ಯಾನ
ಲಕ್ಷ್ಮಿ ವಾರಣಾಶಿ ಅಡ್ಕತಿಮಾರ್
ಇದು ಕಾಡ ರಾತ್ರಿಯ ಹೊಳಪು
ದೀಪ ಆರುತಿದೆ ಇದರ ಪ್ರಖರತೆ ಕಂಡು!
ದಾರಿ ಒಬ್ಬಂಟಿ ನಡೆಯುತಿಹೆ ಜೊತೆಯಾಗಿ
ಬಿರುಸು ಶಬ್ದಕೆ ಹೆದರಿ
ಮರೆತ ನುಡಿಗಳು ಮತ್ತೆ ಉದುರಿ
ಸಾಗುತಿವೆ ಪಯಣ ಹುಡುಕಿ
ದೂರ ಮತ್ತೂ ದೂರ ಇನ್ನೂ ದೂರ
ಮುಗಿಯದು ಹಾದಿ
ಉಸಿರು ನಿಲ್ಲುವ ತನಕ ಸಾಗಬೇಕು
ಮತ್ತೆ ಇರುವುದೆ ಬದುಕು ?
ಆಸೆಗಳ ಮೂಟೆ ಕಟ್ಟಿ
ಹಸಿವಿನ ಬನ್ನ ಅಟ್ಟಿ
ಕೋಪ ತಾಪಗಳ ಕಾಲು ಮುಟ್ಟಿ
ಜಾರುತಿದೆ ಸಮಯ ಅರ್ಥ ಹುಡುಕಿ
ರೈಲು ಹಳಿಗಳು ಆ ಕಾಡ ದಾರಿಯಲಿ ಸಾಗಿದೆ
ಕೊನೆ ಇನ್ನು ತಲುಪಿಲ್ಲ
ಅದನ ಇಟ್ಟವರಾರು ?
ಜೊತೆ ಸಾಗಿದರು ಜೊತೆಗೂಡಿಲ್ಲ !
ನಡು ರಾತ್ರಿಯ ಯಾನ
ಬಿಸಿಯ ಧಗೆಯ ಮರೆಮಾಚಿದೆ
ಬೆಳಕ ಸುಳಿವಿಲ್ಲ !!
ಲಕ್ಷ್ಮಿ ಅವರೇ
ಸಾಮಾನ್ಯ ರೂಪಕವೊಂದನ್ನು (ಹಳಿಗಳು ಜತೆಜತೆಯಾಗಿ ಸಾಗುತ್ತವೆ, ಅದರೆ ಯಾವತ್ತೂ ಒಟ್ಟು ಸೇರುವುದಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದನ್ನು) ಅಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಬಳಸಿದ್ದೀರಿ! ಆದ್ದರಿಂದ ನಿಮ್ಮ ಕವಿತೆ ನನಗೆ ಇಷ್ಟವಾಯಿತು. ಅಲ್ಲದೆ ಆ ಕಾಡಿನ ಪರಿಸರ ಕವಿತೆಗೆ ಅನನ್ಯವಾದ ಹಿನ್ನೆಲೆಯೊಂದನ್ನು ಕೊಡುತ್ತದೆ. ಅಲ್ಮೋಸ್ಟ್ ಮೆಟಫಿಸಿಕಲ್. ಟ್ರೇನಿನ ಇಮೇಜರಿ ನನಗೆ ವೈಯಕ್ತಿಕವಾಗಿ ಬಹಳ ಇಷ್ಟ. ನನ್ನ ಬಾಲ್ಯಕಾಲದ ಪ್ರಜ್ಞೆಯನ್ನು ರೂಪಿಸಿದ ಸಂಗತಿಗಳಲ್ಲಿ ಟ್ರೇನಿನ ಯಾನ ಪ್ರಮುಖ ಪಾತ್ರ ವಹಿಸುತ್ತದೆ. ಇದನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ತಂದು ಇಟ್ಟವರಾರು, ಅಲ್ಲವೇ?!
ಕೆ.ವಿ.ತಿರುಮಲೇಶ್
ಇಲ್ಲಿ ಯಾವ ದಾರಿಗಳಿಗು ಕೊನೆಯಿಲ್ಲ ಮೇಡಂ, ಹಳೆ ದಾರಿಗಳಿಗೆ ಹೊಸ ದಾರಿಗಳು ಅಂಟುತ್ತಲೇ ಇವೆ. ಸಾವರಿಸಿಕೊಂಡು ಮುಂದೆ ಹೋಗಬೇಕೆನ್ನುತ್ತೆ ಜೀವ……