ತದೆ. ಬೆಳಿಗ್ಗೆಯಿಂದ ಏನೇನೊ ಯೋಜನೆಗಳನ್ನು ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಈ ದಿನ ಇಂತಿಂಥದನ್ನು ಮಾಡೋಣ ಎಂದುಕೊಂಡಿರುತ್ತೇವೆ. ಆದರೆ ಹೀಗೆ ಏನೋ ಒಂದು ತುರ್ತು ರೋಗಿ ಬಂದು ನಮ್ಮ ಎಲ್ಲ ಯೋಜನೆ- ಯೋಚನೆಗಳು ತಲೆಕೆಳಗಾಗುತ್ತವೆ. ನಮ್ಮ ಮನೆ ಮಂದಿಯೂ ಇಂಥ ಧಿಡೀರ್ ಬದಲಾವಣೆಗೆ ಹೊಂದಿಕೊಂಡು ಬಿಟ್ಟಿರುತ್ತಾರೆ. ಅನೇಕ ಬಾರಿ ನಮ್ಮ ಹತ್ತಿರದವರ ಶುಭಕಾರ್ಯಗಳನ್ನೂ ತಪ್ಪಿಸಿ ಅವರ ಕೆಂಗಣ್ಣಿಗೆ ತುತ್ತಾಗಿದ್ದೂ ಇದೆ. ಆದರೆ ಅದು ಅನಿವಾರ್ಯ ಕೂಡ. ಯಾಕೆಂದರೆ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ನಮ್ಮ ಸ್ವಂತ ಸುಖ ಸಂತೋಷಕ್ಕಿಂತಲೂ ಒಂದು ಜೀವ ಮುಖ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ.
ನಾನು ಹುಬ್ಬಳ್ಳಿಯ ಕೆ.ಎಂ.ಸಿ.ಯಲ್ಲಿ ಮೊದಲ ವರ್ಷ ವೈದ್ಯಕೀಯ ಕಲಿಯುವಾಗ ನಮ್ಮ ಕಾಲೇಜ್ ನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಸೆಮಿನಾರ್ ನಡೆಯಿತು. ಅದು ವೈದ್ಯರು, ವಕೀಲರು, ಪೋಲೀಸ್ ಅಧಿಕಾರಿಗಳು ಪಾಲ್ಗೊಂಡಿದ್ದ ಚರ್ಚಾಸಭೆ. ಆಲ್ಲಿ ಮಾತಾಡಿದ ಬಹುತೇಕ ವೈದ್ಯರು, ತಾವು ರಾತ್ರಿ ಹಗಲೆನ್ನದೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡಬೇಕಾಗುತ್ತದೆಂದೂ, ವೈಯಕ್ತಿಕ ಜೀವನವೇ ಇಲ್ಲವೆಂದೂ ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿದ್ದರು. ಆಗ ಪೋಲೀಸ್ ಅಧಿಕಾರಿಯೊಬ್ಬರು ಹೇಳಿದ ಒಂದು ಮಾತು ನನ್ನ ಮನದಲ್ಲಿ ಅಚ್ಚಳಿಯದೆ ಉಳಿಯಿತು. ಅವರು ತಮ್ಮ ಭಾಷಣದಲ್ಲಿ, “ನಿಮಗೆ ವೈದ್ಯರಾಗಲು ಸಮಾಜ, ರೋಗಿಗಳು, ಪೊಲೀಸರು, ವಕೀಲರು ಅಥವಾ ಮತ್ತಾರಾದರೂ ವಿನಂತಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದರೇ? ನಿಮಗೇ ಬೇಕಾಗಿ, ನಿಮ್ಮ ಸ್ವಂತ ನಿರ್ಧಾರದಿಂದ ಈ ವೃತ್ತಿಯನ್ನು ಆರಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದೀರಿ, ಹೀಗಾಗಿ ಗೊಣಗುವುದನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಸಂತೋಷದಿಂದ ಈ ವೃತ್ತಿಯ ಸಾಧಕ ಬಾಧಕಗಳನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸಬೇಕು” ಅಂದರು. ಅಂದೇ ನಾನು ನಿರ್ಧರಿಸಿಬಿಟ್ಟೆ, ‘ರೋಗಿ ಯಾವಾಗ ಬಂದರೂ ಸಮಾಧಾನದಿಂದ ನೋಡುವುದು. ನನ್ನ ಪ್ರತಿದಿನದ ಎಲ್ಲ ಸಮಯವೂ ಅವರದೆ, ಅವರಾಗಿ ಬಿಟ್ಟುಕೊಟ್ಟ ವೇಳೆಯಷ್ಟೇ ನನ್ನದು.’ ಎಂದು. ಅದು ನನಗೆ ಮಾನಸಿಕ ಶಾಂತಿಯನ್ನೂ, ರೋಗಿಗಳಿಗೆ ಅನುಕೂಲವನ್ನೂ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟಿದೆ. ಜೊತೆಗೆ ಬದ್ಧತೆಯನ್ನೂ ನೀಡಿದೆ.
