ಬರೆದ ಪದ್ಯಕ್ಕೆ ಯಾರಾದರು ಲೈಕ್‌ ಒತ್ತಿದರೆ ಹಿಗ್ಗಿ ಈರೇಕಾಯಿ ಆಗುವ ನಾನು, ‘ಅವಧಿ’ಯಲ್ಲಿ ಪದ್ಯ ಪ್ರಕಟಗೊಂಡರೆ ಇನ್ಯಾವ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಉಬ್ಬಿ ಹೋಗಿರಬಹುದು.

ಹತ್ತು ವರ್ಷದ ಹಿಂದಿನ ಮಾತು,

ಬರೆದದ್ದು ಪದ್ಯ ಹೌದೋ ಅಲ್ಲವೋ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಕ್ಲಾರಿಟಿ ಇಲ್ಲದ ನಾನು ಅದೇನೇನೊ ಬರೆದಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೆ. ಅಪ್ಪ ಕಾಲ್‌ ಮಾಡಿ “ಮಗಾ ನಿನ್‌ ಪದ್ಯ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಬಂದಿದೆ, ಓದಿ ಖುಷಿ ಆಯ್ತು. ಇನ್ನು ಹೆಚ್ಚು ಓದು, ಬರೆ” ಅಂತ ಹೇಳಿದಾಗ, ‘ಆಹಾ ಪ್ರವರ ನೀನು ಕವಿ ಕಣೋ..’ ಎನ್ನುವ ಸೊಕ್ಕು ಚೂರು ಚೂರೇ ಮೂಡುತ್ತಿತ್ತು.

‘ಅಸಲಿಗೆ ಕವಿ, ಕತೆಗಾರನಿಗೆ ಅಷ್ಟೂ ಸೊಕ್ಕು ಇರದೇ ಹೋದರೆ ಅವನ್ಯಾವ ಸೀಮೆ ಕವಿ ಸ್ವಾಮಿ’ ಅಂತ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲೇ ಸಮಜಾಯಿಷಿ ಕೊಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೆ ಕೂಡ.

ಕಾಡು, ತಿರುಗಾಟ, ಫೋಟೊಗ್ರಫಿ ಅಂದರೆ ತೀರಾ ಇಷ್ಟಪಡುವ ನಾನು ಸಮಯ ಹೊಂದಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಗದೆ ಕೈ ಕೈ ಹಿಸುಕಿಕೊಂಡದ್ದಿದೆ. ಸದಾ ಕಾಡಿನಲ್ಲಿದ್ದುಕೊಂಡು ಮ್ಯಾಕ್ರೊ, ಹಕ್ಕಿಗಳ, ಪ್ರಾಣಿಗಳ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ಸೆರೆಹಿಡಿದು ನಮ್ಮಂಥಾ ಬಯಲುಸೀಮೆಯ ಜನಕ್ಕೆ ತೋರಿಸುವ ಅರಣ್ಯ ವಲಯದಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ ವಿನೋದಣ್ಣರ ಫೋಟೊಗ್ರಫಿ ತುಸು ಹೆಚ್ಚೇ ಇಷ್ಟ. ಕಾಡು ಮತ್ತು ಮನುಷ್ಯನ ನಡುವಿನ ಸಂಬಂಧದ ಕುರಿತಾಗಿ ನೀವ್ಯಾಕೆ ಬರಿಬಾರ್ದು ಅಂದಾಗ ಸಂಕೋಚದಿಂದಲೇ ಬರೆದುಕೊಟ್ಟರು.

ಕೊರೋನ ತಂದಿಟ್ಟ ಸಂಕಷ್ಟ ಒಂದೊಂದಲ್ಲ. ವೈರಸ್‌ ನ ಹರಡುವಿಕೆ, ರೋಗದ ಗುಣ ಲಕ್ಷಣ, ರೋಗದ ತೀವ್ರತೆ ಇವ್ಯಾವು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದ ಹೊತ್ತು. ನಾವೇನೋ ಲಾಕ್‌ ಡೌನ್‌ ಅಂತ ಆರಾಮಾಗಿ ಮನೆಯಲ್ಲಿದ್ದೆವು . ಸಂತೆ, ಒಂದಿಲ್ಲೊಂದು ಹಬ್ಬ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿರುವ ಜನಗಳನ್ನು ಸಾಮಾಜಿಕ ಅಂತರ ಕಾಯ್ದುಕೊ‍ಳ್ಳುವಂತೆ, ಮಾಸ್ಕ್‌ ಧರಿಸುವಂತೆ ಹೇಗೆ ಮಾಡೋದು? ಈ ವಿಷಯ ಯೋಚಿಸಿದಾಗ ಮೊದಲು ನೆನಪಾಗಿದ್ದೇ ಪಿಡಿಓ ಶೋಭಾರಾಣಿಯವರು.

ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಬಗ್ಗೆ ನನಗೆ ಯಾವಾಗಲೂ ಕುತೂಹಲ, ಯಾವಾಗಲೋ ನೋಡಿದ ಕೆರೆಗಳು ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಮಾಯಾವಾಗೋದು, ಇಂದೆರಡು ತಿಂಗಳಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡ ಅಪಾರ್ಟ್ಮೆಂಟುಗಳು ಎದ್ದು ನಿಲ್ಲೋದು ಇದೊಂಥರ ಸೋಜಿಗ ನನಗೆ. ಥಟ್ಟನೆ ನೆನಪಾಗಿದ್ದು ಒಂದಾನೊಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಕತೆಗಳನ್ನು ಬರೆದು ‘ಪ್ರಜಾವಾಣಿ’ಯಲ್ಲಿ ಬಹುಮಾನ ಪಡೆದಿದ್ದ ಪುರೂರವ. ಅದ್ಯಾಕೊ ಮದುವೆ ನಂತರ ಮಾಜಿಯಾಗಿಬಿಟ್ಟ. ತನ್ನ ಬಹುಪಾಲು ಸಮಯವನ್ನು ಬೆಂಗಳೂರಲ್ಲೇ ಕಳೆದ ಪುರುನ ಬರಹದಲ್ಲಿ ಮಹಾನಗರಿಯ ಗುಟ್ಟು ಕೇಳಬೇಕನ್ನಿಸಿತು.

ಇನ್ನ ಕತೆ ಯಾರಲ್ಲಿ ಕೇಳೋದು ಅಂತ ಗೊಂದಲದಲ್ಲಿದ್ದ ನಾನು, ಗೆಳೆಯನೊಟ್ಟಿಗೆ ದೋಸೆ ಹೋಟೆಲ್ಲಿಗೆ ಹೋದಾಗ, ಹಿಂದಿನ ಟೇಬಲ್ಲಿನಿಂದ “ದೋಸೆ ಅಂದ್ರೆ ದಾವಣಗೆರೆ ಬೆಣ್ಣೆ ದೋಸೆ ಕಣ್ರಿ” ಮಾತು ಕಿವಿಗೆ ತಾಕಿಬಿಟ್ಟಿತು. ಥಟ್ಟನೇ ನೆನಪಾಗಿದ್ದು ದಾವಣಗೆರೆಯ ಆನಂದ್‌ ಋಗ್ವೇದಿಯವರು.

ಹಂಪಿಯನ್ನು ಸಾವಿರಾರು ಕೋನಗಳಿಂದ ಫೋಟೊಗ್ರಪಿ ಮಾಡಿರಬಹುದಾದ ಜಗತ್ತಿನ ಏಕೈಕ ಹವ್ಯಾಸಿ ಛಾಯಾಗ್ರಾಹಕ ಇದ್ದರೆ ಅದು ಶಿವಶಂಕರ ಬಣಗಾರ ಸರ್.‌ ಹಂಪಿಯನ್ನು ಹೀಗೂ ನೋಡಬಹುದೆಂದು ತೋರಿಸಿಕೊಟ್ಟದ್ದೇ ಅವರು. ಸಾಕಷ್ಟು ಬಾರಿ ಅವರನ್ನು ನಕಲು ಮಾಡಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದ್ದಿದೆ. ಒಂದೊಮ್ಮೆ ಹಂಪಿ ಉತ್ಸವಕ್ಕೆ ಪದ್ಯ ಓದುವ ಸಲುವಾಗಿ ಹೋಗಿದ್ದೆ. ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಬಣಗಾರ ಸರ್‌ ಕೂಡ ಇದ್ದರು. “ಅರೆ ಸರ್‌ ಪದ್ಯಾನೂ ಬರಿತೀರಾ?” “ಹೇ ಮುಂಚೆ ಬರ್ದವಿ ಕಣ್ರಿ ಆಮೇಲೆ ಆಗ್ಲೆ ಇಲ್ಲ” ಅಂತ ನಗುತ್ತಾ ಹೇಳಿದ್ದರು. ಪದ್ಯ ಕಳಿಸಬೇಕು ಅಂದಿದ್ದಕ್ಕೆ “ಅಯ್ಯೋ, ಆ ಕವಿ ಸತ್ತೋಗಿದ್ದಾನೆ ಕಣ್ರಿ ಪ್ರವರ ಇವಾಗ ಇರೋನು ಬರಿ ಫೋಟೊಗ್ರಫರ್‌ ಬಣಕಾರ, ನೋಡ್ತೀನಿ ಇರಿ ಪದ್ಯ ಕಳಿಸ್ತೇನೆ” ಅಂತ ಪದ್ಯ ಕಳಿಸಿಯೇಬಿಟ್ಟರು.

