ಎನ್. ರವಿಕುಮಾರ್ ಟೆಲೆಕ್ಸ್

ಕಲಿಯುಗದ ಒಂದು ಮುಕ್ಕಾಲು ಶತಮಾನದ(1852) ವನವಾಸದಿಂದ ಶ್ರೀರಾಮನಿಗೆ ಸುಪ್ರೀಂ ಕೋರ್ಟ್ ಮುಕ್ತಿ ನೀಡಿದೆ. ಶ್ರೀರಾಮನಿಗೆ ಯಾನೆ ರಾಮಲಲ್ಲಾ ನಿಗೆ ತನ್ನ ಜನ್ಮಭೂಮಿಯ ಹಕ್ಕನ್ನು ಕೊಡಿಸಲು ನಡೆದ ಏನೆಲ್ಲಾ ಘಟನಾವಳಿಗಳು ಈಗ ರಾಮಾಯಣದಷ್ಟೆ ಒಂದು ಬೃಹತ್ ಚರಿತ್ರೆಯಾಗಿ ನಮ್ಮ ಮುಂದೆ ಇದೆ. ಇನ್ನೂ ವನವಾಸ ಮುಗಿಸಿದ ಶ್ರೀರಾಮನಿಗೆ ವೈಭವೋಪೇತ ಮಂದಿರ ಕಟ್ಟುವುದು ಸುಲಭ ಸಾಧ್ಯ. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಭಾರತ ಭಕ್ತಿ-ಭಾವದಿಂದ ಕಾಯುತ್ತಿದೆ.

ರಾಮನಿಗಾಗಿ ಈ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಈ ಒಂದು ಮುಕ್ಕಾಲು ಶತಮಾನ ಏನೆಲ್ಲಾ ನಡೆಯಿತು. ಅದರಲ್ಲೂ 1990- 1992 ಮತ್ತದರ ನಂತರದಲ್ಲಿ ಭಾರತ ಕಂಡ ಘನಘೋರ ದಿನಗಳನ್ನು ಮರೆಯಲಾದೀತೆ? ಧರ್ಮ ಮತ್ತು ರಾಜಕಾರಣ ದ ನಡುವೆ ಅಂತರದ ತೆಳುಪದರವೇ ಇಲ್ಲದಷ್ಟು ಒಂದರೊಳಗೊಂದು ಮಿಳಿತಗೊಂಡು ಮಲೆತು ಹೋಗಿವೆ.

ಕಳೆದ 30 ವರ್ಷಗಳ ಭಾರತೀಯ ರಾಜಕಾರಣವನ್ನು ಮತ್ತು ಧರ್ಮವನ್ನು ಪ್ರತ್ಯೇಕಿಸಿ ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗದಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಒಂದರೊಳಗೊಂದು ಕರಗಿ ಹೋಗಿವೆ. ಅದುವೇ ಧರ್ಮೋರಾಜಕಾರಣ. ಈಗ ಈ ಧರ್ಮೋರಾಜಕಾರಣದಿಂದಲೆ ಇವತ್ತು ಶ್ರೀರಾಮನಿಗೆ ನ್ಯಾಯ ಸಿಕ್ಕಿದೆ. ಅಸಂಖ್ಯಾತ ಆಸ್ತಿಕ ಜನಸಮುದಾಯದ ಭಕ್ತಿ.ಭಾವನೆಗಳು ಪರವಶಗೊಂಡಿವೆ . ದೇವರು ಮತ್ತು ಭಕ್ತನ ನಡುವೆ ಮುಕ್ತಿಮಾರ್ಗದ ಅನುಸಂಧಾನಗಳು ಇನ್ನಷ್ಟು ಸಲೀಸುಗೊಂಡಿರಬಹುದನೋ..?!

