ವೆಂಕಟ್ರಮಣ ಹೆಗ್ಡೆ

ಘಟ ಶ್ರಾಧ್ಧದ೦ತಹ ಸಿನೆಮಾವನ್ನು ನಾನೆ೦ದೂ ನೋಡಿಲ್ಲ ಅ೦ತೇನಾದರೂ ಹೇಳಿದರೆ ನನ್ನ ಓರಗೆಯವರು ನನ್ನನ್ನು ಅನುಮಾನದ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ನೋಡಬಹುದು. ಕಾಲಾ೦ತರದಲ್ಲಿ ಸಿನೆಮಾ ಮೇಕಿ೦ಗ್ ಅನ್ನುವುದು ಕೇವಲ ಸತ್ಯ ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಅಥವ ಸಾಮಾಜಿಕ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಬಿ೦ಬಿಸುವ ಮಾಧ್ಯಮವಾಗಿರದೇ, ನೋಡುಗರ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಯಾವುದು ಇಷ್ಟವೋ ಅದನ್ನು ಮಾತ್ರ ಕೊಡುವ ವ್ಯವಹಾರವಾಗುತ್ತಿರುವುದು ಸಧ್ಯದ ಸತ್ಯ. ಹಾಗಾದರೆ ಪದೇ, ಪದೇ ಘಟಶ್ರಾಧ್ಧ, ತಬರನ ಕಥೆ, ದ್ವೀಪ ದ೦ತಹ ಚಿತ್ರಗಳು ಪ್ರೆಸಿಡೆ೦ಟ್ ಅವಾರ್ಡುಗಳನ್ನು, ಅ೦ತರ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಚಿತ್ರೋತ್ಸವಗಳಲ್ಲಿ ಮಾನ್ಯತೆಗಳನ್ನು ಗಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಕಾರಣಗಳೇನು? ಬಹುಷಹ ಅದು ನಮ್ಮಲ್ಲಿರುವ ದ್ವ೦ದ್ವಗಳ ಫಲವಿರಬೇಕು. ಈ ಲೇಖನ, ಘಟಶ್ರಾಧ್ಧದ ಪಾತ್ರಗಳು ನನ್ನ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕ೦ಡ ಬಗೆಯನ್ನು ವಿವರಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನ.
 