ಆಸ್ಪತ್ರೆ ತಲುಪಿದರೆ ಅಲ್ಲಿ ಜನ ಜಾತ್ರೆ. ನೂರಾರು ಜನ ಸೇರಿ ನನ್ನ ಬರುವಿಕೆಗೆ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಅಷ್ಟೊತ್ತಿಗೆ ನಮ್ಮ ಸಿಬ್ಬಂದಿ ವರ್ಗದವರು ರೋಗಿಯನ್ನು ತುರ್ತು ಚಿಕಿತ್ಸಾ ಘಟಕಕ್ಕೆ ಸಾಗಿಸಿ ಅವನ ಹೊಟ್ಟೆಯಿಂದ ವಿಷ ತೆಗೆಯಲು ನಳಿಯನ್ನು ಹಾಕತೊಡಗಿದ್ದರು. ಅವನು ಇಪ್ಪತ್ತು ಇಪ್ಪತ್ತೆರಡರ ಕಟ್ಟುಮಸ್ತಾದ ಆರೋಗ್ಯಪೂರ್ಣ ಯುವಕ. ಅವನ ತಂದೆ ತಾಯಿ ದೀನರಾಗಿ ಕೈಮುಗಿದು ನಿಂತಿದ್ದಾರೆ. ಅವರ ಬಾಯಿಂದ ಮಾತು ಹೊರಡುತ್ತಿಲ್ಲ. ನಾನು ಪರೀಕ್ಷೆ ಮಾಡಿದರೆ ಅವನು ಪ್ರಜ್ಞಾಹೀನನಾಗಿದ್ದ, ಆತನ ಮೈಯೆಲ್ಲಾ ತಣ್ಣಗಾಗಿ, ನಾಡಿ ಕ್ಷೀಣವಾಗಿ, ರಕ್ತದೊತ್ತಡ ಸಿಗದ ಸ್ಥಿತಿ ತಲುಪಿದ್ದ. ಕಣ್ಣು ಪಾಪೆಯನ್ನು ಪರೀಕ್ಷಿದರೆ ಅದು ಸೂಜಿ ಮೊನೆಯಷ್ಟಾಗಿತ್ತು. ಉಸಿರು ನಿಲ್ಲುವ ಸ್ಥಿತಿ ತಲುಪಿದ್ದ. ಅಂದರೆ ಆತ ಸೇವಿಸಿದ ವಿಷದ ಪ್ರಮಾಣ ಹೆಚ್ಚಾಗಿತ್ತಲ್ಲದೆ, ಅವನನ್ನು ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ತರುವುದನ್ನೂ ತಡಮಾಡಿದ್ದಾರೆ ಎನಿಸಿತು. ಎಂದಿನಂತೆ ನಮ್ಮ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯ ಸಿಬ್ಬಂದಿಯೊಡಗೂಡಿ ಅವನನ್ನು ಹೇಗಾದರೂ ಉಳಿಸಲೇಬೇಕೆಂದು ಧೃಡ ನಿರ್ಧಾರದೊಂದಿಗೆ ಕಾರ್ಯಪ್ರವೃತ್ತನಾದೆ. ಮೊದಲು ಅವನನ್ನು ಕೃತಕ ಉಸಿರಾಟ ಯಂತ್ರಕ್ಕೆ ಜೋಡಿಸಿ ಅವನ ರಕ್ತದಲ್ಲಿನ ಆಮ್ಲಜನಕದ ಪ್ರಮಾಣ ಹೆಚ್ಚಿಸಲು ಶುರುವಿಟ್ಟುಕೊಂಡೆವು. ಮೂಗಿನ ಮುಖಾಂತರ ನಳಿ ತೂರಿಸಿ ಅವನ ಹೊಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಇನ್ನೂ ಉಳಿದಿರಬಹುದಾದ ವಿಷವನ್ನು ತೊಳೆದು ತೆಗೆದು, ಬಟ್ಟೆ ಬದಲಾಯಿಸಿ,ತೀವ್ರ ನಿಗಾ ಘಟಕದಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟು, ವಿಷ ವಿರೋಧಿ ಇಂಜೆಕ್ಷನ್ ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದೆವು.