ಈ ದೇಶದ ಸೌಹಾರ್ದ ಪರಂಪರೆಯನ್ನು ಬಯಸುವ, ಸಮಾನತೆ, ಸಹಬಾಳ್ವೆಯ ಸಾಂವಿಧಾನಿಕ ಆಶಯಗಳನ್ನು ಒಪ್ಪುವ, ಅವುಗಳಿಗಾಗಿ ದುಡಿಯುವ , ಮಿಡಿಯುವ ಅಸಂಖ್ಯಾತ ಜನರನ್ನು ಎಲ್ಲಾ ಕಾಲಕ್ಕೂ ಬಾಧಿಸುತ್ತಿರುವುದೆಂದರೆ ಅದು ಬಾಬರಿ ಮಸೀದಿ ಧ್ವಂಸ. ರಾಮನನ್ನು ರಾಜಕಾರಣದ ನಡುಮನೆಗೆ ತಂದು ಅವನಿಗಾಗಿ ನ್ಯಾಯ ಕೇಳುವ ರಣೋತ್ಸಾಹದಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಯಾತ್ರೆ-ಜಾತ್ರೆಗಳು, ಹಿಂಸೆ, ಹತ್ಯೆಗಳು ಯಾವ ಕಾಲಕ್ಕೂ ಕ್ಷಮೆಗೆ ಅರ್ಹವಲ್ಲ.

ಮತ್ತೆ, ಮತ್ತೆ ರಾಮ ಮಂದಿರದ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಲೆ ಬಂದ ಹಿಂಸಾರಾಜಕಾರಣ ವನ್ನು ಮರೆಯಲಾದೀತೆ?. ಈ ದೇಶದ ಸೌಹಾರ್ದತೆ ಪರಂಪರೆಯ ಹೂ ದೋಟವನ್ನು ಹೊಸಕಿ ಹಾಕಿದ ಕಾಲ ಘಟ್ಟವದು, ಯಾವ, ಯಾವ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ರಾಜಕೀಯಾಧಿಕಾರದ ಹುಚ್ಚು ಕುದುರೆ ಸೆಟೆದು ನಿಂತಾಗಲೆಲ್ಲಾ “ರಾಮ -ರಹೀಮ” ರನ್ನು ಗುರಾಣಿಗಳಂತೆ ಜನ ಸಮೂಹದ ಮೇಲೆ ತೂರುತ್ತಾ ಬರಲಾಗಿದೆ. ರಾಮನಿಗೆ ನ್ಯಾಯ ಸಿಕ್ಕ ಇವತ್ತಿನ ಸಂಭ್ರಮವನ್ನು ಬದಿಗಿಟ್ಟು ಒಮ್ಮೆ ಹಿಂತಿರುಗಿ ನೋಡಿದರೆ ಅಸಂಖ್ಯಾತ ಅಮಾಯಕರ ರಕ್ತ -ಕಣ್ಣೀರಿನಿಂದ ಶಾಂತಿ, ಸಹಬಾಳ್ವೆಯ ಬುದ್ಧಭೂಮಿ ನೆಂದು ನಲುಗಿ ನರಳುತ್ತಿರುವುದು ಕಾಣಿಸುತ್ತದೆ.

ಬಾಬರಿ ಮಸೀದಿಯ ಧ್ವಂಸದ ಮೊದಲ ಯತ್ನವನ್ನು ತಪ್ಪಿಸಿದ ಕೀರ್ತಿ ಅವತ್ತಿನ ಪ್ರಧಾನಿ ವಿ.ಪಿ ಸಿಂಗ್ ಅವರಿಗೆ ಸಲ್ಲಬೇಕು. ಪೊಲೀಸರ ಫೈರಿಂಗ್ ನಲ್ಲಿ ನೂರಾರು ಕರಸೇವಕರು ಹೆಣವಾದರು. ಸಾಮಾಜಿಕ ನ್ಯಾಯದ ಸೂತ್ರ ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿದ ಮಂಡಲ್ ವರದಿ ಜಾರಿ ಮತ್ತು ಈ ದೇಶದ ಸೌಹಾರ್ದತೆಗಾಗಿ ಬಾಬರಿ ಮಸೀದಿ ಧ್ವಂಸವನ್ನು ದಿಟ್ಟತನದಿಂದ ತಡೆದ ವಿ ಪಿ ಸಿಂಗ್ ಅಧಿಕಾರ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವಂತಾಯಿತು.

