ಉದ್ರೇಕಗೊಂಡ ವಸಂತ
ಭುವನಾ ಹಿರೇಮಠ
ಯುಗವೆಂದರೆ ಒಂದು ವಸಂತವೊ
ವಸಂತಗಳ ಗುಚ್ಛವೊ
ನನ್ನ ಅಳತೆಗೆ ಸಿಗದ ಯುಗವೊ ವಸಂತವೊ
ಕಳೆದು ಹೋಗಿದೆ
ಆ ಕುರುಡು ಸೌಂದರ್ಯದಲಿ
ವಸಂತನೂ ಕಳೆದು ಹೋದಂತೆ
ಯಾವುದೂ ದೂರ ಸರಿಯುದಿಲ್ಲ
ಅಂತರದ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನ ತಪ್ಪುವುದು
ಹತ್ತಿರಗೊಳ್ಳುವ ಅಂತರದಿಂದಲೆ
ಕಲ್ಪಿತ ಹಕ್ಕಿಯ ಹಾಡು
ಆಗಸದಿ ನಕಲಾದರೇನು
ರಾಗ ಮರೆಯದ ಅದೇ ಹಕ್ಕಿ
ಮುಂದಿನ ವಸಂತವನ್ನೂ
ಬರಮಾಡಿಕೊಳ್ಳದೇ
ಮೈತುಂಬ ಹೂ ಮುಡಿವ
ಒಂದಾನೊಂದು ಋತುವಿನ
ಬರಡು ಬೊಡ್ಡೆ
ಗೆಲ್ಲುಗಳ ಬಗಲಿಗೆ ಕಚಗುಳಿ
ಅದೇ ಚಿಗುರು ಮೀಸೆಯ
ವಸಂತನ ಹರೆಯ ಕೆರಳಿದೆ
ಮಿಡಿ ಮೊಲೆಗಳೆಲ್ಲ
ಬಲಿತ ಹಸುರಿಗೆ
ಎಳಸು ಹುಳಿ ಒಗರಿಗೆ
ಚೂರೆ ಚೂರು ಉಪ್ಪು ಖಾರ
ಚಿಟಿಕೆ ಹಿಂಗು
ಸಿಡಿದ ಸಾಸಿವೆ
ಲಟಗುಡುವ ತುದಿನಾಲಿಗೆಗೆ
ಉಪ್ಪಿನ ಕಾಯಿ
ಉದ್ರೇಕಗೊಂಡ ವಸಂತ
ಕಿಚ್ಚಿಡುವ ಕಣ್ಣೋಟ
ಅಳತೆಗೆ ಸಿಗನು ತೆಕ್ಕೆಗೂ
Sister Bhuvana, the poem is so nyc and very meaningful too…! Congratulations
Nice….