ಪೊಲೀಸರಿಗೆ ತಿಳಿಸುವುದು, ಅವರ ಬಂಧುಗಳಿಗೆ ಆತನ ಸ್ಥಿತಿಯ ಬಗೆಗೆ ವಿವರಿಸುವುದು ಇತ್ಯಾದಿಗಳೆಲ್ಲ ಮುಗಿದ ಮೇಲೆ ಸ್ವಲ್ಪ ನಿರಾಳವಾಗಿ ಕುಳಿತು ಅವನ ತಂದೆ ತಾಯಂದಿರನ್ನು ಕರೆದು ಅವನು ವಿಷ ಸೇವಿಸಿದ ಕಾರಣ ಕೇಳಿದೆ. ನಾವು ಕೊಡುವ ಔಷಧೋಪಚಾರಕ್ಕೂ ಅವನು ವಿಷ ಸೇವಿಸಲು ಕಾರಣವಾಡ ಸಂದರ್ಭಕ್ಕೂ ಯಾವುದೇ ರೀತಿಯ ಸಂಬಂಧವಿರದಿದ್ದರೂ ಅದು ಆಮೇಲೆ ಕೌನ್ಸೆಲ್ಲಿಂಗ್ ಗೆ ಉಪಯೋಗವಾಗುತ್ತದೆ. ನಡೆದದ್ದಿಷ್ಟು. ಅವನು ತಮ್ಮ ಜಾತಿಯದಲ್ಲದ ಒಬ್ಬ ಹುಡುಗಿಯನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಿದ್ದಾನೆ, ಅವಳೂ ಇವನನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ. ಆದರೆ ಹುಡುಗಿಯ ಅಣ್ಣಂದಿರು ಇದನ್ನು ವಿರೋಧಿಸಿದ್ದರಿಂದ ಈಗ ಹುಡುಗಿ ಹಿಂಜರಿದಿದ್ದಾಳೆ. ಅಷ್ಟಕ್ಕೇ ಇವನು ಸಾಯುವ ನಿರ್ಧಾರ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಸುಲಭವಾಗಿ ದೊರಕುವ ಕೀಟನಾಶಕದ ಇಡೀ ಬಾಟಲಿಯನ್ನು ಆಪೋಶನಗೈದು ತೋಟದಲ್ಲಿ ಮಲಗಿ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದಾನೆ. ಬದಿಯಲ್ಲಿನ ಜನ ಇವನನ್ನು ನೋಡಿ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಕರೆತಂದಿದ್ದಾರೆ.
ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಎಂಥ ಕ್ಷುಲ್ಲಕ ಕಾರಣಗಳಿಗೆ ಆತ್ಮಹತ್ಯೆಗೆ ಶರಣಾಗುತ್ತಾರೆ, ಈ ಯುವಜನಾಂಗ ಎನಿಸುತ್ತದೆ. ಹಾಗೆ ನೋಡಿದರೆ ಕಾರಣ ಕ್ಷುಲ್ಲಕವೋ, ದೊಡ್ಡದೋ ಆತ್ಮಹತ್ಯೆ ಎಂದಿಗೂ ಪರಿಹಾರವಲ್ಲ. ವಿಪರ್ಯಾಸವೆಂದರೆ ಇದು ಆತ್ಮಹತ್ಯೆಗೆ ಶರಣಾಗುವವರಿಗೂ ಗೊತ್ತಿರುತ್ತದೆ.! ಆದರೆ ಆ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಮನಸ್ಸು ವ್ಯಗ್ರವಾಗಿ ಯಾವುದನ್ನೂ ಯೋಚಿಸದ ಸ್ಥಿತಿ ತಲುಪಿರುತ್ತದೆ. ಬಹುತೇಕ ಜನ ತಮ್ಮ ಜೀವನದ ಯಾವುದೋ ಒಂದು ಕೆಟ್ಟ ಘಳಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದಿಲ್ಲ ಒಂದು ಬಾರಿ ಆತ್ಮಹತ್ಯೆಯ ಕೂಪದಲ್ಲಿ ಇಣುಕಿರುತ್ತಾರೆ.. ಗಟ್ಟಿ ಮನಸ್ಸಿನವರು ಆ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಗೆದ್ದು ಹೊರಬರುತ್ತಾರೆ. ದುರ್ಬಲ ಮನಸ್ಸಿನವರು ಸೋತು ಮುಳುಗಿಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ದುರಂತವೆಂದರೆ ಆತ್ಮಹತ್ಯೆಯ ಪಿಡುಗು ಸ್ಥಿತಿವಂತರು, ಬಡವರು, ಸಣ್ಣವರು, ವಯಸ್ಸಾದವರು ಮುಂತಾದ ಯಾರನ್ನೂ ಬಿಟ್ಟಿಲ್ಲ. ಅದು ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಸಮಾನವಾಗಿ ಕಾಡಿದೆ. ಹತ್ತು ವರ್ಷದ ಹುಡುಗರಿಂದ ಮುಪ್ಪಾನ ಮುದುಕರು ಆತ್ಮಹತ್ಯೆಗೆ ಯತ್ನಿಸಿದ್ದನ್ನು ನಾನು ನೋಡಿದ್ದೇನೆ. ಅವರವರಿಗೆ ಅವರದೇ ಆದ “ಸಕಾರಣಗಳು”.
ಇಡೀ ದಿನ ಅವನೊಂದಿಗೆ ನಾನು, ನಮ್ಮ ಸಿಬ್ಬಂದಿ ನಿಂತು ಮುತುವರ್ಜಿಯಿಂದ ಉಪಚಾರಮಾಡಿದಾಗ ಆತನ ಸ್ಥಿತಿ ಒಂದು ತಹಬಂದಿಗೆ ಬಂದಿತಾದರೂ ಪ್ರಜ್ಞೆ ಮರುಕಳಿಸಲಿಲ್ಲ. ಕೃತಕ ಉಸಿರಾಟ ಯಂತ್ರ ಅವನ ಪುಪ್ಪುಸದೊಳಗೆ ಗಾಳಿ ತುಂಬುವುದನ್ನೂ, ರಕ್ತನಾಳಗಳಲ್ಲಿ ಹರಿದ ದ್ರಾವಣಗಳು ಅವನಿಗೆ ಶಕ್ತಿ ತುಂಬುವುದನ್ನೂ ಮುಂದುವರಿಸಿದ್ದವು. ಜೊತೆಗೆ ಅನೇಕ ರಕ್ತ ಪರೀಕ್ಷೆ, ನಾಡಿ ಬಡಿತ, ರಕ್ತದೊತ್ತಡ, ಕಣ್ಣು ಪಾಪೆ ಪರೀಕ್ಷೆಗನುಸಾರ ವಿಷ ನಿರೋಧಕ ಔಷಧೋಪಚಾರಗಳು ಸಾಗಿದ್ದವು. ಇಂಥ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ರೋಗಿಯೂ ನಮಗೊಂದು ‘ಚಾಲೆಂಜ್’ ಇದ್ದಂತೆ. ರೋಗಿಯ ಬಗೆಗಿನ ಸ್ವಲ್ಪವೇ ಅಲಕ್ಷ ಆತನ ಪ್ರಾಣಕ್ಕೆ ಸಂಚಕಾರ ತರಬಹುದೆನ್ನುವ ಚಿಂತೆಯ ಜೊತೆಗೆ, ಐದು ನಿಮಿಷಕ್ಕೊಮ್ಮ ರೋಗಿಯ ಸಂಬಂಧಿಕರ ಆತಂಕದ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು, ಅವರು ನಮ್ಮೆಡೆ ಬೀರುವ ಸಂಶಯಾತ್ಮಕ ದೃಷ್ಟಿ, ಎಲ್ಲೆಡೆಯಿಂದ ಹರಿದು