ಆದರೆ, ಕೇಂದ್ರದಲ್ಲಿ ಷೋ ಕಾಲ್ಡ್ ಸೆಕ್ಯೂಲರ್ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಸರ್ಕಾರವಿದ್ದಾಗಲೇ 1992 ಡಿ.6 ರಂದು ಬಾಬರಿ ಮಸೀದಿ ಧ್ವಂಸ ಆಗಿಯೇ ಹೋಯಿತು. ಆಗಲೆ ಸೆಕ್ಯೂಲರ್ ಸಿದ್ಧಾಂತವೆಂಬುದು ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳು ಜಗಿದು ಉಗಿಯುವ ಅಡಕೆಲೆಯೇ ಎಂಬುದು ಸಾಬೀತಾಯಿತು. ರಾಜಕೀಯ ಪೀಡಿತ ರಥಯಾತ್ರೆ ಹರಿದ ಹಾದಿಯುದ್ದಕ್ಕೂ ಮತ್ತು ಮಸೀದಿ ಧ್ವಂಸದ ನಂತರ ಇದರ ನಂತರ ನಡೆದದ್ದು ಅಕ್ಷರಶಃ ಮಾರಣ ಹೋಮ.

ಮನುಷ್ಯರಿಗೆ ಧರ್ಮದ ಅಫೀಮು ಕುಡಿಸಲಾಗಿತ್ತು. ಮೆದುಳಲ್ಲಿ ಜನಾಂಗೀಯ ದ್ವೇಷದ ಬೀಜ ಬಿತ್ತಲಾಗಿತ್ತು. ಸರಯೂ ನದಿಯಲ್ಲಿ ಹೆಣಗಳು ತೇಲುವುದು, ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶ, ಮುಂಬೈ, ರಾಜಾಸ್ತಾನದ ಬೀದಿ, ಬೀದಿಗಳಲ್ಲಿ ಅನಾಥವಾಗಿ ಬಿದ್ದಿದ್ದ ಹೆಣಗಳು, ಹೊತ್ತಿ ಉರಿದ ಜೋಪಡಿಗಳು, ಆಕ್ರಂದನಗಳು ಅಧಿಕಾರ ರಾಜಕಾರಣದ ಫಸಲಿನಂತೆ ಕಾಣತೊಡಗಿದ್ದವು. ಇದರ ಫಲವೆಂಬಂತೆ ಇಂದಿಗೂ ಅದೇ ರಕ್ತಸಿಕ್ತ ಫಸಲು ರಾಜಕಾರಣ ಮುಂದುವರೆದಿದೆ.

ನ.9 ರಂದು ಸುಪ್ರೀಂಕೋರ್ಟ್ ರಾಮಮಂದಿರ -ಬಾಬರಿಮಸೀದಿ ಭೂ ವಿವಾದದ ಬಗ್ಗೆ ತೀರ್ಪು ಪ್ರಕಟಿಸಿದೆ. ಇದೊಂದು ಸಾಮರಸ್ಯದ ತೀರ್ಪು, ಶಾಂತಿ-ಸೌಹಾರ್ದತೆಯ ಕಾಯ್ದುಕೊಳ್ಳುವ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಈ ತೀರ್ಪು ಅತ್ಯುತ್ತಮವಾಗಿದೆ ಎಂದೆಲ್ಲಾ ವಿಶ್ಲೇಷಣೆಗಳು ನಡೆಯುತ್ತಿವೆ.

