ಭವ್ಯ ಗೌಡ 
 
 
 
 
 
ಏಕಾಂತವೆಂಬುದು
ಚರ್ಮಕ್ಕಂಟಿಕೊಂಡೇ ಹುಟ್ಟಿಬಿಡುತ್ತದೆ,
ಬಿಡದ ಕಾಯಿಲೆಯಂತೆ
ಕಾಡುವ ಖಯಾಲಿಯದಕ್ಕೆ
ಮೊದಲಿನಂತೆ ಎಲ್ಲ
ನೋವುಗಳನ್ನು
ಉಪಚರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ,
ಸಮಾಧಾನಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ
ಕೆಲಸಕ್ಕೀಗ ನಾನಾಗಿಯೇ
ನಿವೃತ್ತಿ ಪಡೆದಿದ್ದೇನೆ
ಯಾರಿಗೂ ಸಿಗದಂತೆ
ಉಳಿಸಿಕೊಂಡ
ಸೋತ-ಸೋಲುವ ಪದ್ಯಗಳ
ಜರೂರತ್ತು ನನಗಿಲ್ಲ
ಹೀಗೆಂದುಕೊಂಡೇ
ಬರೆದ ಪದ್ಯಗಳ ಲೆಕ್ಕವಿಲ್ಲ
ಗೋಡೆಗಳ ಮಧ್ಯೆ ಕುಳಿತು
ಹೀಗೆ ಒಬ್ಬೊಬ್ಬಳೆ
ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುವಾಗ
ತನ್ನದೇ ಪದ್ಯ ಗುನುಗುತ್ತಾ
ತಿರುಗುತ್ತಿರುವ ಫ್ಯಾನಿಗೆ,
ಎದೆಗೊಂದಿಷ್ಟು ನಿಟ್ಟುಸಿರು
ಕೊಡುವ ತವಕ
ನನಗಾಗಲೇ ಗಂಟಲು
ಕಟ್ಟಿರುವ ದುಃಖ
ಆತ್ಮದ ಬಂಧುವೆಂದರೆ
ಕನ್ನಡಿಯಿದ್ದಂತೆ ಎಂದು
ಯಾರೋ ಹೇಳಿದ ನೆನಪು,
ಸಧ್ಯ ನಿಂತಿದ್ದೇನೆ
ಅದೇ ಕನ್ನಡಿಯ ಮುಂದೆ
ನನ್ನೆದುರಿನಲಿ
ನನ್ನೊಳಗಿನ ಬಂಧು
ಥೇಟ್ ಸೋತ ಪದ್ಯದಂತೆ
ನಗುವಿಗೊಂದು ನಗು
ಅಳುವಿಗೊಂದು ಮಿಡಿತ,
ಸಂತಸಕ್ಕೋ?
ಇಷ್ಟು ಸಹಿಸುತ್ತಿರುವ
ಸಮ್ಯಮಕ್ಕೊ?
ಕಣ್ತುಂಬಿದಾಗಲೇ ಅರಿವಾದದ್ದು
ಹೌದು…
ಯಾರ ನರಕದಲ್ಲಿ ಯಾರೂ
ಜೀವಿಸಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ
“ಕನ್ನಡಿ”ಯು ಬರಿ ಕನ್ನಡಿಯಷ್ಟೆ
ಕಣ್ಣೊರೆಸುವುದಿಲ್ಲ!