ಬರುವ “ಲೀಡರ್” ಗಳು ನೀಡುವ ವಿಚಿತ್ರ, ಉಚಿತ ಸಲಹೆಗಳು ನಮ್ಮ ಮಾನಸಿಕ ತಲ್ಲಣಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತವೆ. ಮೊದಲೇ ಗಂಭೀರ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿರುವ ರೋಗಿಗೆ ಏನಾದರೂ ಹೆಚ್ಚು ಕಮ್ಮಿಯಾದರೆ ಒಂದು ಜೀವ ಹೋಗುತ್ತದಲ್ಲ ಎಂಬ ಆತಂಕದೊಂದಿಗೆ, ಹಾಗಾದಾಗ ನಮ್ಮ ಗತಿಯೇನು ಎನ್ನುವ ಚಿಂತೆ ಕೂಡ ಕಾಡುತ್ತದೆ. ಯಾಕೆಂದರೆ ಇತ್ತೀಚಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ರೋಗಿ ಮರಣಿಸಿದರೆ ಹಿಂದು ಮುಂದು ವಿಚಾರಿಸದೆ, ಹಲ್ಲೆ ಮಾಡುವುದು ಒಂದು ‘ಫ್ಯಾಶನ್’ ಆಗಿದೆ. (ನನಗೆ ಆ “ಭಾಗ್ಯ” ದೊರಕಿಲ್ಲ ಎಂಬುದೇ ಒಂದು ಸಮಾಧಾನ..!!) ಅಂಥದರಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಿಂದಲೋ ಯಾರೋ ಫೋನ್ ಮಾಡಿ “ ನಿಮಗೆ ನೀಗುತ್ತದೆಯೇ..?” ಎಂದು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿ ನಮ್ಮ ನೈತಿಕತೆಯನ್ನೇ ನಡುಗಿಸಿಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ಮೂವತ್ನಾಲ್ಕು ವರ್ಷದ ವೈದ್ಯಕೀಯದಲ್ಲಿ ಇಂಥವನ್ನು ನಾನು ಹಲವು ಬಾರಿ ಎದುರಿಸಿರುವೆನಾದ್ದರಿಂದ ಧೃತಿಗೆಡದೆ ರೋಗಿಯನ್ನು ಗುಣಮುಖ ಮಾಡುವ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕ ಪ್ರಯತ್ನದೆಡೆಗೆ ಮಾತ್ರ ಗಮನ ಹರಿಸುವುದನ್ನು ಅಭ್ಯಾಸ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ. ಉಳಿದದ್ದಕ್ಕೆಲ್ಲ ನನ್ನ ಉತ್ತರ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಮುಗುಳ್ನಗೆ ಮಾತ್ರ..!!
ಮುಂದಿನ ಮೂರು ದಿನಗಳು ನಮಗೆ ಆತಂಕದ ಕ್ಷಣಗಳು. ನಮ್ಮ ಉಪಚಾರಕ್ಕೆ ಸ್ಪಂದಿಸುತ್ತಿದ್ದನಾದರೂ ಎಚ್ಚರವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಅವಿರತ ಪ್ರಯತ್ನ ಸಾಗಿಯೇ ಇತ್ತು. ಮೂರನೆ ದಿನಕ್ಕೆ ಕಣ್ಣು ಬಿಟ್ಟ, ನಾವು ಸಮಾಧಾನದ ಸಂತೋಷದ ನಿಟ್ಟುಸಿರು ಬಿಟ್ಟೆವು. ಒಂದು ಯುದ್ಧ ಗೆದ್ದವರ ಮುಖಭಾವ ನೆಲೆಸಿತ್ತು, ನಮ್ಮ ಮುಖದ ಮೇಲೆ. ಸಾವಿನ ಬಾಗಿಲು ತಟ್ಟಿ ಅದಾಗಲೇ ಒಂದು ಕದ ತೆರೆಸಿದ್ದವನನ್ನು ಕೈ ಹಿಡಿದು ಜಗ್ಗಿ ಮತ್ತೆ ನೆಲಕ್ಕೆ ಎಳೆದು ತಂದ ಖುಷಿ . ನಾಲ್ಕನೆಯ ದಿನ ಉಸಿರಾಟ ಯಂತ್ರಕ್ಕೆ ವಿಶ್ರಾಂತಿ..! ಅವನ ತಂದೆ ತಾಯಿಯರ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಸಂತೋಷ ನಮಗೆ ಶಾಂತಿ. ಯಾರಿಗುಂಟು ಇಂಥ ಧನ್ಯತೆಯ ಕ್ಷಣ..?
