ಮತ್ತು
ಸುನೀತಾ ಕೆ
ನೀನು ಆಕಾಶ
ನಾನು ನೆಲ
ನೆಲದಿಂದ ನಾನು
ಹೀಗೆ ದಿಟ್ಟಿಸುತ್ತಾ
ಯಾವುದೋ ಒಂದು
ಮರೆಯಲ್ಲಿ ನಿಂತು
ಮೆಲ್ಲಗೆ ಪಿಸುಗುಟ್ಟಿದ್ದೆ
ನನ್ನದರಕ್ಕೆ ನಿನ್ನ
ಮುತ್ತು ಎಷ್ಟು ಮಧುರ
ಯಾವುದೋ ತಿರುವಿನಲ್ಲಿ
ಸಂಧಿಸಿ ಜೊತೆಯಾದ
ಆ ಕ್ಷಣ
ಎಷ್ಟು ಸನ್ನಿಹಿತವಾಗಿ ಬಿಟ್ಟಿದೆ
ಸಮೀಪ ತೀರಾ ಸಮೀಪ
ಬಾಗಿ ಮುತ್ತಿನ ಮಳೆಗೆರೆದಿದ್ದೆ
ಮುತ್ತಿನ ಮತ್ತಿನಲಿ ನಾನು
ಮತ್ತೂ ಮತ್ತೂ ಮೃದುವಾಗಿ
ಹದವಾಗಿದ್ದೆ
ಈಗ ನನ್ನ ಬರಡು
ಎದೆಯೊಳಗೆ ಹಸಿರು
ಪಲ್ಲವಗಳು
ನೀನು ಹಾಗೆ ಇರು
ಅಲ್ಲಿ ದೂರದಲ್ಲೆ
ಆಗಾಗ್ಗೆ
ಬರಡಾಗದಂತೆ ನನ್ನ
ತೇವಗೊಳಿಸುತ್ತಿರು
ನಾನು ಇಲ್ಲೆ ನಿಂತು
ಆಕಾಶಕ್ಕೆ ಮುಖ ನೆಟ್ಟು
ಕನವರಿಸುವೆ
ನನ್ನದು ಹಸಿ ಹಸಿ
ಕನಸು ಅಷ್ಟೆ.
Nice… smitha
ಕವನ ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ ಮೇಡಂ…
Beautiful poem sunitha…am happy that ur coming out of your preachy teacher shell..ur true potential lies in poetry..expecting more and more poems from you..
VERY NICE POEM
– Anaamika
ಕವಿತೆ ತುಂಬಾ ಆಪ್ತವಾಗಿದೆ….
very super poem akka….