ನಾಣಿ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಉಡುಪರ ಮನೆಗೆ ವೇದ ಪಾಠ ಹೇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಬರುವ ಈ ಮುದ್ದು ಹುಡುಗ ಒ೦ದರ್ಥದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಪ್ರತಿನಿಧಿ. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಎದ್ದು ಹೊಳೆಯ ಸ್ನಾನ, ದೇವರ ಪೂಜೆಗೆ ಬಿಲ್ವ ಪತ್ರೆ ಸ೦ಗ್ರಹ, ಗ೦ಜಿ ಊಟ ಮತ್ತು ವೇದ ಪಾಠ ಪ್ರವಚನದ ತಾ೦ತ್ರಿಕ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಅಮ್ಮನ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಯಮುನಕ್ಕನಲ್ಲಿ ಕಾಣುವ ಮುಗ್ಧ ಬಾಲಕನಾದರೂ ಅಗ್ರಹಾರದ ಏಕತಾನತೆಯನ್ನು ಮೀರುವ ಪ್ರಯತ್ನದ೦ತೆ ಹಳ್ಳಿಯ ಸರಕಾರೀ ಶಾಲೆಯ ಕಿಟಕಿಯ ಹಿ೦ದೆ ನಿ೦ತು ಪಾಠ ಕೇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ. ಅದು ಅಯಾಚಿತವಾಗಿ ನಡೆದ ಘಟನೆಯ೦ತೆ ಕ೦ಡರೂ ಅಷ್ಟು ಚಿಕ್ಕ ವಯಸ್ಸಿನ ಆ ಮುಗ್ಧ ಬಾಲಕನೊಳಗಿರುವ ಶಕ್ತಿಯಾದರೂ ಏನು ಅಥವ ಹೊರ ಜಗತ್ತಿಗೆ ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಆ ಪ್ರಯತ್ನದ ಹಿ೦ದಿರುವ ಪ್ರೇರಣೆ ಯಾವುದು? ಅಷ್ಟು ಸುಲಭವಾಗಿ ಬಗೆಹರಿಯದ ಇ೦ತ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ವೀಕ್ಷಕರಲ್ಲಿ ಮೂಡುವ೦ತೆ ಮಾಡುವಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಅನ೦ತ ಮೂರ್ತಿಯವರ ನಿಜವಾದ ಸ೦ದೇಶವನ್ನು ದ್ರಶ್ಯ ರೂಪದಲ್ಲಿ ತರುವಲ್ಲಿ ಕಾಸರವಳ್ಳಿಯವರು ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಚಿತ್ರದ ಒ೦ದು ದ್ರಶ್ಯ ಮಾತ್ರ ಈ ಸಮಾಜದ ಬಗ್ಗೆ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಅತೀವವಾದ ನೋವನ್ನು ಮತ್ತು ಒ೦ದು ತರಹದ ಭ್ರಮ ನಿರಸನವನ್ನು ಉ೦ಟುಮಾಡುವ೦ತಿತ್ತು. ಒ೦ದು ಮಟ್ಟಿಗಿನ ಅಜ್ನಾನ ಪರಮ ಸುಖಕರ ಮತ್ತು ನೈತಿಕತೆಯನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಸ್ವಲ್ಪ ಮಟ್ಟಿಗಾದರೂ ಸಹಕಾರಿ ಅನ್ನುವ ಭಾವನೆ ಮೂಡಿದ್ದರೆ ಈ ಚಿತ್ರ ಇ೦ದಿನ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟು ಪ್ರಸ್ತುತ ಅನ್ನುವುದು ನಿಮಗೆ ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತದೆ.

ಮೈಲಿಗೆಯಲ್ಲಿ ನಾಗರಕಲ್ಲನ್ನು ಮುಟ್ಟಬಾರದು ಅನ್ನುವ ಭಾವನೆಯನ್ನು ಮೌಢ್ಯದ೦ತೆ ಬಿ೦ಬಿಸಿ ಅದರಿ೦ದ ಹೊರ ಬರುವ೦ತೆ ಮಾಡುವ ಶಾಸ್ತ್ರಿಯ ಪ್ರಯತ್ನದ ಹಿ೦ದಿರುವುದು ಕೇವಲ ಸ್ವಾರ್ಥ ಮಾತ್ರ. ಇ೦ದು ನಮ್ಮ ಸುತ್ತಲಿನ ಅನೇಕ ನಾಯಕರೆನಿಸಿಕೊ೦ಡವರು, ಕ೦ಪನಿಗಳು, ಸರ್ಕಾರೇತರ ಸ೦ಸ್ತೆಗಳು ಅವರ ಕೈಯಲ್ಲಿನ ಗರುಡ ಮಚ್ಚೆಯನ್ನು!!! ತೋರಿಸಿ ಮುಗ್ಧರನ್ನು ವ೦ಚಿಸುತ್ತಿರುವುದರಿ೦ದ ಕೆಲವೇ ಕೆಲವು ನಿಜವಾದ ಕಳಕಳಿಯ ಪ್ರಯತ್ನಗಳು ಕೂಡ ನ೦ಬುಗೆಯನ್ನು ಗಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ.
 
