ಯುವ ಕವಿ ನದೀಮ್ ಸನದಿ ಅವರ ಮೊದಲ ಕವಿತಾ ಸಂಕಲನ ಪ್ರಕಟವಾಗಿದೆ.

‘ಹುಲಿಯ ನೆತ್ತಿಗೆ ನೆರಳು’ ಕೃತಿಗೆ ಕವಿ ಬರೆದ ಮಾತುಗಳು ಇಲ್ಲಿವೆ-

ನದೀಮ ಸನದಿ

ದುರಿತ ಕಾಲದಲೂ ಹಾಡುತಿರಬೇಕೇ?
ಹೌದು, ಹಾಡುತಿರಬೇಕು
ದುರಿತ ಕಾಲದ ಹಾಡನ್ನು

ಬರ್ಟೋಲ್ಟ್ ಬ್ರೆಕ್ಟ್ ಈ ಭೂಮಿಯ ಮೇಲೆ ಆಗಿ ಹೋಗಿ ಆರು ದಶಕಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಕಾಲವಾಗಿದೆ. ಆದರೆ ಈ ಸಾಲುಗಳ ಪ್ರಸ್ತುತತೆ ಮತ್ತು ಭಾವತೀವ್ರತೆ ಕಾಲಕ್ರಮೇಣ ಹೆಚ್ಚುತ್ತಲೇ ಇದೆ ಹೊರತು ಕಡಿಮೆಯಾಗಿಲ್ಲ. ಸಲ್ಲದ ವಿಷಯಗಳ ಕುರಿತು, ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುವ ಲೋಪದೋಷಗಳ ಕುರಿತು ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಜನ್ಮತಳೆದು ಬೆಳೆಯುವ ಒಳಗುದಿಯನ್ನು ಹೊರಹಾಕಬೇಕಾದುದು ಕವಿಯಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲದೇ ಸೃಜನಶೀಲ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವವನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬನ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಮತ್ತು ಈ ಹೊತ್ತಿನ ಜರೂರತ್ತು ಕೂಡ. ಕವಿಯಾದವನು ಹಾಡಲೇಬೇಕು.

ಚೈತ್ರ ಮಾಸದಲ್ಲಿ ಚಿಗುರು ಮಾವಿನ ಮರದಿಂದ ಕೂಗುವ ಕೋಗಿಲೆಯ ಹಾಡನ್ನು. ಕಟುಕನ ಚೂರಿಗೆ ಬಲಿಯಾಗುವ ಪ್ರಾಣ ಯ ಪಾಡನ್ನು. ಬರೆಯಬೇಕು. ತನ್ನ ಸುತ್ತಲಿನ ಸಮಾಜದ ಅವ್ಯವಸ್ಥೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ. ಜಾತಿ, ಧರ್ಮ, ಭಾಷೆ, ಬಣ್ಣಗಳ ತಾರತಮ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ. ಮೊದಲ ಮಳೆಗೆ ತಣ ದು ಘಮ-ಘಮಿಸುವ ಮಣ ್ಣನ ಬಗ್ಗೆ. ಮಾಂಸದಂಗಡಿಯ ಮುಂದೆ ಕುಣ ಯುವ ನವಿಲಿನ ಬಗ್ಗೆ. ಮನುಷ್ಯರಿಂದಲೇ ಕೊಲ್ಲಲ್ಪಡುವ ಮನುಷ್ಯನ ಬಗ್ಗೆ.

ಇತ್ತೀಚಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಮನುಷ್ಯನಲ್ಲಿ ಒಂದು ವಿಚಿತ್ರ ರೀತಿಯ ಬದಲಾವಣೆಯನ್ನು ನಾವು ಗಮನಿಸುತ್ತಿದ್ದೇವೆ. ಆತನ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ಪ್ರೇಮ, ಭ್ರಾತೃತ್ವ, ಮಾನವೀಯತೆಗಳು ಮಾಯವಾಗಿ ಕೋಪ, ಕ್ರೋಧ, ದ್ವೇಷಗಳು ಮನೆಮಾಡಿವೆ. ಆತ ಮತೀಯವಾದಿಯಾಗುತ್ತಿದ್ದಾನೆ, ಧರ್ಮಾಂಧನಾಗುತ್ತಿದ್ದಾನೆ, ಮಾನಸಿಕವಾಗಿ ವಿಕೃತನಾಗುತ್ತಿದ್ದಾನೆ ಹಾಗೂ ಹಿಂದೆಂದಿಗಿಂತಲೂ ಅಪಾಯಕಾರಿಯಾಗಿ ರೂಪಗೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಾನೆ. ಮನುಷ್ಯನ ಈ ರೀತಿಯ ರೂಪಾಂತರಕ್ಕೆ ಕಾರಣ ೀಕರ್ತನೂ ಮನುಷ್ಯನೇ, ಇದನ್ನು ಅನುಭವಿಸಬೇಕಾದವನೂ ಮನುಷ್ಯನೇ, ಸರಿಪಡಿಸಬೇಕಾದ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯೂ ಮನುಷ್ಯನದೆ. ಇಂಥ ಸಂದಿಗ್ಧ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ನಾವು ಜಾಗರೂಕರಾಗಿ ಎದುರಿಗಿರುವ ಇಕ್ಕಟ್ಟನ್ನು ನಿಭಾಯಿಸುವ ಸಾಮಥ್ರ್ಯವನ್ನು, ಜಾತಿ-ಧರ್ಮಗಳ ಕುರಿತಾದ ನಮ್ಮ ಜ್ಞಾನವಿಸ್ತಾರದ ಪರಿಧಿಯನ್ನು ದಾಟಿ, ಸತ್ಯ-ಸುಳ್ಳುಗಳನ್ನು ಪರಾಮರ್ಶಿಸಿ ತರ್ಕಬದ್ಧವಾದ ಆಲೋಚನಾಕ್ರಮವೊಂದನ್ನು ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗಿದೆ. ಜಾತ್ಯಾತೀತವಾದ ಒಂದು ಸದೃಢ ಸಮಾಜ ಕಟ್ಟುವತ್ತ ಗಮನ ಹರಿಸಬೇಕಾಗಿದೆ.

