ನಾಗರಾಜ್ ಹರಪನಹಳ್ಳಿ
ಮೋಡ ಆಕಾಶದ ಬಯಲಲಿ ಸಾಗಿತು
ಅದ ತಡೆದ ಗುಡ್ಡದ ಬಳಿ ಮಳೆ ಸುರಿಯಿತು;
ಬೆರೆಯುವುದೆಂದರೆ ಹಾಗೆ
ಭೂಮಿ ಮಳೆಯುಂಡು ನಕ್ಕಂತೆ
ಬಳ್ಳಿಯಲಿ ಮೊಗ್ಗಾಗಿ ಸೂರ್ಯನ ಶಾಖಕೆ ಅರಳಿತು
ಅದರ ಪರಿಮಳ ಊರ ತುಂಬಿತು
ಬೆರೆಯುವುದೆಂದರೆ ಹಾಗೆ;
ಬಯಲ ತುಂಬಾ ಗಂಧ ಹರಡಿದಂತೆ
ಎಲ್ಲೋ ಮಳೆಯಾದರೆ
ನನ್ನ ಮನ ಅರಳುವುದು
ನೀ ಅಲ್ಲಿ, ಆ ಊರಲ್ಲಿ ನಕ್ಕರೆ
ಇಲ್ಲಿ, ಈ ಊರಲ್ಲಿ ಎದೆ ಹಿಗ್ಗುವುದು;
ಬೆರೆಯುವುದೆಂದರೆ ಹಾಗೆ
ಹಿಗ್ಗು ಹೆಜ್ಜೆ ಹೆಜ್ಜೆಗೂ ಗೆಜ್ಜೆಯಾಗುವುದು
ಅಲ್ಲಿ ಯಾರೋ ಅತ್ತರೂ ನಿನ್ನ ಕಣ್ಣು ಒದ್ದೆಯಾಗುವುದು;
ಇಲ್ಲಿ ನನ್ನ ದುಃಖ ಉಮ್ಮಳಿಸುವುದು
ಬೆರೆಯುವುದೆಂದರೆ ಹಾಗೆ
ಜೀವ ಮಿಡಿತದ ಸದ್ದು ಎದೆಯ ತಾಗಿದಂತೆ
ಕಡಲು ದಂಡೆಗೆ ಬಡಿದು ಅಬ್ಬರಿಸುತ್ತಿತ್ತು
ಕಡಲಲಿ ಬೆರೆತ ನದಿ ಬೆರಗಾಗಿ, ಒಳಗೊಳಗೆ ನಗುತ್ತಿತ್ತು;
ಬೆರೆಯುವುದೆಂದರೆ
ದಂಡೆಯಲಿ ನಿಂತ ಇಬ್ಬರೂ ಮೌನಿಗಳಾಗುವುದು
ತೊಟ್ಟಿಲಲಿ ನಿದ್ದೆ ಹೋದ ಮಗು ತುಟಿಗಳಲ್ಲಿ ಆಗಾಗ ನಗುತ್ತಿತ್ತು:
ಅದಕ್ಕೆ ಬಿದ್ದ ಕನಸು ಅದರ ಕಂಗಳಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಗೊತ್ತು;
ಬೆರೆಯುವುದೆಂದರೆ
‘ಇನಿ’ ಯೊಳಗಿನ ಬೆಳಕು ಮುದ್ದಿನಿಂದ ಬೆರಗಾದಂತೆ
ಚಂದದ ಪದ್ಯ
ಚಲನಶೀಲ ಜಗತ್ತಿನ ತಾದಾತ್ಮ್ಯ ನನ್ನು ಎಷ್ಟು ಸೊಗಸಾಗಿ ಹೇಳಿದ್ದೀರಿ ನಾಗರಾಜ..
ಬೆರೆಯುವದರ ಕುರಿತು ಬರೆದ ಕವಿತೆ ಸೊಗಸಾಗಿದೆ
ಕಾವ್ಯದ ಓದಿ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸಿದ ಚೈತ್ರಾ, ನೂತನ್ ಅವರಿಗೆ ಥ್ಯಾಂಕ್ಸ.
ಇನ್ನು ,
ಅವಧಿ ನನ್ನ ಮನೆ….