ಇಷ್ಟದ ಕವಿ ಸ್ಮಿತಾ ಮತ್ತು ನಟರಾಜ ಸರ್‌ ರ ಕವಿತೆ ಇಲ್ಲದೇ ಹೋದ್ರೆ ಹ್ಯಾಂಗೆ ಅಂದುಕೊಂಡು, ಒಂದು ಫೋನ್‌ ಹಾಯಿಸಿದೆ. ಇಂಗ್ಲೀಷಿನಿಂದ ನೂರಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಪದ್ಯಗಳನ್ನು ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ನಟರಾಜು ಅನುವಾದಿಸಿದ್ದಾರೆ, ಪ್ರಕಟಿಸೋಣ ಮಾರಾಯ ಅಂದ್ರೆ ಅನುವಾದ ಸಮಾಧಾನ ಕೊಡ್ತಿಲ್ಲ ನೋಡನ ಇರು ಅಂತ ನಾಲ್ಕು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಸತಾಯಿಸಿದ್ದರು ಕೂಡ. ವೃತ್ತಿಯಿಂದ ಕಾಲೇಜೊಂದರಲ್ಲಿ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಉಪನ್ಯಾಸಕ ಮತ್ತು ಕಾವ್ಯದ ಕಡುಮೋಹಿ ಕೂಡ.

ನನ್ನಂಥಾ ಹುಡುಗರಲ್ಲಿ ಬರೆಯುವ ಹುರುಪು ತುಂಬಿದ್ದೇ ತಾಯಿ ಹೃದಯದ ‘ಅವಧಿ’ ಬಳಗ. ಸಾಹಿತ್ಯದ ಬೇರು ಮತ್ತು ಚಿಗುರುಗಳ ಸಂಧಾನ ಮಾಡಿಸುವ ‘ಅವಧಿ’ಯಂಥಾ ಇನ್ನೊಂದು ವೆಬ್‌ ಮ್ಯಾಗಝಿನ್ ಇಲ್ಲವೆನ್ನಿಸುತ್ತದೆ. ಇಂಥಹಾ ದುರಿತ ಕಾಲದಲ್ಲೂ ಯಾವುದೇ ಫಲಾಪೇಕ್ಷೆ ಇಲ್ಲದೇ ಹದಿನಾಲ್ಕು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಸತತವಾಗಿ‌ ವೆಬ್‌ ಮ್ಯಾಗಝಿನ್‌ ನಡೆಸುವುದೆಂದರೆ ಅಚ್ಚರಿಯೇ ಸರಿ.

ಸದಾ ಹೊಸತಿನ ಜೊತೆಗೆ ನಡೆಯುವುದೆಂದರೆ ಅಪ್ಡೇಟ್‌ ಕೂಡ ಅಗುವುದು, ಹೊಸ ರೂಪದಲ್ಲಿ ‘ಅವಧಿ’ಯನ್ನು ನೋಡುವುದೇ ಖುಷಿ. ಮಾಸ್ತರಿಕೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರೂ ಹುಡುಗು ಬುದ್ದಿ ಬಿಡದ ನನ್ನ ಕೈಗೆ ‘ಅವಧಿ’ ಅತಿಥಿ ಸಂಪಾದಕೀಯದ ಮೊದಲ ಭಾನುವಾರವನ್ನು ಒಪ್ಪಿಸಿದ ಮೋಹನ್‌ ಸರ್‌ ರ ಧೈರ್ಯ ಮೆಚ್ಚಲೇಬೇಕಾದ್ದು.