ಮೂಲ: ಪಾಬ್ಲೊ ನೆರೂದ
ಅನುವಾದ: ದಿವ್ಯಪ್ರಕಾಶ
ಒಂದು ನಾಯಿ ಸತ್ತಿದೆ
ಅದು ನನ್ನ ನಾಯಿ
ತೋಟದ ತುಕ್ಕುಹಿಡಿದ ಕುಟಾರಿಯಲ್ಲೇ
ಅವನನ್ನು ಹೂತಿದ್ದೇನೆ.
ಕೆಲವು ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ನಾನೂ ಅವನ ಬಳಿ ಹೋಗುವವನೇ.
ಸದ್ಯಕ್ಕೆ ಅವನ ರೊಣೆ,
ಫಟಿಂಗತನ, ಥಂಡಿಯ ಮೂಗು ನನ್ನಿಂದ ಮರೆಯಾಗಿವೆ.
ಮತ್ತೆ ನಾನು ಭೌತವಾದಿ – ಸತ್ತಮೇಲೆ ಮನುಷ್ಯರಿಗೆ ಸಿಗುವ
ಸ್ವರ್ಗದಲ್ಲಿ ನಂಬಿಕೆ ಇಲ್ಲದವ.
ನಾನೆಂದೂ ಸೇರಲಾರದ ಸ್ವರ್ಗವನ್ನೀಗ ನಂಬುತ್ತಿದ್ದೇನೆ
ಹೌದು, ನಾಯಿಪಾಡಿನಲ್ಲೇ ದಕ್ಕುವ ಸ್ವರ್ಗವನ್ನು!
ಅಲ್ಲಿ ನನ್ನ ನಾಯಿ, ತನ್ನ ಬಾಲ ಅಲ್ಲಾಡಿಸುತ್ತಾ
ನನ್ನ ಬರುವಿಕೆಗಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಿದೆ.
ಎಂದೂ ಜೀತ ಮಾಡದ ಈ ಜೊತೆಗಾರನನ್ನು
ಕಳಕೊಂಡ ದುಃಖವನ್ನು ಹೇಗೆ ಹೇಳಲಿ?
ಅವನ ಸ್ನೇಹವೋ – ಎಲ್ಲಾ ಮುಳ್ಳುಗಳನ್ನು ತನಗೇ ನಾಟಿಸಿಕೊಂಡ
ಮುಳ್ಳುಹಂದಿಯಂಥದ್ದು, ಬಂಡಾಯದ್ದು, ಚಾರ್ಕಲದಷ್ಟು ಎತ್ತರದ್ದು,
ಎಷ್ಟು ಬೇಕೋ ಅಷ್ಟರದ್ದು, ಪೋಕಳೆಯಲ್ಲದ್ದು.
ಅವನು ಆಗಾಗ ನಿಗುರುವ ಬೇರೆ ನಾಯಿಗಳಂತೆ
ನನ್ನ ಮೈಮೇಲೆ ಹತ್ತಲಿಲ್ಲ,
ಮೊಣಕಾಲು ನೆಕ್ಕಲಿಲ್ಲ.
ಆತ ಇರುವಾಗ ನನ್ನನ್ನು ಎವೆ ಇಕ್ಕದೆ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ
ನನಗೆ ಬೇಕಾದ ಗಮನವನ್ನು ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದ.
ಅವನ ಕಾಳಜಿ ನೋಡಿದರೆ-
ನನ್ನಂತಹ ಟೊಳ್ಳು ಮನುಷ್ಯನಿಗಾಗಿ ಒಂದು
ನಾಯಿ ತನ್ನ ಸಮಯ ವ್ಯರ್ಥಮಾಡುತ್ತಿದೆ ಎನ್ನುವುದು
ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತಿತ್ತು.
ಆತನ ಕಣ್ಣುಗಳು ನನಗಿಂತ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕ ಕಣ್ಣುಗಳು
ಆತ ನನ್ನನ್ನೇ ದಿಟ್ಟಿಸಿ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ
ಆ ನೋಟ ನನಗಷ್ಟೇ ಮೀಸಲಿತ್ತು.
ಅವನ ರೋಮದಂತೆ ದಟ್ಟವಾದ ಪ್ರೇಮ
ನನ್ನ ಬಳಿಯೇ ಇದೆ, ನನ್ನನ್ನು ಬಾಧಿಸದೆ,
ನನ್ನಿಂದೇನನ್ನೂ ಬೇಡದೆ.