2.77 ಎಕರೆ ಭೂಮಿಗೆ ರಾಮಲಲ್ಲಾ ನೆ ಅಸಲಿ ವಾರಸುದಾರರ(?!)ಮಸೀದಿಗಾಗಿ 5 ಎಕರೆ ಭೂಮಿ ಕೊಡುಗೆಯಂತಹ ಸಾಲುಗಳನ್ನು ಓದುವ ಆರಂಭದಲ್ಲೇ ಮುಖ್ಯ ನ್ಯಾಯಮೂರ್ತಿ ರಂಜನ್ ಗೊಗೊಯ್ ಬಾಬರಿ ಮಸೀದಿಯನ್ನು ಧ್ವಂಸ ಗೊಳಿಸಿದ್ದು ಅಪರಾಧ ಎಂದು ಹೇಳಿದ ಮಾತು ಆ ಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ಧೀರ್ಘ ನಿಟ್ಟುಸಿರು ಬಿಟ್ಟು ಸಮಾಧಾನ ಪಡುವಂತಾಯಿತು ( ಈ ಮಾತನ್ನು ಯಾವ ಸುದ್ದಿ ಮಾಧ್ಯಮಗಳು ಬ್ರೇಕಿಂಗ್ ನ್ಯೂಸ್ ಆಗಿಯೂ, ಮುಖ್ಯವಾಗಿಯೋ ತೋರಿಸುವ ಅಥವಾ ಮುದ್ರಣ ಮಾಧ್ಯಮಗಳು ಮುಖ್ಯಾಂಶ ಸುದ್ದಿಯಾಗಿಯೋ, ಗಮನಾರ್ಹ ಸ್ಥಳದಲ್ಲೋ ಪ್ರಕಟಿಸುವ ಗೋಜಿಗೆ ಹೋಗಿಲ್ಲ).

ಆದರೆ ಅಪರಾಧವೆಂದಾದ ಮೇಲೆ ಅಪರಾಧಿಗಳು ಇರಲೇಬೇಕು. ಅವರಿಗೆ ಶಿಕ್ಷೆ ಆಗಬೇಕು ಎಂಬುದರ ಬಗ್ಗೆ ನ್ಯಾಯಪೀಠ ತನ್ನ ತೀರ್ಪಿನಲ್ಲಿ ಹೇಳಿದ್ದು ಯಾರಿಗೂ ಕೇಳಿಸಲಿಲ್ಲ ಎಂದು ಭಾವಿಸುತ್ತೇನೆ.(?)

ಸದ್ಯ ಈ ತೀರ್ಪು ದೇಶದ ಸಾಮರಸ್ಯಕ್ಕೆ, ಸೌಹಾರ್ದತೆಗೆ ಯಾವ ಧಕ್ಕೆಯನ್ನು ತಂದಿಲ್ಲ ಎಂಬ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿಯೇ ಇದೊಂದು ಐತಿಹಾಸಿಕ ತೀರ್ಪು. ತೀರ್ಪು ಪ್ರಕಟಗೊಳ್ಳುವ ಮುಂಚಿತವಾಗಿಯೇ ಅದನ್ನು ಶಾಂತಿ-ಸೌಹಾರ್ದತೆ ಯ ಕೃತಕ ಕಾಳಜಿಯ ಸಮೂಹ ಸನ್ನಿಯನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸುವ ಮೂಲಕ ನ್ಯಾಯದ ಸಮಾಧಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಯಾರೊಬ್ಬರೂ ಮಾತಾಡದಂತೆ ಮಾಡಲಾಗಿದೆ.

ವಿವಾದಿತ ಭೂಮಿ ರಾಮಜನ್ಮಭೂಮಿಯೇ ಆಗಿ ಅಖೈರು ಗೊಂಡಿದ್ದರಿಂದ ಆಸ್ತಿಕ ಹಿಂದೂಗಳಲ್ಲಿ ಸಹಜ ಸಂತಸ ವ್ಯಕ್ತವಾಗುತ್ತಿದೆ. ಆದರೆ ಭೂಮಿ ಹಕ್ಕಿಗಾಗಿ ಹೋರಾಡಿಕೊಂಡು ಬಂದಿದ್ದ ಮುಸ್ಲಿಂ ಸಂಘಟನೆಗಳು ತಮಗೂ ನ್ಯಾಯ ಸಿಕ್ಕಿತು ಎಂಬ ಭಾವನೆಯಲ್ಲಿ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡಿರುವುದು ಈ ಹೊತ್ತಿನ ಅನಿವಾರ‍್ಯವೇನೊ ಎಂಬಂತೆ ಅರ್ಥೈಸಬಹುದು, ಭೂಮಿ ಹಕ್ಕಿಗಿಂತ ಈ ದೇಶದ ಶಾಂತಿ-ಸೌಹಾರ್ದತೆ ಮುಖ್ಯ ಎಂಬ ಭಾವನೆಯನ್ನು ಎಲ್ಲೆಡೆ ವ್ಯಕ್ತವಾಗುತ್ತಿರುವ ಅಬ್ಬರದಲ್ಲಿ ನ್ಯಾಯದ ತಣ್ಣನೆಯ ಅಳಲು ಯಾರಿಗೂ ಕೇಳಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ.