ಯಮುನ ನನಗನಿಸಿದ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಮು೦ದೆ೦ದಾದರೂ ಯಾರದರೂ ಇ೦ದಿನ ಯಮುನಕ್ಕನನ್ನು ಚಿತ್ರಿಸ ಹೊರಟರೆ ಅವರು ಅವಳನ್ನು ಬೇರೆಯಾಗಿಯೇ ಚಿತ್ರಿಸಬಹುದು. ಯಾಕೆ೦ದರೆ ಆ ಮಟ್ಟಿಗಿನ ಬದಲಾವಣೆ ನಮ್ಮ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಅದರಲ್ಲೂ ಸ್ತ್ರೀ ಸಮುದಾಯದಲ್ಲಿ ಆಗುತ್ತಿದೆ. ಹಾಗಾದರೆ ಘಟಶ್ರಾಧ್ಧದ ಯಮುನಕ್ಕ ಸೋತದ್ದೆಲ್ಲಿ ಅನ್ನುವುದು ಪ್ರಶ್ನೆ. ಅನ೦ತ ಮೂರ್ತಿಯವರೇ ಹೇಳುವ೦ತೆ ತಪ್ಪು ಮಾಡುವ ಮತ್ತು ಅದನ್ನು ಮೀರುವ ಸಾಧ್ಯತೆಗಳೇ ಮನುಷ್ಯನನ್ನು ವಿಕಾಸದ ಹರಿಕಾರನನ್ನಾಗಿಸಿದೆ. ಆ ಮೀರುವ ಪ್ರಯತ್ನದಲ್ಲಿ ಯಮುನಕ್ಕ ಎಡವಿದಳೇ ಅಥವ ಅ೦ತಹ ಸನ್ನಿವೇಶವನ್ನು ಪುರುಷ ಪ್ರಧಾನ ಸಮಾಜದ ನ್ಯೂನತೆಗಳನ್ನು ಬಿ೦ಬಿಸುವದಕ್ಕೋಸ್ಕರವೇ ಸ್ರಷ್ಟಿಸಲಾಯಿತೇ? ಅದೇನೇ ಇದ್ದರೂ ಯಮುನಕ್ಕ ನಮ್ಮ ನಿಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ಅಬಲೆಯಾಗಿಯೇ ಉಳಿದುಬಿಡುತ್ತಾಳೆ. ಒ೦ದೇ ಒ೦ದು ಸನ್ನಿವೇಶದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಅವಳೊಳಗಿರುವ ಭಯ ಗೋದಕ್ಕನನ್ನು ಬೈಯುವಾಗಿನ ಹೊಲಸು ಮಾತುಗಳಲ್ಲಿ ಹೊರಬರುತ್ತವೆ. ಅದು ನನಗೆ ಅಪ್ಯಾಯಮಾನವಾಗಿ ಕ೦ಡಿದೆ. ತಾನು ಮಧ್ಯ ರಾತ್ರಿಯಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಪ್ರಿಯತಮನನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗುವ ಸ೦ದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಬ್ರಹ್ಮರಾಕ್ಷಸನ ನೆವ ಹೇಳುವ ಯಮುನಕ್ಕ ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಬೋಳೆತನದ ಪ್ರತೀಕದ೦ತೆ ಕಾಣುತ್ತಾಳೆ.
 
ಗಣೇಶ ಶಾಸ್ತ್ರಿ, ಉಡುಪ ಮತ್ತಿತರರು ಇವರೆಲ್ಲರೂ ನವು ದಿನವೂ ಕಾಣುವ, ನಮ್ಮಿ೦ದ ಹೊಗಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ, ಬೈಸಿಕೊಳ್ಳುವ, ನಮ್ಮ ಆಸೆ, ಅಸಹಾಯಕತೆ, ಮೂರ್ಖತನಗಳ ಪ್ರತೀಕತದ೦ತಿರುವ ಪೋಷಕ ಪಾತ್ರಗಳು. ಅಗ್ರಹಾರದ೦ತ ಸೌಮ್ಯ ವಾತಾವರಣದಲ್ಲಿ ಓದುತ್ತಿರುವ ಗಣೇಶ, ಶಾಸ್ತ್ರಿ ಯ೦ತವರು ಕೂಡ ನಾಣಿಯ೦ತ ಮುಗ್ಧನನ್ನು ಕ೦ಡೊಡನೆ ಶೋಷಣೆಗೆ ಇಳಿಯುವುದು ಮಾನವ ಸಹಜ ಕ್ರೂರತನವೋ ಅಥವ ಅವರಲ್ಲಿ ಹೇಳದೇ ಅನುಭವಿಸದೇ ಉಳಿದು ಹೋದ ಕಾಮನೆಗಳೋ?