ಸಮುದ್ರ ದಂಡೆಯ ಒದ್ದೆ ರೇವೆಯಮೇಲೆ ನಡೆವಾಗ
ಅವನ ಎದ್ದ ಬಾಲ ನೋಡಿ ನಾನೆಷ್ಟು ಅಸೂಯೆ ಪಟ್ಟಿಲ್ಲ?
ಆಗಸವೆಲ್ಲಾ ಹಕ್ಕಿಗಳಿಂದ ತುಂಬಿರುವಾಗ
ನನ್ನ ರೋಮದ ನಾಯಿ ತನ್ನ
ಚಿನ್ನದ ಬಾಲ ಮೇಲೆತ್ತಿ
ಸಮುದ್ರದ ಅಲೆಗಳೆಡೆಗೆ ಜಿಗಿಯುತ್ತಿತ್ತು,
ಉಪ್ಪುನೀರಿನ ತುಂತುರಿಗೆ ಮುಖಾಮುಖಿಯಾಗುತ್ತಿತ್ತು.
ಸಂತೋಷ! ಸಂತೋಷ! ಸಂತೋಷ!
ಈ ನಾಚಿಕೆಗೆಟ್ಟ ನಿರಂಕುಶ ನಾಯಿಗಳಿಗಷ್ಟೇ ಗೊತ್ತು
ಹೇಗೆ ಸಂತೋಷ ಪಡುವುದೆಂದು.
ನಾನೇನು ನನ್ನ ಸತ್ತನಾಯಿಗೆ ಗುಡ್ ಬೈ ಹೇಳುವುದಿಲ್ಲ
ಏಕೆಂದರೆ ನಾವಿಬ್ಬರೂ ಒಬ್ಬರಿಗೊಬ್ಬರು ಸುಳ್ಳು ಹೇಳುವುದಿಲ್ಲ.
ಅಂಟಿಕೊಂಡಿದೆ ಮೈತುಂಬ
ಕಪಾಟಿನಲ್ಲಿರುವ ಬಟ್ಟೆಗಳ ತುಂಬ
ಒದ್ದೆ ಮರಳು ಅಂಟಿಕೊಂಡಂತೆ
ಉದುರುವ ಪೊತ್ತೆ ಕೂದಲೆಲ್ಲ
ಹಾಗೆ ಕಾಪಾಡಿಬಿಡಲೆಂಬ ಹಂಬಲ
ಮುಂದೊಂದು ದಿನ
ನನ್ನ ಮರಿ ಬಾಲದ ಶೋನು
ಹೀಗೆ ಹಿಡಿದರೆ
ಬಾರದ ಹಾದಿ
ಎಲ್ಲೆಯೇ ಇಲ್ಲದಷ್ಟು
ನೆನಪ ಕುದುರಿಸಿ
ದಿನ ದಿನವೂ
ಖುಷಿಯೆಂಬ ಪಲ್ಲಂಗದಲ್ಲಿ
ನಮ್ಮನೇರಿಸಿ
ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಬಿಡಲಾರದ
ಸಂಗಾತಿಯ ನೆನಪಿಗೆ
ಇರಲಿ ನಾ ಕೊಡವಲಾರೆ
ನನ್ನ ಮೈಯೊಳಗೆ
ನನ್ನ ಬಟ್ಟೆಯೊಳಗೆ
ನನ್ನ ಮನೆಯೊಳಗೆ
ನನ್ನ ಕಣ್ಣ ಮುಂದೆ
ನನ್ನ ಕವನದೊಳಗೆ
………………………
……....…….………..!
ಕವನ ಓದಿದರೆ ದುಃಖವಾಗುತ್ತದೆ. ಸಾಕಿದ ನಾಯಿಗಳೊಂದಿಗಿನ attachment ಸಾಕಿದವರಿಗೆ ಗೊತ್ತು. ಒಂದು ದಿನ ಅದಿಲ್ಲ ಅನ್ನುವ ಕಲ್ಪನೆ ಕೂಡ ಕಷ್ಟ. ಅದರ ಮೇಲಿನ ಪ್ರೀತಿ ಸೊಗಸಾಗಿ ವ್ಯಕ್ತ ಪಡಿಸಿದ್ದೀರಾ..