ಹೋಗುವ ದಿನ ಅವನನ್ನು ನನ್ನ ಛೇಂಬರಿನಲ್ಲಿ ಕುಳ್ಳಿರಿಸಿ, ತಿಳಿಹೇಳಿದೆ. ಸಾವು ಯಾವ ಸಮಸ್ಯೆಗೂ ಪರಿಹಾರವೇ ಅಲ್ಲ. ಸಾಧ್ಯವಿದ್ದರೆ ಆ ಹುಡುಗಿಯನ್ನು ಮದುವೆಯಾಗು. ಸಾಧ್ಯವಿರದಿದ್ದರೆ ಅವಳ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ನಿನ್ನ ಜೀವನದ ‘ಮಧುರ ಕ್ಷಣಗಳ’ ಅಕೌಂಟಿಗೆ ಹಾಕಿ, ಮತ್ತೊಂದು ಮದುವೆಯಾಗಿ ಸುಖದಿಂದಿರು, ಅವಳಿಗೂ ಅದನ್ನೇ ತಿಳಿಹೇಳು, ಎಂಬಂಥ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಹೇಳಿದೆ. ಅವನು ಸಣ್ಣಗೆ ನಕ್ಕು ನನ್ನೆಡೆಗೆ ತನ್ನ ಎಡ ಮುಂದೋಳನ್ನು ಚಾಚಿದ, ಅದರ ಮೇಲೆ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಹಚ್ಚೆ ಹಾಕಲಾದ ಅವನ ಪ್ರೇಮಿಯ ಹೆಸರು..!! ಅವನು ಹೆಚ್ಚು ಮಾತಾಡಲಿಲ್ಲ. ಏನನ್ನೋ ದೃಢ ನಿರ್ಧಾರ ಮಾಡಿದಂತೆ ಎದ್ದವನೇ ನನ್ನ ಕಾಲು ಮುಟ್ಟಿ ನಮಸ್ಕಾರ ಮಾಡಿ ಹೊರಟ.
ಅನೇಕ ತಿಂಗಳುಗಳು ಉರುಳಿದವು. ನಾನು ನನ್ನ ನಿತ್ಯದ ಕರ್ತವ್ಯದಲ್ಲಿ ಅವನನ್ನು ಮರೆತೇಬಿಟ್ಟೆ. ಹೀಗೆಯೇ ಆಗುತ್ತದೆ. ಗಂಭೀರ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಇರುವ ಅನೇಕ ರೋಗಿಗಳು ಬಹಳ ಸಮಯದವರೆಗೆ ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಆಕ್ರಮಿಸಿದರೂ ಹಲವು ದಿನಗಳ ನಂತರ ಮನಸ್ಸಿನಿಂದ ಮರೆಯಾಗುತ್ತಾರೆ. ಅದು ಸ್ವಾಭಾವಿಕ ಕೂಡ.