ಸುಳ್ಳಿನ ಸರಮಾಲೆಯನ್ನೇ ಸತ್ಯದ ಮುತ್ತುಗಳನ್ನಾಗಿ ಬಿಂಬಿಸಿ ಜನರ ಮನಗಳನ್ನು ಒಡೆದು, ನಡುವೆ ಜಾತಿ-ಧರ್ಮಗಳ ಹೆಸರಿನ ಗೋಡೆಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟಲಾಗುತ್ತಿರುವ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ನಾವು ಬದುಕುತ್ತಿದ್ದೇವೆ. ಒಂದೇ ಬಳ್ಳಿಯ ಹೂಗಳಂತೆ ಬಾಳುತ್ತಿರುವವರ ಎದೆಯಲ್ಲಿ ದ್ವೇಷದ ಬೀಜ ಬಿತ್ತಿ ಬಹುತ್ವ ಭಾರತದ ಪ್ರತಿಮೆಗೆ ಧಕ್ಕೆ ತಲುಪಿಸುವ ಸಂಚುಗಳು ಹೇರಳವಾಗಿ ನಡೆಯುತ್ತಿವೆ. ಶಿಕ್ಷಿತರು, ಪ್ರಜ್ಞಾವಂತರನ್ನೊಳಗೊಂಡು ದೊಡ್ಡ ಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ಜನ ಈ ಷಡ್ಯಂತ್ರದ ಬಲೆಗೆ ಬಿದ್ದಿರುವುದು ರಾಮರಾಜ್ಯ ಎಂಬ ಸಭ್ಯ ಸಮಾಜ ಕಟ್ಟುವ ಆಶಯಕ್ಕೆ ಅತಿದೊಡ್ಡ ಮಾರಕ. ಇದರ ವಿರುದ್ಧ ಸೆಟೆದು ನಿಲ್ಲುವ ದಿಟ್ಟತನವನ್ನು ನಾವು ತೋರಿಸಬೇಕು. ಬಂಜರು ಜಮೀನಿನಡಿ ಬೀಜ ಮೊಳಕೆಯೊಡೆದು ಸಸಿ ಚಿಗುರುವಂತೆ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ಬತ್ತಿಹೋಗಿರುವ ಛಲದ ಮಶಾಲನ್ನು ಮತ್ತೆ ಉರಿಯುವಂತೆ ಮಾಡಬೇಕು. ಅಸಾಧ್ಯವೆನಿಸಿದವುಗಳನೆಲ್ಲ ಸಾಧ್ಯತೆಯ ಮೈಲಿಗಲ್ಲುಗಳಾಗಿ ಪರಿವರ್ತಿಸಬೇಕು.

ಅತ್ತ ನಾವು ಮಂಗಳನಂಗಳದ ಪ್ರಗತಿಪಥದತ್ತ ದಾಪುಗಾಲು ಹಾಕುತ್ತಿರುವಾಗ, ಇತ್ತ ಮನುಷ್ಯ ಮನುಷ್ಯರ ಕೊಲೆಗೈಯುವುದರಲ್ಲಿ ನಿರತನಾಗಿದ್ದಾನೆ. ಉಜ್ವಲ ಭವಿಷ್ಯದ ಯುವಕರು ಭಯೋತ್ಪಾದಿ ಸಂಘಗಳನ್ನು, ಧರ್ಮಸೇನೆಗಳನ್ನು ಸೇರಿ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಆಂತರಿಕ ಯುದ್ಧವನ್ನೇ ಸಾರಿದ್ದಾರೆ. ಗುಂಪೊಂದು ದೊಡ್ಡ ಸಮುದಾಯವೊಂದನ್ನು ತಮ್ಮ ದಾಳವನ್ನಾಗಿಸಿ ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಸಮುದಾಯಗಳ ವಿರುದ್ಧ ಎತ್ತಿ ಕಟ್ಟುತ್ತಿದೆ. ನಮ್ಮನಾಳುವ ಸರಕಾರಗಳು ಈ ಎಲ್ಲ ವಿಷಯಗಳಲ್ಲಿ ಜಾಣ ಮೌನ ವಹಿಸಿವೆ. ದೇಶದ ಸಾಧನೆಗೆ ಹೆಮ್ಮೆ ಪಡಬೇಕೇ ಅಥವಾ ಮನುಷ್ಯನ ಅವನತಿಗೆ ತಲೆತಗ್ಗಿಸಬೇಕೇ, ನಿರ್ಧರಿಸುವುದಾದರೂ ಹೇಗೆ?