1990 ಸೆಪ್ಟಂಬರ್ ನಿಂದ ಮೂರು ತಿಂಗಳ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ರಾಮನ ಹೆಸರಿನಲ್ಲೇ 166 ಕೋಮುಗಲಭೆಗಳು ನಡೆದಿವೆ. 564 ಜನರ ಬಲಿ ನಡೆದು ಹೋಗಿದೆ. ಕೇವಲ ಜೈಪುರ ಒಂದರಲ್ಲೇ 1990 ಅಕ್ಟೋಬರ್ ತಿಂಗಳೊಂದರಲ್ಲೆ 130 ಜನ ಅಮಾಯಕರು ಧರ್ಮದಾಹಕ್ಕೆ ಬಲಿಯಾಗಿ ಹೋದರು. (ಇದು ಸರ್ಕಾರಿ ಲೆಕ್ಕ. )

1992 ಡಿ.6 ರಂದು ಬಾಬರಿ ಮಸೀದಿ ಧ್ವಂಸಗೊಂಡ ಬೆನ್ನಲ್ಲಿ ದೇಶಾದಾದ್ಯಂತ ಭುಗಿಲೆದ್ದ ಗಲಭೆಯಲ್ಲಿ ಜಸ್ಟೀಸ್ ಮನಮೋಹನ್ ಸಿಂಗ್ ಲಿಬ್ರಹಾನ್ ವರದಿಯ ಮೂಲಗಳ ಪ್ರಕಾರವೇ 2000ಸಾವಿರಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಜನರ ಕಗ್ಗೊಲೆ ನಡೆದಿದೆ. ಅಲ್ಲಿಂದ 2002 ರ ಗೋದ್ರಾ ಹತ್ಯಾಕಾಂಡದ ವರೆಗೂ ನಡೆದ ನಿರ್ಮಾನುಷ ಹತ್ಯೆ, ಅತ್ಯಾಚಾರಗಳಿಗೆ ಸಾವಿರಾರು ಜನರು ತುತ್ತಾಗಿದ್ದಾರೆ.

ಅಯೋಧ್ಯೆಯ ವಿವಾದಿತ ಭೂಮಿ ರಾಮನಿಗೆ ಸೇರಿದ್ದು , ಮಸೀದಿಯಲ್ಲ ಎಂದು ತೀರ್ಪು ನೀಡಿದ ನ್ಯಾಯಪೀಠ ರಾಮನ ಭೂಮಿ ಮೇಲೆ ಕಟ್ಟಲ್ಪಟ್ಟ ಕಟ್ಟಡ(ಮಸೀದಿ)ಯನ್ನು ಒಡೆದು ಹಾಕಿದ್ದಕ್ಕೆ ಪರಿಹಾರವಾಗಿ ಅರ್ಜಿದಾರ ಸುನ್ನಿ ವಕ್ಫ್ ಸಮಿತಿಗೆ ಮಸೀದಿ ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳಲು 5 ಎಕರೆ ಭೂಮಿಯನ್ನು ದಯಪಾಲಿಸಿದೆ. ಆದರೆ ಮಸೀದಿ ಒಡೆದವರಿಗೆ ಯಾವ ಶಿಕ್ಷೆಯೂ ಘೋಷಣೆಯಾಗದಿರುವುದು ಈಗ ಮರೆಗೆ ಸರಿದು ಹೋಗಿದೆ.

ಬಾಬ್ರಿ ಮಸೀದಿ ದ್ವಂಸದಲ್ಲಿ ಲಾಲ್ ಕೃಷ್ಣ ಅಡ್ವಾನಿ, ವಾಜಪೇಯಿ, ಉಮಾಭಾರತಿ, ಮುರಳಿ ಮನೋಹರಜೋಷಿ ಸೇರಿದಂತೆ 68 ಜನ ಅಪರಾಧಿಗಳು ಎಂದು ಘೋಷಿತವಾಗಿತ್ತು. ಮಸೀದಿಯ ಧ್ವಂಸದ ನೀಲಿನಕ್ಷೆ ಸಂಘಪರಿವಾರದ್ದೇ ಅಗಿದ್ದು, ಇದನ್ನು ಅನುಷ್ಠಾನ ಗೊಳಿಸುವಲ್ಲಿ ಅಡ್ವಾಣಿ, ಮುರಳಿ ಮನೋಹರ ಜೋಷಿ ಅವರು “pseudo moderate” ಪಾತ್ರ ವಹಿಸಿದ್ದರು. ಅಸಲಿ ಸಂಚುದಾರರು ಅವರೇ ಆಗಿದ್ದರು.

ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶದ ಕಲ್ಯಾಣ ಸಿಂಗ್ ಸರ್ಕಾರ ಆಡಳಿತ ಯಂತ್ರವನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಂಡು ವ್ಯವಸ್ಥಿತವಾಗಿ ಮಸೀದಿ ಧ್ವಂಸಕ್ಕೆ ಸಹಕಾರ ನೀಡಿತ್ತು. ಇದೊಂದು ಈ ದೇಶದ ಜನರ ವಿಶ್ವಾಸ ಘಾತುಕ ಕೃತ್ಯ ಎಂದು ಲಿಬ್ರಾಹನ್ ಆಯೋಗದ ವರದಿ ಯಲ್ಲಿ ಅಂಗೈ ಹುಣ್ಣಿನಂತೆಯೇ ಇದೆ ಹೀಗಿರುವಾಗ ನ್ಯಾಯ ದಾನದಲ್ಲಿ ಇವು ಗೋಚರಿಸದೆ ಹೋದದ್ದು ಒಂದು ವಿಪರ್ಯಾಸ.

ರಾಮಲಲ್ಲಾ (ಶ್ರೀರಾಮ) ಗೆ ನ್ಯಾಯ ಸಿಕ್ಕಿತು ನಿಜ, ರಾಮನೂ ಸುಖವಾಗಿರಬಹುದು, ರಹೀಮನಿಗೂ ಪರಿಹಾರ ಸಿಕ್ಕಿದ ಸಮಾಧಾನ ವಿರಬಹುದು. ಆದರೆ ಘಾತುಕ ರಾಜಕಾರಣವನ್ನೆ ಹೊತ್ತ ರಾಮರಥ ಹಾದು ಹೋದ ಹಾದಿಗಳಲ್ಲಿ , ಅದು ಬೀಸಿದ ವಿಷಗಾಳಿ ಸೋಕಿದ ನೆಲಗಳಲ್ಲಿ ತಲವಾರು, ತ್ರಿಶೂಲಗಳಿಗೆ ಬಲಿಯಾದ, ಧರ್ಮಧುರಿಯಲ್ಲಿ ಬೆಂದು ಬೂದಿಯಾದವರ ಕುಟುಂಬಗಳಿಗೆ ನ್ಯಾಯ ಸಿಕ್ಕಿದೆಯಾ.?

ಅದೆಷ್ಟು ವಿಧವೆಯರು, ತಂದೆ-ತಾಯಿ ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಅನಾಥರಾದ ಮಕ್ಕಳು, ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡು ನಿತ್ಯ ದುಃಖಳಿಸುವ ತಂದೆ-ತಾಯಿಗಳು, ಉಸಿರು ಬಿಗಿ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ನರಳುತ್ತಿರುವ ಆ ನಷ್ಟ- ನೋವು, ಗೋಳು, ನಿಟ್ಟುಸಿರುಗಳಿಗೆ ನ್ಯಾಯ ಸಿಕ್ಕುವುದಾದರೂ ಎಂದು? ಮರ್ಯಾದಾಪುರುಷೋತ್ತಮ ರಾಮನ ನ್ಯಾಯ ಪ್ರತಿವ್ರತಾ ಶಿರೋಮಣಿ ಸೀತೆ, ಶೂರ್ಪನಖಿ, ರಾವಣ, ಶಂಭೂಕರ ಪಾಲಿಗೆ ಘನಘೋರ ಅನ್ಯಾಯ ಎಂಬುದನ್ನು ಜಗತ್ತು ಅರಿವುದಾದರೂ ಎಂದು?!.