ಅದೊಂದು ದಿನ ಸಾಯಂಕಾಲ ಏಳು ಗಂಟೆಯ ಸಮಯ. ವಾಕಿಂಗ್ ಮುಗಿಸಿ ಮನೆಯೆಡೆಗೆ ಬರುತ್ತಿದ್ದೆ. ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಹತ್ತಿರದ ಸರ್ಕಲ್ ನಲ್ಲಿ ಜನ ಜಂಗುಳಿ. ಎಲ್ಲರೂ ಏನನ್ನೋ ಸುತ್ತುವರಿದು ಕಾಲೆತ್ತರಿಸಿ ಒಬ್ಬರ ಮೇಲೊಬ್ಬರು ಬಿದ್ದು ಇಣುಕುತ್ತಿದ್ದರು. ಸಮೀಪ ನಿಂತವನೊಬ್ಬನನ್ನು ಏನಾಗಿದೆಯೆಂದು ಕೇಳಿದೆ. ಯುವಕನೊಬ್ಬನನ್ನು ಯಾರೋ ಕೊಚ್ಚಿ ಹಾಕಿದ್ದಾರೆ, ಎಂದು ಹೇಳಿದ. ಸಂಕಟವಾಯಿತು. ಒಬ್ಬನನ್ನು ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಕೊಲ್ಲುವುದೆಂದರೆ ಎಂಥ ನೀಚ ಕೃತ್ಯವಲ್ಲವೇ? ಅದೂ ಹಾಡು ಹಗಲೇ ಮುಖ್ಯ ಸರ್ಕಲ್ ನಲ್ಲಿ ಕೊಚ್ಚಿ ಕೊಂದಿದ್ದಾರೆಂದರೆ ಎಷ್ಟು ಸಿಟ್ಟಿನಿಂದ ಮಾಡಿರಬಹುದು, ಅಲ್ಲದೆ ಕಾನೂನಿನ ಹೆದರಿಕೆಯೂ ಇಲ್ಲದಾಯ್ತಲ್ಲ ..!! ಕುತೂಹಲಕ್ಕೆಂದು ಸಮೀಪ ಹೋಗಿ ನೋಡಿದೆ. ಕಟ್ಟು ಮಸ್ತಾದ ಯುವಕ. ಮುಖ ಆ ಕಡೆ ತಿರುಗಿದೆ. ಎಡಗೈಯನ್ನು ಕತ್ತರಿಸಿ ಇತ್ತ ಬಿಸಾಡಿದ್ದಾರೆ. ಕೈಯೆಡೆಗೆ ದಿಟ್ಟಿಸಿದೆ,
“ಪ್ರೇಮಿಯ ಹೆಸರನ್ನು ಹಚ್ಚೆ ಹಾಕಿಸಿಕೊಂಡ ಅದೇ ಕೈ…”
ನನಗೆ ಅಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲಲಾಗಲಿಲ್ಲ. ಎಷ್ಟೊಂದು ಕಷ್ಟ ಪಟ್ಟು, ಮೂರ್ನಾಲ್ಕು ದಿನ ನಿದ್ದೆಗೆಟ್ಟು, ಆತಂಕವನ್ನೆದುರಿಸಿ ಅವನನ್ನು ಉಳಿಸಿದ್ದೆವು. ಅಂಥ ಒಂದು ಜೀವವನ್ನು ಕ್ಷಣಾರ್ಧದಲ್ಲಿ ಮುಗಿಸಿಬಿಟ್ಟರಲ್ಲ ಎಂದು ಕಸಿವಿಸಿಯಾಯಿತು. ಆಮೇಲೆ ವಿಚಾರಿಸಿದರೆ ಅವನು ಹಟಕ್ಕೆ ಬಿದ್ದು ಅದೇ ಹುಡುಗಿಯನ್ನೇ ಮದುವೆಯಾದನೆಂದೂ ಅವಳ ಅಣ್ಣಂದಿರು ಇದರಿಂದ ಕ್ರುಧ್ಧರಾಗಿ ಇವನನ್ನು ಕೊಲ್ಲಲು ಹೊಂಚು ಹಾಕಿದ್ದರೆಂದೂ, ಸರ್ಕಲ್ ನಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬನೇ ಬರುತ್ತಿದ್ದುದನ್ನು ನೋಡಿ “ಬೇಟೆ”ಯಾಡಿದರೆಂದೂ, ಗೊತ್ತಾಯಿತು.
ಜೀವ ಉಳಿಸಿದ ನಮ್ಮ ಒಂದು ಪ್ರಯತ್ನ ಹೀಗೆ ವ್ಯರ್ಥವಾಯಿತು…