ಮನುಷ್ಯ ಮನುಷ್ಯನನ್ನು ಕೊಲ್ಲುವುದೆಂದರೆ.!! ಮಾನವನ ಈ ಹೀನ ಧೋರಣೆಯನ್ನು ನೀಚತನದ ಪರಮಾವಧಿಯ ಯಾವ ಹಂತ ಎಂದು ಕರೆಯಬೇಕು? ಇಂತಹ ನಮ್ಮದೇ ತಪ್ಪುಗಳ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ರೋಹಿತ ವೇಮುಲ ಆತ್ಮಹತ್ಯೆಗೆ ಶರಣಾಗಬೇಕಾಯಿತು. ನಿರ್ಭಯಾ ಕಾಮುಕರ ಅಟ್ಟಹಾಸಕ್ಕೆ ಬಲಿಯಾಗಬೇಕಾಯಿತು. ಉನ್ನಾವ್ ಸಂತ್ರಸ್ತೆಯ ತಂದೆ ಜೈಲಿನಲ್ಲೇ ಪ್ರಾಣಬಿಡುವಂತಾಯಿತು, ಅವಳು ಪ್ರಯಾಣ ಸುತ್ತಿದ್ದ ಕಾರು ಅನುಮಾನಾಸ್ಪದವಾಗಿ ಅಪಘಾತಕ್ಕೀಡಾಯಿತು..

..ರಾಜಸ್ತಾನದಲ್ಲಿ ದಲಿತ ಯುವಕರನ್ನು ಬೆತ್ತಲಾಗಿಸಿ ಥಳಿಸಲಾಯಿತು, ಹೇಳಿದ ಘೋಷಣೆ ಕೂಗಲು ಒಪ್ಪದ ಯುವಕನ್ನು ಕೈಕಾಲು ಕಟ್ಟಿ ಥಳಿಸಿ ಪ್ರಾಣ ತೆಗೆಯಲಾಯಿತು. ಬುಲಂದಶಹರದ ಇನ್ಸಪೆಕ್ಟರ್ ಸುಬೋಧ್ ಕುಮಾರ ಸಿಂಗ್‍ನನ್ನು ಪೋಲಿಸ್ ಠಾಣೆಯ ಬಯಲಿನಲ್ಲೇ ಕೊಲ್ಲಲಾಯಿತು. ಗೋಹತ್ಯೆಯ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಮೊಹಮ್ಮದ್ ಅಖ್ಲಾಕ್, ಪೆಹ್ಲು ಖಾನ್ ಮೊದಲಾದವರಿಂದ ಆರಂಭಗೊಂಡು ತಬ್ರೇಜ್ ಅನ್ಸಾರಿ ವರೆಗೆ ಹತ್ತಾರು ಜನರನ್ನು ನಿರ್ದಯಿಯಾಗಿ ಕೊಲ್ಲಲಾಯಿತು. ಇಷ್ಟೆಲ್ಲ ಅರಾಜಕತೆಯನ್ನು ಸಹಿಸಿಕೊಂಡು ಸುಮ್ಮನಿರುವ ನಾವು ಈಗಲೂ ಸುಮ್ಮನಿದ್ದರೆ ನರೇಂದ್ರ ಧಾಬೋಳ್ಕರ್, ಗೋವಿಂದ ಪನ್ಸಾರೆ, ಎಂ. ಎಂ. ಕಲಬುರ್ಗಿ ಹಾಗೂ ಗೌರಿ ಲಂಕೇಶರನ್ನು ತಲುಪಿರುವ ಹಂತಕರ ಪಿಸ್ತೂಲಿನ ಗುಂಡು ನನ್ನನ್ನು-ನಿಮ್ಮನ್ನು ತಲುಪಲು ಬಹಳ ಹೊತ್ತು ಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ.

ಇದು ಯುದ್ಧಕಾಲ. ವಿರಾಮ ನಿಷಿದ್ಧ. ನಾವು ಎಚ್ಚರದಿಂದಿರಬೇಕು.. ಮಾತನಾಡಬೇಕು.. ಪ್ರತಿರೋಧಿಸಬೇಕು.. ಮತ್ತು ಕವಿತೆ ಬರೆಯಬೇಕು.